Nu na een nacht praktisch geen slaap door de moeheid en opgeblazen benen een verslag. Rosaline en Lennart slapen nog. Ik heb net een Iers ontbijt met witte bonen in tomatensaus op met worstjes. Ontbijt later met Rosaline en Lennart nog een keer.
Donderdag aangekomen en beland in een warmbad (Orangegrove AC Belfast). Regende behoorlijk en om 18.30 opgehaald door 3 lopers van OAC. Regende volop dus had ik mijn regenuitrusting aan. De Ieren alleen een T-shirt (we are used to this kind of weather) Mooie tocht ook door het Victoria park gehad waar het parkours was. Prachtige laan met veel bomen en water. Vrijdag kwam om 15.00 Lennart en toen begon het turboprogramma. Om 17.30 landde Rosaline die de avond daarvoor haar wisseltrofee van haar dansprijs in Enschede moest uitreiken. Ik durfde het niet aan om op vrijdag te gaan. Wilde mij zo goed als mogelijk voorbereiden. Laatste trainingen goed. Snelheid goed en volledig op wedstrijdgewicht plus een aerodynamisch kapsel gekregen van kapper Dennis in Borne en van Step One een ultralicht racing suit. Om 18.45 gaan eten in een pizzeria met Ton Bangert en Marjan die zich bij ons team voegden en Jan Vandendriessche. Gaan slapen na een grappa. Ze wisten in de pizzeria (?) eerst niet wat het was.
Doel was een goede 100mijl te lopen en daar op te focussen. Dit werd nog eens onderstreept door mijn trainer Gerrit van Rotterdam (recordhouder 60 km van Texel) en door Dirk Westerduin (recordhouder 120 km van Texel). Ik dacht ok, als ik een goede 100 mijl loop sneuvelen er als het goed is van zelf wat records. De OAC Belfast hadden voor Rosaline een tent en bed etc. geregeld zodat als zij moe zou worden kon slapen (of Lennart..) Wat we (ik) geleerd hebben dat niets veranderlijker is dan het weer in Ierland. Waarom Belfast: koud weer en zodoende minder kans op een voor mij zo typische Griekse warmte meltdown. Geen zonnebrand factor 50 mee want zou toch niet warm worden (nu ik dit zit te typen met een rood verbrand gezicht en pijnlijke schouders door de zon). Weersvoorspelling max 17 en heel mogelijk wat regen. Dus prima. Maar ja het Ierse weer is onberekenbaar.
Bidons klaargemaakt (40 stuks) koeling en 750ml/uur (wat achteraf een stommiteit was). Uiteindelijk gestart en het ging eigenlijk heel makkelijk met 14 km/uur. HF < 150. Team ok, ik ok. Ik zou gelijk flink terugschakelen qua snelheid als ik maar iets verval had. Lennart hield alles zeer nauwlettend in de gaten. Uur na uur gingen voorbij en nog steeds op mijn Suunto average 14 km/uur. Lennart had me deze dagen nog wel gevraagd waarmee ik het meest blij zou zijn. WABP M55 12 uur ( officieus in de Ultrabalaton 2015 veel verder gelopen) WABP M55 100 mijl (in de Ultrabalaton er ongeveer meer dan 2,5 uur onder gelopen) of een WR M55 100 km. Ik zie spontaan WAR 100 km omdat ik wist dat het moeilijkste zou zijn na mijn laatste 100K in 2012 ( 6:56 Rodenbach). Ook dacht ik onderweg aan de Koreaanse loper in 2006 die zei: "ultrarunning is for me feeling free like a bird". Na 4 uur en 30min galmde op eens London Calling van de Clash (1979) uit de speakers. Ik lag qua tijd op het WAR M 55 qua schema (net iets eronder). Ik dacht fuck iedereen, het weer is goed (was nog koud, wel begon opeens de zon te stralen), voel me goed en wil nu het nog kan (1958) het record pakken en dan zien we verder. Lennart stuiterde van ontzetting ongeveer de tent in maar zag dat het echt was wat ik nu eerst wilde. Ik had geen idee hoe het weer zich zou ontwikkelen. Eerst grote donkere regenwolken waar niets uit kwam en toen volle zon. Leuk zo’n schema met 750ml en merkte dat ik steeds vaker een bidon vroeg. De support van Rosaline, Marjan, Ton, Lennart en OAC was meer dan goed. Mijn Suunto gaf rare tijden aan echter Lennart wist mij precies te vertellen hoe het liep. Op een gegeven moment kwam een official naar mij toe: “Jan you are 3 minutes below the WAR100 km“. Leuk maar de laatste 2 uur van een 100 km zijn normaal niet het snelste. De 3 minuten werden 2 minuten en de 2 minuten 1,5 min onder WAR. Van de Amerikanen had ik geleerd dat je het snelste koelt zonder shirt te lopen. Eerst keken de Ieren vol verbazing echter werden enthousiast. Liep tegen mezelf ook van de estafette teams liep iemand door waarbij ik zou kunnen aanhaken. Sommigen lopers stopten door de zon. 1,5 minuut en dan nog 1,5 -2 uur te gaan. Werd bijna gek. Opeens liep de organisator met me op en ik dacht wat aardig. “ Jan you have to do you top on (shirt) or otherwise you are disqualified for a record” Langs de pit stop waar Rosaline al meebrennend mij een shirt over mijn hoofd trok. Ging naar 1 minuut onder WAR M55. Het koelen met ijsbidons (stoppen en overgieten met ijskoud water) gestopt daar ik geen seconde meer wilde verliezen. 6 uur iets van 84 km. Kon niet meer rekenen. Tempo laatste uur fors omhoog gedaan : Lennart zei achteraf je begon iets van 30-45 sec in de laatste ronden te versnellen. Ik kon niet meer op mijn horloge kijken daar mijn bril nat was, Even gestopt om precies te weten wat me nog te wachten stond en schrok me rot. Als ik het record niet zou pakken had ik niks. Uiteindelijk in 7:07 gefinisht. Stuk. Free like a bird, Total loss. Geef de rest maar aan Fikkie. Fors uitgedroogd benen stuk. De 12 uur/100mijl moeten misschien nog even wachten. Team blij organisator blij, ik blij. Na veel drinken uiteindelijk naar de dopingcontrole waar een knalrode plas eruit kwam. Beet juice. Het stomme was eigenlijk dat ik een groot deel van de wedstrijd mij had bezig gehouden hoe ik verder zou gaan na de 100 km. Ik denk dat het nog harder kan. Met een ticket in the pocket hoop ik dat te laten zien op het WK 100 km in Spanje op 27-11-2016 zoveel jaren na Seoel 2006. Free like a bird….. Jan Albert Lantink Belast 25-6-2016