Men zegt dat een goede voorbereiding het halve werk is, maar de vraag die we ons moeten stellen is wat een slechte voorbereiding waard is. Misschien ook wel het halve werk of wellicht zelfs het hele werk. Al dat voorgebereid leidt uiteindelijk slechts tot stress over mogelijke onprettige situaties die alleen maar waarschijnlijker worden simpelweg omdat we ons erop voorbereiden. Uiteindelijk doet een ultra altijd pijn en de enige voorbereiding die mij echt helpt is om dat te beseffen en te accepteren. Net zoals koorddansen niet anders is dan naar de andere kant van het touw lopen, is hardlopen niet anders dan naar de finish geraken. Zo simpel. Dit is een verhaal over hoe profijt te halen uit je slechte voorbereidingen.
Laat ik vooropstellen dat ook ik de nodige, schijnbaar aan goed grenzende, voorbereidingen trof alvorens naar Winschoten af te reizen. Wellicht uit onzekerheid. Maar voor het geval dat ik niet genoeg schoenen zou hebben pakte ik 3 paar ehum “schoenen” in. Voor het geval dat ik honger zou krijgen of zin in bier deed ik ook 3 blikjes AV bier (snelle koolhydraten), 8 geroosterde spletboterhammen (trage koolhydraten), 1 komkommer (water in eetbare schil), keltisch zeezout (#hipster) en 6 cherry tomaten (lycopeen) in de tas. Zo nu ben ik ook goed voorbereid dacht ik bij mezelf. Want ik was inmiddels toch wel enigzins geintimideerd geraakt door de facebook berichten van de laatste tijd, over dat je een ultra zonder de juiste voeding niet zou kunnen uitlopen en of de ene gel nu beter was dan het andere poedertje of voedingssupplement. Mij krijgen ze niet gek. Als kers op de taart werkte ik vrijdag bij de lunch 2 borden spaghetti weg, voor het geval dat ik niet genoeg koolhydraten had gestapeld en deed ik het ‘s avonds bij mijn gastgezin nog eens dunnetjes over met een overvol bord macaroni (ik kan nu de aankomende tijd het woord pasta niet meer horen of zien). Wat een gedoe allemaal dat voorbereiden.
Mijn gastgezin was net zoals de voorgaande jaren Hennie Luttel en Roelof (en hondje Luna), hardstikke gezellig. Dit keer kreeg ik gezelschap van 2 Zweeds loges, of beter gezegd kregen zij gezelschap van mij want ze waren er al vanaf donderdag. Een snelle blik op DUV was genoeg om mij te doen beseffen dat het geen klaplopers waren. Sophia Sundberg heeft sub-8 op de 100k en Dan Välitalo 240+ op de 24 uur. Blijkt dat ze in Zweden hele hoge standaarden hebben om met EK/WK mee te mogen doen. Vrouwen moeten sub-8 lopen voor 100K en mannen 237+ voor de 24u. Ben ik even blij dat ik in Nederland woon en dat 200+ genoeg is om naar het EK te mogen.
In het park kom ik allerlei bekenden tegen. Super gezellig om iedereen te spreken. Iedereen heeft zich goed voorbereid. Leo Martens heeft een cooling-vest met bijpassend pet om zich koel te houden. Vincent Kalkman legt me uit hoe zijn nutrition poedertjes werken en dat de cijfers op zijn plastic doosjes betekenen op wel moment hij en Iris welk tabletje moeten nemen. François Flisijn is er ook om een aantal jongens waaronder Corinda En Matthieu Magielsen te coachen tijdens hun eerste 100k en op het juiste moment de gelletjes en drankjes aan te reiken. Poeh hé wat een voorbereidingen en daar sta ik dan met mijn oude boterhammen en blikjes bier. Gelukkig is daar Edward Pechler die blijkt het ook niet zo nauw te nemen met zich voorbereiden, tenminste voor wat betreft het zich inlezen over of je nu 1 of 2 startnummers dient te dragen. Aan de andere kant misschien had ook Edward zich goed voorbereid want hij had nu wel degelijk de startnummers bij zich, dit in tegenstelling tot bij de SalandTrail 3 weken geleden. Op de vraag van de starter of er nog vragen waren kwam Edward met het onsterfelijke: “Waar kun je de startnummers krijgen?”.
