Bron: https://ultravincentkalkman.wordpress.com/
{b}Mijn droom komt uit…{eb}
De week voor de race (RUN Winschoten) hadden we het er allemaal over, het gaat warm worden. Maar gelukkig beseften Iris en ik dat we in de warmte ook getraind hadden. Dus waarom je druk maken erover. Tenslotte gaat dat mentaal in je knarsen als je je druk maakt en mentaal moet je sterk genoeg zijn om een ultra te finishen. Daarnaast hadden we de weken ervoor gericht op goed drinken zodat we dat ook tijdens de race konden doen. Waarom met een race vele liters water drinken als je overdag bv nog niet eens een liter water drinkt.
Maar mooi warm zonnig weer is dan misschien niet fijn voor de lopers, wel garantie voor veel publiek en die ging ik nodig hebben met de laatste drie rondes. Vanaf het begin van de RUN Winschoten was het goed warm en wisten we dat het een slagveld zou gaan worden. Dus koel blijven van lichaam en geest was mijn plan.
‘s Ochtends met mijn trainer nog contact gehad om de laatste puntjes door te spreken. Plan was 5:30/km starten en de hartslag niet boven de 140 te laten komen en na 50km eventueel iets terugzakken in tempo. ‘s Middags zou hij aanwezig zijn omdat hij ‘s morgens nog wat anders moest doen.
In ronde 2 voelde het al zo warm aan en zag ik mijn hartslag al boven de 140 komen. In training liep ik 5:20 op hartslag 129. Daarom besloten om tijdens het lopen mijn zichtbare gegevens op mijn Garmin aan te passen maar tijd en tempo en geen hartslag. Onnodige stress moest ik voorkomen.
Het voelde toch goed in mijn koppie en lichaam dat het mijn dag sowieso ging worden….dat weet je meestal al vroeg in de wedstrijd. Achteraf goede keuze want ik heb met een gemiddelde hartslag van 148 gelopen.
Mijn allergrootste kanjer liep de 50km en haar kwam ik in mijn 3e en 6e ronde tegen. Wat een geweldige doorzettingsvermogen heeft ze. Ondanks dat haar tempo dat ze loopt eigenlijk geen notering in de uitslagen zou geven (de limiet bij de 50 km is namelijk 6 uur) blijft ze wel doorlopen om de 50km te finishen! Dat geeft mij ook enorme steun en spirit om door te zetten. Uiteindelijk liep zij 6:41:58 én toch op de uitslagenlijst en een certificaat.
Super trots op haar.
Op de 50km kwam ik volgens mij door in ongeveer 4:35 (wat voor mij een super tijd was en ik mocht nog een 50km) en kwam in de verzorgingszone alwaar ik veel mensen hoorde “t’is warm he”. Die ging ik direct vertellen dat dat niet zo was… Gelijk de focus op dat het niet warm is want er ging nog een giga dip aankomen vanaf ongeveer 70km en als de warmte in je gedachte de overhand neemt zal dat ook mijn ‘excuus’ gaan worden om te stoppen. Die 4:35 op de 50 km gaf mij een speling van 20 minuten verval voor de 2e helft. Dat is een fijne gedachte !
De theorie van mijn trainer is namelijk 2 keer de tijd op een 50km plus 30min, dat zou een reële eindtijd kunnen zijn op een 100km. Dit hangt ook helemaal af hoe snel je uit de dip komt en door weet te zetten als het allemaal ‘lekker’ pijn gaat doen.
Onderweg heb ik zo enorm genoten van het publiek. Zij hebben mij er echt toe geholpen om de finish te halen en ik heb oprecht genoten van hun enthousiasme voor een paar knotsgekke mensen die zo graag 50 en 100km willen hardlopen.
Meest bijzondere blijf ik de kinderen vinden, wat hebben ZIJ enorm geholpen met sponsen en bekertjes water. Ja de vrijwilligers van de RUN ben ik dankbaar maar als je ziet hoe die kinderen de hele dag er voor ons gestaan en gerend hebben, ongelooflijk gaaf. Mede dankzij hun heb ik mijn lichaam koel weten te houden voor de volle 100km in maar liefst 26 graden.
Daarnaast hebben ook een aantal ultralopers waar ik tegenop kijk, mij onderweg enorm gesteund waaronder Henk Noor, Joop Keizer met zijn Anke, en Paul Kamphuis. Super leuk dat zij er waren voor de lopers. Na, ik dacht 50 of 60km, had ik Joop en Anke gespot omdat Joop mijn naam riep en ik liep de ronde erna (na 60 of 70km) naar ze toe en nam even de tijd om Joop een hand te schudden en Anke een dikke zoen te geven (sorry dat die zo nat was ) want wat deze twee kanjers voor mij betekenen is groots.
Na ongeveer 73km begon de verwacht zware dip te komen maar bij 76km was ik hem alweer kwijt omdat ik toen weer door de Kloostergang liep wat absoluut de meest gezellige straat was van het parcours. Toen ik besefte dat ik iets bijzonders ging presteren deze dag, werd ik bevangen door emotie en dat koste mij een moment van zuurstoftekort (benauwd , vacuüm-achtig gevoel) en moest ik even wandelen en mezelf in bedwang houden dat ik over 20km alles los kon laten maar nu niet, nog minder dan 2 uur, kom op.
