Voorafgaande aan de race sprak ik met Henri Thunnissen, de autoriteit op gebied van Ultralopen. Hij vertelde dat het erg moeilijk is om op oudere leeftijd een prestatie te verbeteren want daar ‘moet je erg hard voor werken’. Dit is zonder meer waar, ik heb altijd een grote bewondering voor het loopvermogen van Mo Idrissi, die dit weekend dat nog eens bewees door 3e te worden op het NK met ruim 190 km.
Zaterdag had ik met loopmaatje Tobias Lundgren van Hardloopgroep Westerpark afgesproken op het CS om 11.10. Kort daarvoor had ik een bericht gezien op een NS-matrixbord met ‘Vertraging door uitvallen treinen op traject Rotterdam’ Ik voelde me even ongemakkelijk. Nee niet nu graag! Maar op het moment van vertrek was er niets aan de hand. We reden het CS uit zonder problemen. Bij Schiphol wilde ik naar buiten gaan om Wilma Dierx te zoeken, totaal onnodig want ze stond bij onze deur. In Rotterdam moesten we een stukje met de Metro naar het Zuidplein en vandaar met enige vertraging met de bus naar Steenbergen. De tent werd opgezet en het was al aardig druk op het terrein bij de verzorgingszone. Daarna ging ik samen met Tobias mijn startnummer ophalen, nummer 2423. Tobias zou samen met Wilma de marathon gaan lopen want hij zou volgend weekend om het Balatonmeer gaan lopen. Erwin Borrias zou zich ‘s avonds aankomen. De volgende ochtend zou Erwin met Wilma de zes uur gaan doen, met andere woorden Wilma liep een dubbeldekker. Om 15.00 werd er heel relaxed gestart door de lopers voor de 24 uur, iets te relaxed voor mijn gevoel dus na een paar minuten begon ik het tempo op te voeren tot boven de 12 km per uur, ik keek een paar keer achterom maar zag dat niemand kennelijk van plan was om mee te gaan. De speaker noemde me ‘De man van het eerste uur’. Ik kon er wel de lol van inzien ook al wist ik dat dit niet verstandig was om lang vol te houden. Het duurde een behoorlijke tijd voordat Iris Vromans voorbij kwam. Voor mij het signaal om het wat rustiger aan te doen want met dit tempo zou ik een persoonlijk record om zeep helpen en daarvoor was ik toch wel naar Steenbergen gekomen.
De 100 kilometergrens werd na 12 uur en ruim twee minuten bereikt; zo snel was ik nog niet geweest. Kwam het omdat ik 40 % meer getraind had dit jaar? Tijdens de 24 uur van Iserlohn bij Seilersee op 24 april jongsleden ging het niet zo best. Dat lag met name aan de voeding en aan de kou. Daar had ik van geleerd; er was nu voldoende voeding en extra kleding. De weergoden waren ons ook gunstig gezind, het was wel warm maar daar had ik niet zo’n last van.
De nacht kwam ik goed door.Prachtige luchten heb ik gezien toen de dage raad aanbrak. Onweer was ons voorspeld en dat kwam er ook in de ochtend. Gelukkig was het onweer niet zo erg dat de wedstrijd stilgelegd moest worden, in dat geval zou er een noodsignaal klinken en moesten we ons naar de sporthal gaan aldus de instructies van de organisatie. Het regende maar kort, maar wel hard heel hard. Ik was doorweekt en maakte een stop bij tent naast de verzorgingspost om te schuilen en om mijn kleding uit te wringen. Mo Idrissi was zich daar ook aan het omkleden, maar had nog een paar droge sokken nodig. Ik moest wachten totdat het droog was om me om te kunnen kleden, want ik had mijn koffer onder een plastic vuilniszak gelegd in de open lucht. Besloot om een ander shirt met lange mouwen aan te trekken, sokken en een korte broek plus nog een dun jackje met een wegwerpponcho om warm te worden want ik was wel een beetje verkleumd door deze hoosbui. Toen ik mijn sokken verwisselde zag ik opeens drie blaren onder mijn rechtervoet. Ai, daar moest iets aan gedaan worden. Dus op naar de EHBO om ze te laten doorprikken. Toen dit gebeurt, was werd het ontsmet en afgedekt met een gaasje en afgewerkt met dunne laagjes tape. Prima werk van deze EHBO-er (ben later nog even langs geweest om ze te bedanken!). Ik zag ook regelmatig loopvriend Jan Spitael met ontbloot bovenlijf voorbij komen, de Belgische Tarzan, die vastbesloten was om zich weer te kwalificeren voor de Spartahlon
Langzaam begon ik weer te bewegen, niet te snel want ik wilde even een uurtje nemen om te herstellen. Inmiddels kreeg ik via Tobias door dat het thuisfront (Hardloopgroep Westerpark) in de gaten had dat een PR tot de mogelijkheden behoort. Tobias zorgde vanuit de tent voor een goede communicatie en dat werkte erg mee. Het was nu echt tijd geworden om een shirt met korte mouwen aan te trekken en het jack en de poncho uit te doen. Nu kon ik weer gaan hardlopen en mijn schouder gebruiken om tempo te maken. Elke ronde wierp ik een blik op het scherm, want ik liep zonder mijn Garmin die defect was gegaan vlak voor de start (wordt niet eens tijd voor een nieuwe?). En zo kon ik uitrekenen hoe ver ik kon komen bij een bepaald tempo. Nog even dacht ik en ik zit op 164. Dat was in ieder geval al een PR, maar kort daarop dacht ik weer 168 is ook haalbaar en uiteindelijk 170 en nog verder…het werd 171,900 km…ongelofelijk toch. Toen het eindsignaal klonk dacht ik dit is het begin van een nieuw hoofdstuk: ik ben bij het volgende niveau.
Wat was dit leuk en ook zwaar. Ik zou liegen als dit zou ontkennen. Maar moe was ik niet, ik zat zo vol met adrenaline en dat hield me op de been. Na de prijsuitreiking vertrokken we met zijn vieren met de auto weer naar huis. Wilma had samen met Tobias boodschappen gedaan en nu was het tijd om uit te pakken: bietburger, tucjes en een lekker drankje. Erwin was zo vriendelijk om ons nog thuis even af te zetten want ik had al genoeg gelopen de afgelopen 24 uur. What’s next? Eerst even relaxen toch? Een ding is zeker er komt nog een 24 uursloop aan dit jaar…op naar de 180 km!
Bob55(AT)upcmail.nl
Bob Bock