De vraag die mij al 2 weken bezighoudt: “Kan ik de 53 km Wisenttrail wel aan zo kort na een 100km?” Aangekomen in Ugchelen op zondagochtend 4/9 zijn we de tweede die de auto parkeert. Uit die auto stapt een dame die er snel uit ziet. Er heeft geen deelnemerslijst op internet gestaan. Normaal verdiep ik mij toch een beetje in de dames die meedoen. In de kerk, waar we onze startnummers kunnen ophalen, hangt de deelnemerslijst. Als ik zie dat er 9 dames meedoen, wordt ik toch wel zenuwachtig. Nog even snel googlen wat zij hebben gelopen. Ik zou ze toch moeten kunnen hebben?? Maar ja, dan speelt er nog in mijn hoofd dat het wel pas 2 weken geleden is dat ik 100km heb gelopen… Daar moet ik niet aandenken!
Vijftien minuten voor de start, voor de 3e keer nog even naar het toilet. T zou zonde zijn om op deze (relatief) korte afstand als je onderweg een pitstop moet houden. Het regent en met een bril wordt het uitzicht daardoor niet beter. Nog even zitten denken om toch een petje op te doen, maar dat vind ik altijd zo warm. We begeven ons naar de start. De man achter de luidspreker adviseert de snellere lopers om vooraan plaats te nemen, omdat het een trechter-start is. Ik weet niet waar ik bij hoor t.o.v. deze mannen, maar wil wel snel starten, dus ga ik naast de voorste mannen staan. Ja, op dat moment bedenk ik om op tempo van start te gaan en dan te kijken hoe mijn benen het houden, dus dan zie ik wel waar ik strand.
In de regen klinkt het startschot. Eindelijk mag ik weer lekker gaan hobbelen (ja, het thuisfront heeft steeds wat te verduren hoor als er een paar dagen voor een wedstrijd niet gerend mag worden). Daar gaan we lekker door het bos. Het is zo kicken om te merken met welke snelheid je zo door het bos heen rent, heuveltje op en af. Kijk, het zijn hier geen enorme afdalingen, maar ik merk dat ik het naar beneden gaan steeds gaver begin te vinden. (Dat trainen tijdens de vakantie in Frankrijk waarbij ik deed alsof ik als een Super Mario was en van de ene naar de andere steen moest springen heeft wel goed gedaan).
Voor mij loopt de eerste man, ik volg hem op de voet, na een paar kilometer ga ik er langs en loop ik op mijn eigen tempo verder. Nu hangen achter mij 2 mannen. Als er eentje een opmerking maakt dat hij vindt dat het logisch is dat ik met mijn lange benen zo makkelijk naar beneden kom, vertel ik hem dat omhoog mij toch gemakkelijker af gaat. Ha ha, zegt hij: ”Bij mij is dat anders om. Dat komt door mijn buikje, nee hoor dat valt wel mee”. Lachend vraag ik hem om dan voor mij te komen lopen, zodat ik dat zelf kan beoordelen. Ik heb geen idee hoe hij eruit ziet. Dat gaat hem niet worden met deze snelheid, geeft hij aan. Waarop de andere man vraagt of ik de dame van de Salland 100 ben. Verlegen zeg ik maar ja en geef aan hier anoniem te willen lopen. Af en toe hoor ik de 2 mannen nog samen praten, steeds geven ze aan mij te moeten laten gaan. Maar ga ik dit zelf wel volhouden? Ik heb mijn horloge op navigatie staan, maar zie kilometertijden van 4.30, 4.25, 4.35 min/km langskomen. Ik had van te voren bedacht dat ik in ieder geval tussen de 5.10-5.20 min/km zou moeten kunnen lopen. Wetende dat er nog heel wat zand gaat komen, bedenk ik mij dat ik dan wat speling heb voor op de Kootwijkerzandvlaktes. Dan hoor ik de mannen niet meer.
Rond de 20 km banjer ik door het zand en wordt ik door een vrijwilligster nog net op de afslag naar rechts gewezen (later bleek dat hier een aantal lopers fout zijn gelopen).
Van de 20 km maak ik een sprongetje naar de 23 km en daar is de 2e verzorgingspost. Dan op naar de 30 km waar het zand zal gaan beginnen. Wat een mooie heide. Om mij heen kijkend hoop ik misschien nog wat wild te spotten, maar daar is het al te laat voor denk ik. Na de post op 32 km duik ik de zandvlakte op. Ik loop lekker door het mulle zand. Maar Kim, dit is een race! Tijdens de trainingen mag je wel altijd expres het mulle zand pakken, maar tijdens een race moet je je het niet te moeilijk maken. Nu goed opletten waar het mogelijk is om de harde stukken te lopen.
Als dan ook nog het zonnetje gaat schijnen ben ik alweer bijna bij de 40 km. En wat is dat gaaf als ik langs een groep enthousiaste mensen kom die enorm staan te klappen en mij aanmoedigen. Ik krijg er kippenvel van! Ik wil toch even kwijt dat het publiek echt moet weten hoe belangrijk en motiverend jullie zijn! Heel enthousiast duik ik het bos weer in en ben weer helemaal in mijn element. Nog even snel wat drinken bij de verzorgingspost op 44 km en dan op weg naar de verrassingspost. Ja, ik ben erg nieuwsgierig. Wat zou de verrassing zijn? Dan staat daar midden in een zandvlakte een enorme witte tent. Wat een gave sfeer, alsof je in de Sahara bent bij een Nomadendorp. En dan die overheerlijke smoothie. Ik kan het niet laten om er 2 te nemen. Ik bedank de mensen, want dit had ik net nodig. Dan gas er weer op. Nog maar iets van 6 km te gaan.
Dan komt de 53 km samen bij de andere afstanden. Al die tijd had ik alleen gelopen en dan is het wel heel leuk om weer tussen de mensen te lopen. Het inspireert mij, lekker slingerend door het bos heen. En wat zijn trailers sociaal. Ik weet ook niet hoe hard ik hijg, maar steeds als ik weer achter iemand loop gaat diegene echt helemaal aan de kant staan om de weg voor mij vrij te maken. Zo loop ik door. En als mijn horloge 53 km aangeeft, komt DE Man in het gele t-shirt mij tegemoet gefietst. “Kim, je doet het gewoon weer!” , zegt hij. Ik krijg vleugels. Niets van vermoeide benen. Nee, alleen een paar klutsknieën, maar mag dat? Met veel applaus wordt ik binnengehaald. Iedereen spreekt zijn verbazing uit, maar voor mij is het ook onbegrijpelijk. De kick die ik krijg om door de bossen, zand en heide te rennen is niet meer te stoppen!
Trots ben ik op mijn eindtijd van 4.16 uur met 28 min voor op de eerste man.
Kim Mulder
(kimenmennomulder <> hotmail.com)