Winschoten is mijn laatste lange ultra voor EK 24 uur in Frankrijk en nu gaat het erom wat de meest effectieve manier is om deze 100k te benutten als voorbereiding (kak daar heb je dat woord weer). Mijn plan bestaat uit meerdere delen. Ik wil er in ieder geval langer dan 10 uur over te doen met het idee dat ik aan het einde van de rit nog zin en puf zou hebben om me om te draaien en dan het parcours 10 keer in omgekeerde richting af te leggen. Ik wil onderzoeken hoe het is om zo min mogelijk te eten zonder hongergevoel te krijgen of slapte en kijken wat het beste werkt om te koelen: met nat shirt lopen of veel drinken of zonder shirt lopen (dat laatste dus). Ik moet nog steeds beslissen wat mijn hoofdschoenen worden: vivobarefoot pure ultra, solerunners, altra samson, xero-shoes running sandals #barefootstyle #aanmijnvoetengeenhokasplease. Maar het belangrijkste is om kapot te gaan en dan door te lopen want dat is de enige zekerheid die je hebt: dat het pijn gaat doen en dat je door gaat. Mind over matter.
Ronde 1 (00:54:57) Ik ga hard weg op de pure ultras. De voeten en benen zijn vol energie. Zonnetje erbij de temperatuur is lekker. Heerlijk om weer over het bekende parcours te lopen om het publiek al te zien zitten zich klaarmakend voor een dagje lopers kijken. Voor ik het weet ben ik weer bij de finishpoort. Bij mijn verzorginspostje neem ik een halve droge boterham en weg ben ik weer.
Ronde 2 (00:53:31) Het is nu al serieus warm en op de stukken in de zon is het 29C. Ik maak dankbaar gebruik van de vele mogelijkheden tot sponsen want overal staan kindjes met emmertjes en sponsen. Het zal wel niet helemaal volgens de regels zijn maar handig is het wel. Cooling strategie is om zoveel mogelijk mijn shirt en nek nat te maken in plaats van te drinken om te zweten. Dit werkt erg goed ik heb weinig dorst een paar slokjes water per drankpost is telkens genoeg. Grappig dat veel kindjes (en sommige volwassenen) denken dat ik een buitenlandse deelnemer ben. “Die spreekt geen Nederlands” hoor ik meer dan eens.
Ronde 3 (00:54:10) Het tempo blijft er goed in zitten. Cooling gaat perfect met water over me heen plenzen. Maar mijn voeten voelen niet goed. De combinatie van natte sokken in de “pure ultras” leveren me een branderig gevoel. Misschien moet ik mijn schoenen wisselen, alleen welke zal ik dan pakken. Keuze stress. Bij mijn postje aangekomen besluit ik nog een ronde op de “pure ultras” te doen of beter gezegd ik vergeet überhaupt dat ik schoenen wilde wisselen want na snel een stuk brood uit mijn bakje te hebben gegrisd ben ik weer op weg.
Ronde 4 (01:05:48) Aj dit is vervelend. Vergeten schoenen te wisselen. Dat krijg je ervan als je zonder begeleider loopt dan moet je overal zelf aan denken en kan je niemand de schuld geven. Ik vind mijn schoenen niet leuk meer maar ik moet nog 8K voor ik weer bij mijn post ben. Dag kindjes met de sponsen en bekertjes water. Hi ho mensen in de Elandsgang daar ben ik weer maar ik moet snel door naar het park. Zijn jullie al bier aan het drinken? Lekker hoor. Bij de post van 7.5K sta ik even stil om te rekken. Ik heb last van mijn rug en bil, een souveniertje van de marathon vorige week bovendien speelt de instabiele demping in de “pure ultras” me ook parten. Het wordt nu echt tijd voor een schoenenwissel. Op mijn postje kies ik voor de Altra samsons. Keiharde zool met 0 demping. Eat that rugpijn. Halve boterham mee met een ranzig smerig zout stuk komkommer en daar ga ik weer.
Ronde 5 (01:18:14) Het is nu op zijn warmst. Ik knijp de ene na de andere spons uit over mijn nek en shirt. In mijn gedachten heb ik geen last van de hitte maar mijn lichaam laat zich niet voor de gek houden. Na elke spons knijp loop ik 30 seconden de kilometer sneller om daarna weer af te zakken naar jogging tempo. Ondertussen zijn mijn sokken helmaal nat geworden en dat loopt klote. Trouwens heel dit loop festijn is klote. Mijn klote rug doet pijn. Wat een klote wedstrijd is dit. Wat een vervelende mensen langs de weg, wat zitten ze nu te juichen en lekker bier te drinken terwijl ik hier loop te doen in de hitte. En dan ook nog domme vragen stellen. Kak. Bij mijn postje aangekomen doe ik mijn schoenen uit en droge sokken aan. Oeps, vergeten mijn voeten te drogen. Sokken weer uit en voeten drogen en dan weer sokken aan. Opeens staat Arjan naast me en vraagt of hij wat voor me kan doen. Doe maar het biertje dat onder mijn krukje staat. Arjan? Arjan denk ik, hoezo dat? Hij is uitgestapt zegt hij, werd bang van zijn donkere urine. Begrijpelijk ik zou daar ook bang van worden, van zijn donkere urine. Ik doe mijn shirt uit verslik me bijna in een cherry tomaat en pak nog zo een smerig stuk komkommer. En daar ga ik weer, in gedachten elegant, in werkelijkheid als een dronken zeeman met een blikje bier in zijn hand.
