Tussen Milaan en Sanremo ligt 286 km,op 14 Maart 1907 vond de eerste officiële editie plaats van deze Primavera voor wielrenners. We schrijven anno einde Maart 2014,de eerste uitgave van Ultra Milano Sanremo voor ultralopers. Een week daarvoor was het aan de wielrenners om de langste wielerklassieker te rijden, toen tijdens die bewuste Primavera werd plots mijn naam vernoemd door Karl en Michel op TV Sporza. Vanaf toen stond mijn telefoon niet meer stil, pers,radio en tv wilden mijn verhaal horen om te weten, 286 km rennen van Milaan naar Sanremo, dit alles in de laatste week voor de start met ik als eerste Belg ooit die dit avontuur zou proberen, één van de pioniers van de eerste editie, een van de helden die een pagina geschiedenis van de sport hebben geschreven in Italië. Na 208 km moest ik er de brui aan geven, de hitte langs de kust deed mij de das om met neusproblemen en uitputtingsverschijnselen, in samenspraak met mijn crew Kristof en Dirk deed ik het goed aan om te stoppen. Toen wist ik al dat deze extreme run heel zwaar was, de afstand,de zwaartekracht en in het bijzonder het gevaarte langs de weg. Maar toch wilde ik deze uitdaging herhalen en was het een droom om deze als ex wielrenner te voltooien en de finish in Sanremo te halen.
In het najaar van 2015 kreeg ik zomaar het antwoord zonder mijn vraag van Geluwenaar en loper Kristof Claeys, als je volgend jaar Milaan Sanremo wil lopen, dan ga ik samen met mijn vader Jean-Marie mee als crew en rijden we vanaf Geluwe met de auto naar Milaan, alles was dan al in kannen en kruiken en vanaf dan kon de voorbereiding al beginnen, met de 24 uur op piste die van de Langste nacht in December 2015 in Santpoort in Nederland. Steven Vanmolecot een ex wielrenner die nu aan ultralopen doet zat op dezelfde lijn en het team was voltallig, twee lopers en twee crews, de weg naar Ultra Milano Sanremo kon beginnen. Vanaf 1 Januari tot einde Maart had ik 1800 km getraind, een schema gevolgd dat ik ooit ergens gevonden had op het internet van een Amerikaanse ultraloper, met van alles en nog wat, van duurlopen tot tempolopen met tussenin wat interval, mijn hoogste score was 230 km in 6 dagen met één rustdag, de langste training was 100 km met daarin de Westvlaamse Bergenroute en werd er ook een nacht taining ingelast van 45 km, met start en aankomst in Kemmel in het Westvlaamse Heuvelland, mijn lieveling om te rennen, deze werden samen met Steven Vanmolecot uitgevoerd. Kilometers getraind dus want zonder dat geen kans van slagen in een extreme wedstrijd van dit kaliber.
Twee jaar later, 8 April 2016 was het zover, de start van de derde uitgave van Milaan Sanremo voor ultralopers. in de voetsporen van de internationale Classicissima van de wielerwereld. Op Woensdag 6 April waren we vroeg in te ochtend vertrokken voor een autotrip van ongeveer 1000 km via Hertogdom Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland om tenslotte in Milaan, Italië te belanden. Kristof had vooraf voor alles gezorgd, logement dichtbij de startplaats op een rustige plaats, op afzondering, alles tot op de puntjes geregeld, wij (ik en Steven) moesten alleen aan lopen denken. Alles liep perfect, de briefing werd bijgewoond typisch op zijn Italiaans, in stijl en ieder apart op de foto met crew en organisatie, eerst de buitenlanders,daarna de Italianen. De derde Belgische atleet was er ook, Johan Bogaert, een Dendermondenaar met een palmares die maar weinige hebben. Verder de Nederlandse ultraloopsters Léonie van den Haak en Ria Buiten. Andere toppers, bij de buitenlanders en Italianen en finishers van de Spartathlon waren ook aanwezig. Intussen was het duidelijk dat het geen 286 km zou worden maar tussen 275 en 278 km, een aardverschuiving had voor een omweg gezorgd, dus moest iedereen op een bepaalde plaats de volgwagen in, met controle handtekening bij start op de plaats en hetzelfde bij aankomst en op de plaats van herstart.