De laatste twee rondes heb ik mijn rugtas afgedaan en een ander droog shirt aangetrokken en omdat ik met trots als MarathonPlus loper over de finish wou komen. Iedereen die bij me stond bij mijn verzorging spoorde me aan om door te gaan want ik dacht ik neem de komende rondes de maximale tijd tot 9:30 om te finishen. Terecht zei mijn trainer, hup doorzetten anders ga je achteraf spijt krijgen. Helaas heeft hij wederom gelijk hierin… Rot trainers hebben altijd gelijk.
Voor de wedstrijd zette ik onze spullen aan voeding klaar en we hadden een mooi pillen doosje voor ons samen gemaakt met getallen erop zodat Iris en ik precies wisten wat we wanneer moesten nemen. Naast een paar serieus geïnteresseerden, reageerde een aantal lopers lacherig hierom en maakte opmerkingen hierover maar wij wisten dat dit ons ging helpen om door deze veldslag met vlag en wimpel heen te komen. Leuk dat dan achteraf een aantal naar ons terug kwamen en wilden weten wat het allemaal voor je doet. Na 72km had ik naast Hammer Perpeteum en het epic Hammer race plan met Fully Charged pas behoefte aan iets meer voeding en nam ik een espresso gel omdat hier ook 50mg caffeïne in zat. Dit zette mij door tot de laatste ronde.
In de laatste ronde (yess de bel werd geluid voor mij !) na een kort moment bij de verzorgingszone ging ik in plaats van 10 rondes aftellen, 10 kilometers aftellen. Na nog geen 1 km merkte ik dat mijn trainer Ed van Beek samen met Robert Boersma achter me aankwamen, hoe gaaf vond ik dat. Wat weten deze twee heren mij exact de juiste dingen te vertellen om mij door te laten zetten. Ik heb denk ik in de laatste ronde 3 keer een moment van twee slokken water gewandeld en zette door met lopen.
Bij de Kloostergang stonden twee kinderen op mij te wachten omdat ze zo graag 4km (!) mee tot aan de finish wilden lopen, tuurlijk vond ik dat goed. Tenslotte hebben zij mij enorm geholpen.
Onderweg bedankte ik Robert en Ed voor hun hulp. Wat voel ik mij gezegend dat deze twee heren mij zo geholpen hebben en de laatste ronde mee zijn gegaan.
De laatste twee kilometers moest ik mijn best nog doen om me in te houden, nog even geduld.. Tijdens de laatste 200meter kon ik het niet meer tegenhouden. Jankend van vreugde/emotie en met moeite nog een arm in de lucht liep ik naar de finish (100km in 9:22:53 ) alwaar Henri Thunnissen en Martien Baars mij feliciteerden met de mededeling dat ik geen wildcard hoefde aan te vragen maar daadwerkelijk mij dik gekwalificeerd heb voor zelfs een aantal edities (dacht zelfs te horen 3 !?) van de 120 van Texel.
Nu ik dit schrijf hou ik het weer niet droog, mijn Texel droom komt uit, pas ná 6 jaar überhaupt lopen en pas 4 jaar ná mijn eerste ultra wat de Zestig van Texel was.
Daarna kwam Ed, nadat hij zijn fiets weggezet had, naar mij toe bij de finish en we gaven elkaar een enorme HUG, op dat moment net iets te stevig omdat ik even niet kon ademen, maar dat maakte niets meer uit. Wat ben ik zijn hulp aan trainingsschema’s en advies dankbaar. Henri Thunnissen heeft het altijd al gezegd, met Ed als trainer komt je tijd echt wel.
We gaan naar Texel ! Ik begreep zelfs dat we met meerdere MarathonPlus lopers de 120 gaan doen, en ik mag daar 1 van zijn. Wat zal dat weer een mooi feest worden! Iedereen enorm bedankt voor de support!
In het bijzonder wil ik een aantal mensen bedanken: allereerst mijn vrouw Iris die mij inspireerde om door te gaan omdat zij in haar debuut op de 50km finishte in deze warme omstandigheden. Ed van Beek en Robert Boersma voor het coachen. Robert zijn geweldige vriendin met het twee maal insmeren van mijn bezwete gezicht met zonnebrand crème. Joop en Anke die mij hebben aangemoedigd. Mijn eerste inspiratie om ooit de Spartathlon te lopen, Paul Kamphuis, voor zijn aanwezige support. Henk Noor die mij aanmoedigde tijdens zijn werkzaamheden als vrijwilliger van de RUN. Marco Groot en Iris Vromans die ons altijd door dik en dun steunen en zij hebben, als onze sportvastencoach, ons sportieve leven enorm verbeterd. Mede door hen hebben wij beiden ieder 3 ultra PR’s gelopen binnen 5 maanden. Waarvan ik zelf op de 24uur met bijna 24km, 100 mijl met ruim 2 uur en nu de 100km met 1u20min. Hiermee heb ik op dubbele wijze aan een kwalificatie-eis voor inloting bij de Spartathlon voldaan én de kwalificatie-eis gehaald om rechtstreeks deel te nemen aan de 120 van Texel.
Bedankt alle medelopers, verzorging, organisatie, vrijwilligers en publiek van de RUN Winschoten. Daarnaast dank ik de hulp en producten van de volgende bedrijven: Hammer Nutrition, MarathonPlus, Hoka One One, Airmax Sport, Paramedisch Centrum Valkenburg, Acupunctuur Margo de Mooij, Echtmooi, Sportvasten, Compex, Liveexercise en Illias Delicatesse.
Tot ziens op Texel en loop je de 60 km, ik loop heel graag gezellig met jullie mee naar de finish!
Vincent Kalkman
(iphonevanvincent <> gmail.com)