Verder komen dan de Malojapas op 100 km, dat moest in ieder geval lukken dit jaar. Vorig jaar was ik daar namelijk uitgevallen wegens maagproblemen. De Swiss Iron Trail T201 is ieder jaar weer een gigantische uitdaging voor alle atleten. Het parcours is behoorlijk technisch, zowel omhoog als naar beneden. En dan 11.500 HM overbruggen binnen 64 uur.
Eerst 3 weken in Oostenrijk getraind met als klap op de vuurpijl een 24 uurs training in mijn eentje; daar word je pas echt vrolijk van. Daarna naar Davos getogen om aldaar een plek op de parkeerplaats bij de Jacobshornbaan te zoeken. Daar mag je nl. gratis staan met de camper en dat is i.v.m Zwitserse overnachtingsprijzen niet ongunstig. ’s Avonds bezoek van nog een camper. Dirk Wolf uit de buurt van de Bodensee, ook startend op de 201 km. Of ik het weerbericht had gehoord ?! Als iemand dat aan je vraagt, weet je al dat het baggerweer gaat worden. En inderdaad …… starke Regen und Schnee oben 2.000 meter. Here we go!!!
De regen zou ongeveer 2 uur ’s nachts arriveren. Dat werd 5 uur eerder. De nacht voor de race, start om 04.00 uur, liggen luisteren naar het gekletter op het camperdak. Geen oog dichtgedaan dus. Van ellende om 01.30 uur maar opgestaan, zin maken, zin maken en om 3.00 uur met Dirk en mijn vrouw naar de start gewandeld. Regen XL. IK wilde perse in korte broek lopen. Bij nader inzien toch maar niet; zelfs met lange broek was het koud.
Om 4.00 staan 150 atleten klaar. Uitgezwaaid door een alpenhoorn en een schietgebedje van de organisatie verdwijnen de druipende traillopers in de natte duisternis. Achter in het veld, dat is waar ik altijd start, vallen al snel de eerste slachtoffers. De kou, de regen en het baggerparcours eisen hun tol. Ik had gelukkig 2 weken voor de race een jack met 20.000 waterkolom gekocht. Het jack met 10.000 werkte voor geen meter bij eerdere bergtrainingen. Volgens een plaatselijke kenner kon ik dan net zo goed een plastic zak van de Spar aantrekken.
De regen en bovenin ook sneeuw duurde ongeveer 30 uur. Daarna werd het langzaam droog. Intussen was ik met mijn tweede slapeloze nacht bezig. Ik sloot na Pontresina aan bij de Roemeen Vlad. Met z’n tweeën de nacht in gaat beter. Op de klim naar de Malojaspas zagen we plots een Italiaan op een rots zitten. Apathisch voor zich uit starend, ziek zwak en misselijk en niet meer vooruit te branden. Gelukkig konden we hem op sleeptouw nemen. Het gevaar van onderkoeling ligt altijd op de loer. Halverwege geeft Vlad te kennen het niet meer te zien zitten. Hij stopt bij de Malojapas. Mijn vrouw brengt hem met de auto naar St Moritz, alwaar hij verder met de trein terug kan naar Davos. Rond 9.00 vertrek ik richting Savognin. Yes…….ik ben in ieder geval verder gekomen dan vorig jaar.
Het gaat niet slecht, helemaal niet slecht. Niet vallen en niet misselijk worden, dat is zeer belangrijk. Dan richting nacht 3 zonder slaap. Een beklimming van Tiefencastel naar de Hornhutte ; van rond 850 meter naar 2750 meter in 20 km. ’s Morgens om 4.30 tikte ik eindelijk de top aan. Toch maar proberen een kwartiertje mijn ogen dicht te doen. Het lukt en dan blijkt waar een lichaam en geest tot in staat zijn. 3 nachten zonder slaap op een kwartiertje na. En dan weer fris genoeg om door te lopen. Onvoorstelbaar! Na Arosa nog 20 km. Dan weet je en voel je het …. Je gaat het halen. Na de laatste klim naar 2300 meter komt dan de afdaling naar Davos. Aangemoedigd door trailfanaten bij de laatste afdaling; fantastisch! En dan de finish na 58 uur. Geweldig. 150 atleten gestart en slechts een derde gefinisht, een waar slachtveld dus. Hulde aan mijn vrouw die weer bij alle verzorgingsposten stond. Een geweldig compliment voor alle gefinishte atleten.
See you bij de 4K endurance in Cogne
Gr. Hans Lems