De Aanloop
Nadat ik op 15 januari mijn achillespees compleet doorscheur tijdens een zaalvoetbal toernooi, besluit ik mij toch in te schrijven voor de selectie voor de MC Marathon op 25 oktober. Tijdens de 5 weken in het gips probeer ik mijn conditie op peil te houden met fietsen en krachttraining in de sportschool. Op 1 april doe ik mijn eerste looptraining 1 minuut wandelen, 1 minuut (hard) lopen in 20 minuten leg ik zo 2 kilometer af. Hierna leg ik elke training een stukje meer in afstand af. 18 april loop ik mijn eerste 10 km weer in 57 minuten.
Met mijn fysiotherapeut maak ik een trainingsplan. Iedere maand moet ik een stuk verder komen om eind augustus weer 30 km trainingen te kunnen maken. In de maanden mei en juni loop ik volgens mij gevoel een race tegen de klok om dit te gaan halen. Ik kan nog niet geheel afwikkelen en loop daarom nog mank tijdens mijn trainingen. Als ik langs een boerenweggetje 2 oud klasgenoten van 25 jaar geleden tegemoet loop, draaien ze de auto om en vragen ze of ze me thuis moeten brengen. Waarschijnlijk ziet het er erg vreemd uit hoe ik loop. Vanaf juli begint het lopen er al weer normaal uit te zien en worden de afstanden langer. Half juli hoor ik dat ik geselecteerd ben voor de Marine Corps Marathon. Yes, I am going to the USA.
23 juli loop ik mijn 1e 20 km training. 9 augustus loop ik weer de 1e halve marathon op Vlieland in 1 uur 47. Ik weet nu dat ik voorloop op mijn schema. 28 augustus loop ik mijn 1e 30 kilometer training. In totaal doe ik 5 trainingen van 30 kilometer in mijn marathon voorbereiding. Ik hou mijn week totaal bewust laag om elke keer mijn achillespees genoeg herstel tijd te geven na iedere training. Iedere week ga ik naar de fysio en elke week naar de sportmassage. Elke week wordt de pees iets soepeler en de reactie na de training minder.
De Reis.
21 Oktober vliegen we vanaf Schiphol met 11 personen (10 man, 1 Vrouw) naar Dulles airport bij Washington. Het is een gezellige groep met snellere en langzamere lopers, zowel jongere als oudere. Op Dulles airport zijn we redelijk snel door de douane heen. En staan we buiten in het zonnetje bij een heerlijke temperatuur. De eerste dagen gebruiken we om het tijdsverschil te overbruggen. Donderdag voor de marathon maken we een groepstraining met 30 lopers over een golfbaan. Wat een prachtig weer is het ,wel een beetje warm. Vrijdag gaan we ons startnummer ophalen. Eerst met de auto naar de metro van Washington, daarna met de metro naar de binnenstad van Washington. Bij de Marathon beurs merk ik pas hoe groot deze marathon is. De 3e grootste van Amerika en 9e grootste van de Wereld met 30.000 deelnemers. De beurs is erg groot en ik heb niet eens alle stands bekeken. In middag gaan we naar het Witte Huis en the mall met de reflecting pool en het Washington Monument, waar Martin Luther King zijn I have a dream speech hield. Zaterdag doe ik nog met 3 man een rondje van een half uur loslopen op de golfbaan. Benen voelen goed, achillespees ook.
De Marathon
Op zondag ben ik om 04:00 uur uit mijn bed, eerst douchen, daarna broodje pindakaas eten. Rond 5:15 verzamelen we allemaal in de lobby van het hotel en gaan we met de auto richting de metro. In de metro is het erg druk met hardlopers, eenmaal de metro uit staan we al in een lange rij. Wat een mensen massa, later merk ik dat we in de rij staan voor de security check van onze tassen. De klok loopt door en we komen weinig vooruit in de rij. Dan zie ik hoog in de lucht de parachute springers al met grote Amerikaanse vlaggen, Ook komen er helikopters overvliegen. Het is al bijna 8:00 uur, dan valt het startschot en we staan nog steeds in de rij. Rond 8:05 is mijn tas gecontroleerd, snel ren ik naar de truck om mijn tas in te leveren. Hardlopend ga ik naar de startlijn. Klokje indrukken en de marathon is begonnen om 8:12. Voor mij lopen en rennen duizenden lopers die zorgen ervoor dat ik steeds naar links en rechts moet slalommen omdat ik sneller loop. Ook zijn er lopers die nu al wandelen. De eerste 4 mile zijn klimmend omhoog. Bij mile 2 klok ik 17:30 in had hier in 16 minuten willen zijn. Ik loop met nog een aantal lopers over de stoep omdat daar meer ruimte is. Deze mile gaat wel onder de 8 minuten. Rond kilometer 8 zij ik aan de overkant 3 lopers uit mijn groep die kennelijk al wel eerder zijn gestart. Ook zie ik de pacer van de 4 uur lopen. Tevens loopt er een man met been prothese (blade runner). Na de lus merk ik dat ik eindelijk meer ruimte krijg om mijn eigen tempo te lopen rond mile 9. Na 12 kilometer haal ik de pacer van 4:00 uur in. Het is erg druk achter deze pacer dat ik besluit door de berm te gaan. Langs het parcours staan rijen dik Toeschouwers welke echt fanatiek aanmoedigen. You can do this, Come on. Looking good!!!! Ook hebben heel veel toeschouwers een bord met tekst in hun hand. Met teksten als: 5 months ago this seems like a good plan. Show me your nipguards. Wat een enthousiast publiek in amerika. Ook haal ik veel lopers in met een tekst op hun rug Zoals: I run to remember en dan de naam van een omgekomen militair en rang. Of teksten zoals: I run to remember my dad. I run to remember my son. Heel veel lopers rennen met een Amerikaanse vlag in hun hand.
