In het begin van het jaar schreef ik me in voor de Mozart100, een 100 km trail in Oostenrijk. Na Chiemgau (Duitse bergloop van 100km in 2012 ), Madeira Ultra Run (125km) in 2013 en Coniston (81 km trail zonder bepijling in Engeland 2014) opnieuw een trail voor 2015.
Vorige week was het hier in Salzburg nog een weekend van 32°C. Dat is niet de beste temperatuur om een 100K te lopen, maar je hebt wel panoramazichten, en je voeten blijven droog. De lange termijnvoorspelling gaf al lang regen aan en koude temperaturen (14°C). Bij de briefing had men al aangegeven zich voor te bereiden op regen en koude temperaturen. Ze hadden gelijk. Er staan twee rondjes op de menu : eentje van 46 km en één van 56 km, zodat je de finish al eens halverwege passeerde. Bij het afhalen was er een eerste probleem: ik sta niet geregistreerd. Na controle blijkt dat ik wel betaald had, maar niet aangemeld stond. Alles gute!
Vertrekken om 5 uur ‘s morgens is niet van zelfsprekend. Ik besluit op te staan om 4 uur. Je eten is dan wel nog niet verteerd maar behalve een hogere hartslag, die sowieso verdwijnt, heb ik er weinig last van. Om vijf uur regent het nauwelijks.. De eerste toer gaat tot een meer, de Fischlsee, op een 20 km van Salzburg. Eerst 3 km langs de rivier: lekker plat, maar die 2500 +hoogtemeters moeten ergens zitten, en al gauw zitten we in de bossen en bergen. Zoals een trail hoort te zijn, veel rots ondergrond en boomwortels. Na een 16km een eerste onaangename passage, want we moeten door een beek van 2 meter breed. Er zit niet anders op dan één natte voet te krijgen. Jammer genoeg beginnen de metrologen gelijk te krijgen want het water valt met bakken naar beneden. Korte broek, T-shirt en singlet zijn eigenlijk onvoldoende en alles is doornat. Veel te laat die poncho aangetrokken , maar gaande weg voelt het droger aan; De buik is koud en nat, en dan weet ik dat ik veel zal moeten plassen: in de wedstrijd misschien wel 30 keer?
Net voor Salzburg, we kunnen het even “aanraken”, worden we nog even een berg opgestuurd. Erop lopen ging niet, dus hebben ze er trappen gemaakt. Ik twijfel aan het parcours, omdat lange tijd geen bevestiging wordt gegeven door een lintje. Ik stop en keer terug. Bijna op het einde komt een andere loper naar boven. Dan toch juist? Altijd beu overbodige km’s te doen, want zeker die overbodige trappen had ik graag vermeden. Straks moeten we op ca. 97km die trappen opnieuw. Wat gaat dat worden?
Bij de eerste passage in Salzburg, 5 uur later, is er een lokaal onweer. Marina staat op mij te wachten in een volledig doorweekte regenjas met kap, en ik krijg compassie met haar; Zij nog meer met mij. De doornatte schoenen en kousen uit, en ook wisseling van t shirt en singlet. Jammer maar helaas is alles al terug doornat na twee km’s want het water stroomt nu rijkelijk overal. Deels lopen we hetzelfde parcours als de eerste ronde, maar het wordt wel stukken moeilijker. Overal staat water en we moeten deze keer vier maal tot de enkels door beken/plassen die er eerder niet waren. De stukken waar er in de eerste ronde nog gras stond zijn nu glijbanen geworden voor modder. Vooral op afdalingen is dit “heel prettig”, zeker met spieren die al 60-70km gelopen hebben. Ik struikel daarenboven nog over mijn salomon veters, waar bij ik op handen en gezicht val in kiezel, met het nodige bloed. Het ziet er altijd slechter uit dan het is werkelijkheid is, want nu heb ik enkel op het gezicht nog een letsel(tje).
In deze ronde mogen we ook het meertje volledig rondlopen, en komt zowaar de zon er even aan te pas, maar niet voor lang. Is de regen geen tegenspeler, dan neemt de wind het snel over , en moeten we doorweekt het koude gevoel doorstaan. We moeten bijna op het einde van het meer (75km) door een smal paadje van 70cm breed, en daar staat een stuk van een tiental meter onder water. Op den duur maakt het niet veel meer uit. Alles is toch nat, maar je vraagt je wel af welk effect het zal hebben voor blaarvorming (valt uiteindelijk mee!). Op 80km wordt “The Wall” aangekondigd , en dan lach je toch wel wat met Geraardsbergen of de aankomst in Battice “Quatre Cimes”. Dit is van een ander kaliber, en gelukkig “lopen” we over asfalt.
Op 95km weet je dat de aankomst nabij is, maar die trappen staan te wachten! Alsof de duivel er mee gemoeid is, begint een tweede onweder op dat moment (de bijkomende modder is er evenwel niet bij in de laatste km’s). Ik tel geduldig de treden en kom uit op 676 treden. Het tempo zakt naar 25 minuten/km. Daarna volgt een afdaling waar je niks aan hebt: te steil, af en toe met trappen. Uiteindelijk kom ik verregend aan in 12h33, als 30ste aankomer op 180 ingeschrevenen en 5e H50. Het is dan 17h33. De laatste deelneemster komt aan om 22h30, terwijl het donker wordt. De helft van de deelnemers is DNF of DNS. Did not finish zijn de uitstappers die meestal stopten na de eerste ronde.
De website schrijft over uitdagend weer voor loper én verkeersbegeleiders = ca. 18mm regen en een temperatuur die onder de 10°C bleef. Het heeft nooit echt zo koud aangevoeld. De winnaar komt aan in 8h45, ongeveer 40 minuten later dan vorig jaar. Chapeau. Al bij al alle lof voor de organisatie: elke 6-7 km een bevoorrading, goed afgepunt en aangeduid (hoewel ik wel terugkeerde op mijn passen). Het parcours is niet al te technisch en bevat misschien 40% asfalt, en maakt het geschikt als kennismaking met traillopen. Ook heeft Salzburg heel wat troeven om niet-lopers te bekoren. Volgend jaar wordt dezelfde wedstrijd, hopelijk in betere weersomstandigheden, georganiseerd op 18/06/2016. Er zijn ook kortere afstanden: 55km, 25 km en 11km/ http://www.mozart100.com
groeten uit Salzburg,
Rudy van Daele