Op Vrijdagochtend wat na achten vertrokken we met een bende van eind in de veertig atleten, voor mij niet op weg naar het onbekende want ik had het al meegemaakt in 2014……maar nu hopelijk op weg naar mijn langste ultraloop ooit. De eerste kilometers was het zoeken naar het juiste ritme van rennen, ik had vleugels zoals het altijd is bij een start, het was nog genieten langs de Naviglio Pavese, het zacht stromende beekje waar we een hele tijd langs liepen. Toen kreeg ik plots het besef dat ik best zou wachten achter Steven want vanaf de start uiteen lopen zou het een heel groot probleem kunnen worden voor onze crew met één auto in het vervolg van de wedstrijd. En zo geschiede, even later waren we samen om in wielertermen een Trofeo Baracchi te rennen…een koppeltijdloop. Het weer zag er zwaar uit, de zon bleef hangen tussen de wolken en een echte schijn kwam er niet uit tijdens de eerste dag…..mijn gelaat zat vol zweet druppels,gelukkig had ik Jean-Marie, mijn crew die op ieder punt na een aantal kilometers klaar stond met de handdoek. Zo ging het verder langs de waterkant…..dwars door het Noord-Italiaanse platteland ,de veiligste route van heel de race. Toen we op de grote wegen liepen was het andere koek, links lopen was de boodschap, het gevoel van iedere keer dat een vrachtwagen voor ons aan het naderen was en ons passeerde was het een oef! Het vele verkeer raasde ons voorbij……waar ze 50 of 70 mochten, deden ze wel 100,een witte lijn en niet inhalen, vergeet het……..een Italiaanse loper die bij ons drietal aan de kop liep, stak iedere keer zijn arm in de lucht als er een vrachtwagen naderde…….en het hielp, ze waren joviaal en gingen een meter opzij. Toen die Italiaan weeral eens ging stretchen bleven ik en Steven over……..we deden beurtelings kop,op het randje van de weg na elkaar en honderden keer de arm in de lucht……een tip van onze vriend de Italiaanse loper.
De avond viel en het werd wat kouder, voor velen wat extra kledij, voor mij gewoon verder doen. De kaarsrechte wegen bleven duren, je zag er geen einde aan tot op het moment dat je in de verte het hooggebergte zag…….het begon stilletjes omhoog te lopen, de Passo del Turchino was in aantocht, goed 25 km klimmend op gladgestreken asfalt. Het lag er pikdonker bij, soms wat vlakkend en plots dan een steile bocht naar boven, ik voelde mij in mijn sas en kon een goed tempo houden, rap stappend, dribbelend omhoog. Voor Steven werd het wat moeilijk met het stappen en heel de Turchino al heel traag lopend afhaspelen is ook niet van dat…..daardoor liepen we uiteen en moest ik Steven wat achter laten…maar nog alles goed in zicht voor onze crew met auto. Voor mij liep de Amerikaanse Liz Bauer, de winnares bij de vrouwen van 2015……soms zag ik haar volgwagen opzij staan. Na mij zag ik de flits van het koplicht van Steven enkele bochten lager. Daar was de tunnel….de top van de pas, bij klaarlichte dag een mooi uitzicht maar nu in de pikdonkere nacht, niets te zien.
Ik wachtte op Steven om samen aan de afdaling te beginnen……na de passage door de klaar verlichte tunnel was het ongeveer 13 km steil afdalen tot aan het 100 mijl punt. We zagen de zee al liggen…..eens beneden bij de post waar we onder ede onze handtekening moesten plaatsen……vanwege die aardverschuiving werd onze tijd daar genoteerd en vervolgens de volgwagen in. Bij het volgend dorpje de volgwagen er terug uit om terug de tijd te noteren zodat het autoritje later van onze totale looptijd zou worden afgetrokken. Bij die post mocht ik mijn eigen ding doen……Steven had besloten om nog wat alleen verder te doen op zijn tempo, het zag er dan al uit dat hij Milaan Sanremo niet zou uitlopen, teveel problemen met beide voeten….. blaren vol. Vanaf nu was het voor mij alleen door, simpel in theorie, altijd met de zee links van mij……die weg ernaast, de Via Aurelia volgen en je komt uit in Sanremo. De zon kwam snel op in Arenzano en het werd toch wel goed warm langs de Italiaanse Riviéra, maar het zweet bleef weg, een goed voorteken, ik had weer vleugels!
Mijn crew was altijd op post, nu waren ze met drie, Steven had intussen na 170 km er de brui aan gegeven en zat te supporteren tot en met…..ik moest die finish halen maar de weg was nog heel lang! De wegen langs de kust waren constant glooiend op en neer …..soms een dorpje in waar je zig zag rondom wandelende mensen moest dansen, dan weer de weg op en zo maar verder. Door het zig zag lopen had ik een grote dip na ongeveer 210 km, het ging moeizaam, voeten deden pijn, benen werden zwaar, het leek wel of mijn body zonder benen aan het rennen was…….na een zitje samen met de crew om een bakje verse aardbeien te verorberen …..was ik mentaal weer op de been en moest de weg verder . Met de bidon in de hand en nu en dan een slokje etixx, Isotonic die ik nog naar binnen kon krijgen……want blijven drinken was de boodschap. Vaste voeding had ik al veel gegeten…veel banaan, Sandwiches met parma ham en bifi worstjes.
