En, heb je al ingeschreven vraagt Rut elke keer weer. Ik weet niet of ik durf. Als geen ander heb ik Rut van dichtbij strijd zien leveren en tobben. Bijna alle keren zijn Rene en ik mee geweest. Prachtig, avontuurlijk, de stilte op strand, de reeën bij het Wassenaarse slag, de vosjes, koffie in de kofferbak. Zelfs autopech bij de oude Hondsbosche zeewering met windkracht 7 kon ons enthousiasme niet temmen. Dit was in de nacht van de afgelaste editie, die vanwege de barre weersomstandigheden niet doorging. We vroegen ons af wie die rare snuiter was, die met die grote telelens in duin zat. Hij dacht natuurlijk hetzelfde over ons, en raakten aan de praat. Het was die nacht dat we de fotograaf Bas Beentjes leerde kennen, en we beleefden een bijzondere nacht.
Terwijl ik zo aan alles terugdenk schrijf ik toch maar in. Ons motto is: geen rust totdat je in onrust bent. De afstand moet lukken na drie maal de ronde van Texel aardig volbracht te hebben. Blijft over- hoe zal het weer zijn en vooral het zand. Moet het vooral hebben van mijn duurvermogen, hoewel die dunne beentjes me toch nog wel eens versteld doen staan. Er wordt meer op strand gelopen dan normaal en nog een dropping uit Zandvoort volgt. Probleem wordt misschien die levensgrote knokkel, die tegenwoordig een eigen leven lijkt te leiden. Draag al jaren asics, maar gaat niet meer. Laat ik nu een paar mooie schoentjes op de kop tikken bij de Lidl voor 15 euro. Niks geen anti pronatie en weet ik veel wat nog meer, zo min mogelijk stiksels en onnodige rommel aan de zijkanten. Slijten wat sneller, maar ben de koning te rijk.
Dan de grote dag…….
Op naar Velsen noord en de zenuwen spelen op, zeker als we verkeerd rijden. We zijn op tijd aan de start en het aftellen begint. Op het strand een praatje met een dame die in Den-Helder woont. Ben jaloers want ze loopt richting huis, dat wil ik ook. Fantaseer dat ik vandaag ook in Den-Helder woon. Het weer had niet beter kunnen zijn-wind in de rug-niet te warm en het zand leek wel asfalt vandaag. Toch heb ik pas rust als we in Camperduin zijn, geloof zo’n beetje op de helft. Daar hangt zowaar een spandoek voor mij, geregeld door Antina mijn loopmaatje en haar man Carol. GEWELDIG.
De doorkomst daar is boven mijn verwachting en probeer het vast te houden. Verderop staan Rob en Aad aan te moedigen en van hun hoor ik dat Rut het moeilijk heeft en niet eens zo ver weg is. Het gaf me vleugels want wilde hem zien, langzaam kwam hij in zicht. Hij heeft het moeilijk, hoop dat hij met me mee kan, dat zou gaaf zijn, samen naar de finish. Nee, nee zegt hij, ga, het is ook jouw dag nu. Voor het eerst in mijn leven haal ik mijn broer in, en dat benauwde me, hoewel ik weet hij komt, al moet ie kruipen.
Blijven bewegen herhaal ik steeds in mezelf, elke stap is er een. Tel de liedjes op mijn mp3 en bij de 10e moet de verharde dijk komen, jammer het worden er 15. Maar nu schiet het op, het kan niet mis gaan. Finish in 06.03.12 boven mijn verwachting. Een eenmalige belevenis van “De Knip”waarvan ik nooit zal weten of ik het echt kan, want de weersomstandigheden waren te ideaal.
Met dank aan de organisatie en de supporters.
Marja van den Burg