17, 35 ,51 ,62 ,75, 90 km dit is wat ik in mijn hoofd heb. Steeds linksom lopen, bij de 27 km rechts aanhouden. Dan weer alles links aanhouden. Na de 75 km nog een zware 25 km door ‘n mooi gebied.
Vrijdagmiddag met het hele gezin op weg naar Zuna, een plaatsje naast Nijverdal. De nacht ervoor een nachtmerrie gehad dat ik mijn smulrol was vergeten. Dit is een, door mijn mannetje gefabriceerde energieboost van dadels, noten en kruiden. Als ik maar niets ben vergeten. Want je rijdt niet zomaar ff terug. Waarop de kids reageren; ‘maar je zegt toch altijd dat als wij zeggen dat we bang zijn iets te zijn vergeten, dat alles te koop is?’
In t huisje in t vakantiepark Molke aangekomen, vallen gelijk de platgeslagen muggenlijkjes op. Ik krijg n soort van dejavu van de nacht voor de trail La Grimace…. Rond 21.00 uur komen ook Marek Vis en Maarten Schon bij ons huisje aan. Ik had via FB / messenger contact met ze gehad. En omdat het de eerste keer is dat ik op navigatie zou gaan lopen, kan ik mij bij hun aansluiten. Toen zij aangaven om in hun tentje te gaan overnachten, was t n logische opmerking dat ze ook hun matje in t huisje konden neerleggen. Wat zijn dat gave gasten!
Na lekker wat verhalen te hebben uitgewisseld, wat later naar bed gegaan dan normaal. Maar goed ook, want de muggen hebben een goed feestje gevierd en we hebben allemaal denk nog geen uur geslapen. ( daarbij moet ik zeggen dat de nacht voor een trail nooit mijn beste nachten zijn) Om 6.30 uur zijn we alle 3helemaal gereed om naar Nijverdal te gaan. Rugzak klaar met voldoende water, sportdrank, wc-papier, smulrollen, telefoon, ob’s, route… Ik rijd met Maarten en Marek mee naar de start. De kids komen later. Bij de start van de Sallandtrail aangekomen, hangt er een hele relaxte sfeer. Na een banaan en een theetje klaar om van start te gaan. Maar hoe ik de race ga aanpakken; geen idee. Dan komt ook de rest van de familie Mulder mij succes wensen.
Daar staan we dan, klaar aan de start. Bertus draagt nog even de info over de trail enthousiast mee. Met name over t laatste mooie stuk. Ook vertelt hij dat er mountainbikers voorop meegaan. En dan gaan we van start! Door de uitleg van Tom Maessen over van mijn suunto lukt het mij om direct te starten en daarna hem op de routenavigatie te zetten. En ja, wat ga ik eigenlijk doen???? Rustig met Marek en Maarten mee of …. Er was gezegd dat er een mountainbiker bij de eerste man en eerste dame mee zal rijden. Daar kan ik ook op gokken?? Ik ga direct mijn eigen tempo zoeken. Gek genoeg is dat in de voorhoede. Voorop rijdt de mountainbiker, daarachter loopt de 1e man en daarachter loop ik. Ik heb al snel een lekker tempo. De eerste paar kilometers wisselen de 1e man en ik geen woord, maar dan gaat t piepje van de 10 km; 51 min. Ik hoor van DE man dat dit zijn eerste 100 km is en het langste wat hij heeft gelopen is 75km. Die van mij is 80km… Ik vraag mij hardop af of wij het als 2 leken op het gebied van 100 km trail wel goed doen. Allebei beamen we dat we gewoon lekker lopen.
Nog steeds loop ik achter HEM. Dan komen er een paar bulten. Hij staat bijna stil en ik loop er langs. Hij moedigt mij hierin aan! Dat is toch het mooie van traillopers onderling. Dan staat daar Bertus (organisator van deze trail). Hij had beloofd dat er bij de finish voor iedereen een biertje klaar zal staan. Maar ja, ik lust echt geen bier dus had gevraagd of t ook een wijntje mocht zijn. Zo enthousiast als Bertus is, reageerde hij dat als ik 1e dame zou zijn, k dat dan zou krijgen. ( er doen maar 3 dames mee dus vond ik het een reële deal). En als ik dan Bertus zie staan, kan ik het niet laten om te zeggen dat ik voor het wijntje ga!