De drinkposten worden verzorgd door militaire in uniform. Ook deze zijn erg fanatiek met aanmoedigen. Rond mile 10 lopen we langs de Potomac river. Over de Potomac rivier vliegen vliegtuigen welke gaan landen op Ronald Reagan Airport aan de overkant van de rivier. Wat een prachtig gezicht om hier te mogen lopen.
Dan komt mile 12, Het is oorverdovend stil. Links en rechts van de weg staan borden met fotoĊ van omgekomen militairen tijdens hun uitzending in Vietnam, Afganistan, Irak of WO 2. Een mile lang alleen maar foto’s en stilte. Indrukwekkend. Na deze mile staan 500 meter lang links en rechts familie leden van deze omgekomen militaire met de Amerikaanse vlag in hun hand. Heel bijzonder om te zien.
Dan op de hoek van het park zijn we op het halve marathon punt. 1:47 is mijn tussentijd, ik had hier in 1:45 willen doorkomen, maar besluit gewoon te genieten van alles. Weer staan er langs de kant hele school klassen die luid aanmoedigen. We lopen richting het Washington monument. Inmiddels wordt de temperatuur al hoger. Rond mile 17 loop ik richting het Capitool. Daar zie ik een shirt voor mij lopen van een Nederlandse loper van Aruba of Curacao, ik haal hem in maak een praatje en loop weer door. Ik maak de draai voor het Capitool en zie voor me nog een shirtje van Aruba of Curacao. Ook met deze even een praatje maar hij stopt bij een drink post. Rond mile 20 staan links van de weg een grote groep met 20 dames met trommels wat een geweldig getrommel klinkt er tussen de gebouwen door. Nu volgt de brug over de Potomac rivier. (Beat the Bridge) noemen ze dit op de website. Nu weet ik waarom , want de brug blijft verder omhoog lopen dan ik dacht. Rond mile 22 voel ik dat het echt een zware marathon is. Ik moet blijven werken om het tempo vast te houden. Na een lus kom ik aan de andere kant een loper tegen van onze groep. Ik dacht dat hij voor mij liep. Maar later hoor ik dat hij 12 minuten na mij is gestart.
Dan haal ik de blade runner in, inmiddels wandelt hij of eigenlijk waggelt hij meer. Diep respect als je zonder benen besluit een marathon te gaan lopen. Dan kom ik langs het 40 kilometer punt. Vanaf hier probeer ik zoveel mogelijk te genieten. Maar ik kijk ook uit naar de finish. Dan naar links een laatste behoorlijke klim naar het Iwo Jima Memorial waar de Finish ligt. Langs het parcours staan tientallen militaire, ik geef ze allemaal een high five. Ik loop de finishboog onderdoor in 3:41:37n. Toch nog een redelijke tijd, ondanks de drukte.
Wat een aparte Marathon is dit geweest. Echt heel anders dan Rotterdam of Amsterdam ondanks dat dit ook een stadsmarathon is. Na de finish komen we in een gebied met weer overal reclame stands en veel gezelligheid. Ook een US Marine Corps band speelt ontzettend goede muziek op een podium.
Als alle lopers van onze groep binnen zijn vertrekken we weer richting ons Hotel. Hier hebben we in de avond nog een BBQ. Op maandag brengen we nog een bezoek aan Arlington Cemetery waar JF Kennedy begraven ligt. En maken we een indrukwekkende ceremonie mee van de Wisseling van de wacht bij het graf van de Unknown Soldier.
Zo heb ik 40 weken na mijn achillespees blessure toch maar weer een marathon gelopen en meteen mijn eerste marathon buiten Europa meegemaakt. Dat had ik in Januari toen ik in het gips zat niet verwacht.
Groet Matthieu Magielsen