Gelukkig had ik de kans om nog 3 dagen in Lermoos te trainen voor de 100 km Zugspitze in de week voorafgaande aan de trail. Dit moet ik altijd doen i.v.m. de bovenbeentjes. Die overleven de afdalingen tijdens de race anders zeker niet. Na 1 dag zonneschijn sloeg het weer om in een bui van een week. Dat kon nog leuk worden! Op vrijdag startnummer opgehaald en even tussen de ‘ koopjes’ in de expo gesnuffeld. Tijdens de briefing werd al gewaarschuwd voor extreem weer en ingekorte, zo niet omgelegde routes. Om 7.15 werden dik 400 atleten weggeschoten voor de toen nog 100 km.
Highway to hell……en dat werd het. We hebben ongeveer 15 minuten de zon gezien en verder regen, regen en sneeuw. Al gauw werd bekend dat de hoogste toppassage van 2.200 meter was ingekort tot 2 .000 meter. De Bergwacht had de grootste lol met een snel in elkaar gedraaide sneeuwman. De afdalingen waren veranderd in smeltende sneeuw / modderstroompjes. Daar kan geen trailschoen tegenop. Diverse atleten maakten spectaculaire schuivers. Prikkend met mijn stokken kon ik mij zelf net staande houden.
Toen de winnaar binnen was onder de 10 uur, was ik net over de helft. Voor de boeg nog een ‘uitdagende’ route. Dit was pure survival. Ongeveer 20 km voor de finish hoorde ik dat de laatste lus naar 2 .000 meter behoorlijk was ingekort. Wat jammer nu! De laatste spekgladde afdaling van 4 km naar Grainau, het start en finishdorp, kostte mij zeker meer dan een uur. Dan na dik 16 uur ploeteren is daar de finish. Kapotte sokken en natuurlijk kapotte tenen. Het was een echte heroïsche strijd in de Oostenrijkse Alpen. Alle finishers gefeliciteerd met deze geweldige prestatie.
See you in Spain tijdens de Andalusië Trail. Hopelijk met ander weer!
Groet,
Hans Lems