Plots werd de zon overspoeld door een regenbui van zowat een halfuur…..ik kreeg een opsteker van jewelste, Jean-Marie de crew die op dit moment met mij aan het lopen was kan het beamen. Ik kon het tempo de hoogte injagen en haalde zelf weer ongeveer 9 km per uur,jammer het was maar van korte duur daarna werd het afwisselend weer….de enige keer heel warm, de andere keer meer wind en wat kouder…..dus toch wel in mijn voordeel al mocht het voor mij persoonlijk blijven regenen. De Capo’s begonnen klimmend……..de één na de andere, ik liep op de rijstrook van het tegemoetkomende verkeer, er was dus geen vluchtstrook……..dus levensgevaarlijk, daar in Italië mag er veel of durven ze veel……overal hangen bloemstukken van overleden weggebruikers, zelfs kan je de afdruk zien op de vangrails van wagens die er rakelings aangekleefd voorbij zijn gereden…daarlangs en daarbij liepen wij! Levend Sanremo halen is al een kunst op zich! In één van de dorpjes had ik plots goesting achter friet en vet……crew Kristof had een plaatsje gevonden, naar binnen gelopen….een heel bakje met veel zout naar binnen gewerkt, gadegeslagen door de Italiaanse tifosi. Wat verder stonden we bijna een kwartier voor een gesloten overweg…….er passeerden drie trainen met een spoorweg.
Intussen was de tweede nacht al opgedoken. Op een bepaald moment mochten de volgwagens niet een weg in…..voor hun was het een omweg, het leek wel een spookweg, links van jou in de dieperik de woelige zee….rechts van jou de hoge rotsbergen met gevaar voor het vallen van rotsblokken…..toen ik en crew Jean-Marie eruit liepen, kwamen we uit op een doodlopende weg van de andere kant waar er afspraakjes werden gemaakt van verliefden, je kon het zo zien…ook loesje zaakjes werden daar waarschijnlijk uitgevoerd. Deze akelige weg zou wel eens een route kunnen geweest zijn van in de allereerste Milaan Sanremo anno 1907. Meer en meer kreeg ik het gevoel van “ik zal het halen” mentaal stond ik heel sterk. Het bleef nog een tijd duren tot ik aan het punt kwam van de laatste rechte lijn van 19 km ….. de fiets snelweg richting Sanremo. Vanaf daar geen volgwagen meer, die moest de autoweg op.
Crew Kristof was intussen bij mij aan het lopen, plots zagen we in de stille duisternis een loper de verkeerde kant oplopen…….hij liep door, we riepen, hij kwam terug…..een stem zei “ben jij dat Ludo”…….in de schijn van mijn lichtje zag ik jawel uit de killige duisternis Johan Bogaert te voorschijn komen. Wie had dit gedacht om als twee Belgen samen te komen om de laatste loodjes samen naar Sanremo te voltooien….want op een bepaald ogenblik liep ik twee en een half uur achter Johan. We besloten om samen te blijven en elkaar te steunen en mijn crew te laten vertrekken naar de finish in Sanremo. Intussen was mijn gps uitgevallen en was het raden naar hoeveel nog……we hadden het beiden beestig koud, iedere kilometer was wel aangeduid op een bord richting Sanremo maar we waren de telling kwijt……Johan had last van steentjes in zijn schoen, we zagen een mooi verlicht dorp in het dal waar we door moesten…..maar het was niet Sanremo. We begonnen dingen te zien, die er niet waren…….figuren en mensen in de verte……… hallucinatie ten top. En toch was er daar plots iemand, die kwam in tegenovergestelde richting…..een crew te voet met twee bidon’s in de hand op weg naar zijn atleet of atlete. Het bleef maar duren….waar waren we….hoeveel nog.
Op het moment dat Johan zei “het mag toch gauw gedaan zijn” zag ik weer iemand in de verte op ons afkomen……..we hadden Sanremo in het dal wel zien liggen maar dat was al een hele tijd geleden…….. het was mijn crew Kristof, nu waren we zeker dat het einde nabij was……een grote opluchting en blijschap…..we waren dolgelukkig. Op enkele honderden meters van de finishlijn kwam Michele Graglia van de organisatie ons tegenlopen om ons te feliciteren en te omhelzen…..een heel mooi moment…..hand in hand met Johan samen over die finishlijn …..de weg was ten einde ……we waren aan de haven van Sanremo, verder konden we niet. De langste ultraloop ooit, die van Milaan naar Sanremo…….gefinisht! Ik heb er hard voor getraind, de voldoening, iets volbrengen, 275 km lang……ik heb het gedaan……. 15de in 43 uur 20 minuten………L’HO FATTO! Een overwinning die ik deel met mijn crew, door hun en met hun! Jean-Marie en Kristof…..één geheel team uit Geluwe. In 2011 schreef ik de Spartathlon op mijn erelijst en vond dat een unieke prestatie……deze Milaan Sanremo vind ik voor mij persoonlijk nog straffer………
Ludo Depoortere