Na de 1e post op 17 km zie ik de 1e man niet meer. De mountainbiker wijst mij de weg en ik hem. De route zit goed in mijn hoofd dus ik wist dat ik na de 27 km rechts aan moet houden. Wat voel je je dan stoer als je de mountainbiker de juiste kant op wijst. Dus ja, navigeren is te leren. Nu op naar de volgende post, die is op 35 km. Gek genoeg is die post op mijn shuntoo al op 31 km. Wat een meevaller. Ik meld even aan de mountainbiker dat ik een plaspitstop maak, snel wat verwisselen en weer verder. De volgende halte is de 51 km. Wat loopt het makkelijk. Heerlijk lopend door de natuur. Genietend dat ik dit hardlopend mag en kan doen! Ook deze post komt eerder dan verwacht.
Mijn ventje met de kids zouden de ochtend op het park blijven en lekker gaan zwemmen. Bij 75km zouden zij mij komen aanmoedigen. Maar wat een verrassing!!! Staan ze daar met zijn viertjes. Helemaal verbaasd en heel enthousiast dat ik daar als eerste aan kom lopen. Nog even vragen ze of ik niet te hard ga. Nou nee, ik loop heerlijk!! Ik drink snel wat cola en water en neem een paar stukken banaan mee. Dan bedenk ik mij dat ik nu al 51 km heb gelopen! Een tel gaat er door mijn hoofd: o, dan ben ik over de helft. Direct corrigeer ik mij weer, want ik mag niet denken dat ik 100km aan het lopen ben. Maar steeds 10 tot 17 kilometers. Even de resetknop aan en ik start weer met 11 km (de volgende verzorgingspost is rond de 62 km). De mountainbikers wisselen elkaar af. Bij deze man loop ik voorop en als ik fout loop dan hangt hij een extra lint op. Totdat ze op zijn. Dan zet hij pijlen op de grond met een stok. Het terrein wisselt zich af van weilanden met ooievaars, langs korenvelden, over kleine bruggetjes, door de bossen, over zandvlaktes en natuurlijk de heide die heel mooi in bloei staat. Heel gaaf.
En wat is het gaaf als je langs al die vrijwilligers komt die zo enthousiast reageren. En op een gegeven moment zelfs je naam roepen. Bij verzorgingspost op 61 km krijg ik te horen dat ik eerst 5, toen 10 en nu i.i.g. 15 min voorop moet liggen op de eerstvolgende. Gewoon mijn eigen tempo blijven lopen. Dat wijntje moet ik wel in m’n pocket hebben?!
Op naar de 75 km. Ja dat steentje dat er al vanaf de 20 km in mijn schoen zit is toch wel heel irritant. Maar stoppen om hem er uit te halen, dat echt niet! Dan geeft mijn horloge aan dat ik punt a nader. Van onderaf de heuvel hoor ik een hoop gejoel en geklap. Ik ben bijna bij de 75 km waar ik dan nog maar 25 km door de heide zal lopen. Van te voren is wel gezegd dat dit het mooiste, maar wel het zwaarste stuk zal zijn. Heel apart, maar omdat dit zo duidelijk is aangegeven heb ik mij erop ingesteld dat ik nu pas begin met mijn trail. Eentje van 25 km; dat is toch niet zo veel??