Ronde 6 (01:10:53) Ik vind er nu echt geen klap aan en dat is precies volgens plan. Was vorig jaar deze ronde de aanloop tot een fysieke topprestatie om de laatste 40 vol gas te geven, deze keer is het de aanloop tot een mentale topprestatie. Wat is het dan wat niet leuk is. Wie ben ik om te oordelen over van alles en nog wat. Ik ben hier uit vrije wil naar toe gekomen. De kindjes zijn blij, de mensen in de stoelen genieten van het mooie weer en de lopers die langskomen. Ze hopen dat iedereen de finish haalt. Natuurlijk juichen ze voor mij en willen ze weten of het goed gaat. En natuurlijk doet het pijn, dat doet het altijd. Het gaat er nu om om mijn ego achter te laten. Laat iedereen me maar inhalen, laat iedereen maar lachen om de plakkertjes op mijn tepels of denken dat ik geen Nederlands kan. Ik hou van jullie allemaal. I am gonna kill the dragon. Aan de straat waar de finishboog staat het nog steeds vol publiek en ik hoef maar oogcontact te maken en ik wordt aangemoedigd. Super.
Ronde 7 (01:06:46) Mijn komkommers zijn op en ik lust geen brood meer. Gelukkig heb ik ook geen honger of slapte. Tot zover het niet kunnen finishen van een ultra zonder goede voeding. Ik ga gewoon lekker door. Ik geniet steeds meer van het publiek langs de weg de versierde straten en gewoon het feit dat ik hier loop. Strikt genomen is er weinig verschil tussen koorddansen en hardlopen, je hoeft alleen maar de juiste passen te maken en zolang je naar voren gaat is alles goed.
Ronde 8 (01:14:12) Het gaat zodadelijk koud worden dus doe een shirt aan zegt Hans Spieker en bij mijn postje bind ik mijn shirt alvast in mijn broek om hem elk moment aan te kunnen trekken. Koud heb ik het nog niet maar ik heb al gemerkt dat ik de douches en sponsen in de vorige ronde al aan het ontlopen was dus hij zal wel gelijk hebben.
Ronde 9 (01:17:14) Dit is mentaal gezien de makkelijkste ronde. In mijn gedachte is deze ronde altijd de kortste omdat hierna de laatste komt. Toch moet ik toch een aantal keer gaan zitten om mijn kuiten te masseren. Dat is de prijs die hoort bij te snel starten in de hitte. Geen probleem just part of the deal.
Ronde 10 (01:18:00) Nee dit is mentaal gezien de makkelijkste ronde. Al roep ik nog zo hard naar François dat ik nog zo een klote ronde moet, het is en blijft de makkelijkste. De ehum “race” is bijna klaar ik hoef alleen nog maar een rondje. Hoe simple kan het zijn. Stap, stap, stap. Zo leuk om naar iedereen te groeten, voor de laatste keer nu. Het begint al donker te worden en veel mensen zijn al naar binnen gegaan maar de echte fans zitten nog steeds buiten ons aan te moedigen. Wow. Daar zie ik een 100-er lopen. Het is Merlijn Smeele, ze is aan de wandel in haar 9e ronde en gaat de cut-off niet halen. Ik besluit om een stukje met haar mee te wandelen. Een PR zit er voor mij immers toch niet in (haha) en mijn ego heb ik 3 ronden geleden al ergens onder een steen achtergelaten. Hoewel gezellig, is wandelen een stuk zwaarder dan hardlopen dus jog ik de laatste 2k bij haar weg. Net voor ik de Meester D.U. Stikkerlaan opdraai besluit ik om mijn shirt weer uit te doen. Tot zo ver het achterlaten van het ego want niets is leuker dan in je blote bast over de finish te komen, al is het dan wel bijna 2 uur langzamer dan vorig jaar.
Postscript: Ultra running is een mental game en ik heb gewonnen. Ik heb geen moment overwogen om te stoppen. De enige echte angst die ik had was dat ik zou gaan overwegen om te stoppen, maar dat is dus nooit gebeurd want hoe slecht of onvolledig mijn voorbereiding ook was een ding zat helemaal goed: mijn hoofd.
Endymion Kasanardjo