En mooi is het zeker, maar ik moet mij wel heeeeel erg openstellen om dat te zien! Het is warm op de open heide. Die helemaal paars is met een heel gaaf uitzicht. En wat ben ik blij met ‘mijn’ mountainbiker: hij waarschuwt iedereen dat ik er aankom. Hij is er zo goed mee bezig dat ik hem opeens over de kop zie gaan, boven op zijn gezicht. Ik vraag hem of het gaat, wil hem helpen, maar het eerste wat hij zegt, is dat ik door moet lopen. Er gaan verschillende scenario’s door mijn hoofd. Wie zal ik moeten bellen van de lijst met telefoonnummers die we allemaal bij ons startnummer hebben gehad. Gelukkig staat hij ook gelijk weer op en is hulp niet nodig.
Deze keer heb ik mijn rugzak met een Camelbak met water en een Camelbak met sportdrank gevuld. Dat is echt een goede zet. Want die sportdrank doet mij heel goed. Als ik op de 88 km loop overleg ik met mijn vriend de mountainbiker waar de laatste post zal komen. Waarschijnlijk dan op de heuvel zegt hij. Maar wat heb ik zin in een banaantje, cola; m.a.w. nog meer energie. Dan komt opeens de post al voor de heuvel. Super! En weer staan daar alle Muldertjes aan te moedigen ( later hoorde ik dat ze zelfs hebben geholpen met het opbouwen van deze verzorgingspost, omdat ik te snel was voor hun planning ivm verplaatsen van de ene naar de andere plek)
Wat ben ik blij om bij deze post aan te komen. Er wordt gezegd dat ik zeker 3 kwartier voor lig op de volgende loper. Ondanks die voorsprong kan ik niet op mijn gemakkie doen bij de post. Met n hele banaan op zak ga ik weer verder. Ik kan beter rustig doorlopen dan daar stil staan. Direct de heuvel op. Toch gaat omhoog weer makkelijker dan omlaag. Ik heb steeds minder controle over mijn benen. De enthousiaste fotograaf maakt filmpjes en foto’s: ook al voel mij er nu niet meer op zijn voordeligste uitzien. En dan staat daar weer mijn kroost op het 94 km punt. Ik vertel ze dat ik echt moe ben en kan er voor de camera ook even geen glimlach uitpersen.
Maar Kim, denk ik opeens. Je loopt nu dus echt je eerste 100 km uit. Geen idee in welke tijd, want ik heb continu mijn navigatie aanstaan. En durf niet tussen schermpjes te wisselen. Zal het tussen de 9.30 en 10 uur zijn???? Heel raar dat je eigenlijk niet weet hoe lang je aan het lopen bent. Ja, wat maakt het uit, als je je doel maar haalt; de 100km uitlopen en 1e dame worden . Dan nog maar 4 km te gaan. Hiervoor zou ik normaal mijn hardloopschoenen nog niet eens voor aantrekken. Nog 3 km. Wat gaaf toch dat ik dit weer heb mogen doen; de hele dag je hobby uitvoeren. Dan nog 2 km en dan geeft mijn horloge aan dat ik punt B bereik. Het zal toch niet! Ik hoor weer een hoop gejuich. Wordt ik nou ‘gewoon’ eerste!! De laatste bocht en dan ben ik er!!! Ik heb het gehaald en met wat n warmte wordt ik binnen gehaald. Horloge op stop en wat!!! In 8.42 uur!!!
Ik word gefeliciteerd door Bertus. Hij geeft mij een biertje. Die paas ik direct door naar mijn ventje en krijg ik mijn beloofde wijntje. Bedankt Bertus, die gaat er goed in! Door mijn kids wordt ik gehuldigd met een zelfgemaakte medaille en een tas vol met lekkers (wat mama altijd wilt; nootjes, sapje, doppinda’s, etc). Zo lief! En wat gaaf, wie staan daar mij op te wachten, Maarten en Marek. Zij hebben een paar minuten op mijn finish gewacht, omdat zij net op de 75 km langs kwamen. Wat n feest en enthousiasme.
Ik wil alle vrijwilligers enorm bedanken, wat zijn jullie meelevend en betrokken. Bertus, ik heb n enorme mooie dag gehad.
Met vriendelijke groet,
Kim Mulder
(kimenmennomulder