25 maart is de 8e ‘wedstrijd’ in twee maanden waarvan twee keer een vijftig kilometer en dus zes keer een marathon.
Het is de 3e keer dat ik aan deze marathon deelneem.
15 jaar geleden liep ik 12,0 km per uur
4 jaar geleden liep ik 10,1 km per uur
gisteren liep ik 10,3 km per uur
De tweede helft circa 3/4 km verval t.o.v. de eerste helft van de marathon welke veroorzaakt werd door de laatste zeven kilometer en door teveel kilo’s (circa vijf kilo).
Voordat de kleine 90 deelnemers worden weggeschoten, worden eerst Sjoerd en Ineke letterlijk in de bloemetjes gezet. Jemig wat een gruwelijk aantal gefinishte marathons en ultra’s.
Onder prima omstandighedenheden starten waarna we twee aanlooprondjes afleggen voordat we Diever achter ons laten. 1 (die met die paardenstaart) van de twee vrienden Roel en Wessel uit Hoogeveen geeft het tempo aan in een groepje waar ik onderdeel van ben. Het is een redelijk stevig tempo. Wanneer ik hoor dat hun plan 11 km per uur is, besluit ik na vijf km het groepje te laten gaan. Ik loop mijn eigen tempo niet. Volgens mij doet dat niemand van het groepje, behalve die Hoogeveners. Nagenoeg niemand finisht uiteindelijk tegelijk met deze prima kerels. Het bevestigt mijn idee dat je in een groep vaak niet je eigen tempo loopt maar je over de kop loopt. Na de Salland Trail had ik het met de winnaar Guido hier ook nog over. Guido won terwijl er in het begin een groepje voor hem liep die zich nagenoeg allemaal hebben opgeblazen. Hij nam de wijze beslissing deze te laten lopen. Het is vast de onervarenheid, gebrek aan zelfvertrouwen of zelfoverschatting, het competitie-element of iets van dien aard.
Na vijf kilometer loop ik alleen, in mijn eigen tempo. Het voelt prima aan. Een groepje passeert me waarvan ik een aantal na 25 km weer inhaal. Echt deze marathon vind ik misschien wel de mooiste marathon in Nederland. Achteraf verneem ik dat Sjoerd het parkoers heeft uitgezet. De meertjes, de heide, de loslopende paarden, schapen, lammetjes, de bossen, de paadjes echt super. Normaliter kijk ik in een soort van trance richting de grond maar nu wil ik toch ook meer zien van deze pracht omgeving. Om en nabij de 25 km voelt het alsof we in de duinen lopen. Een glooiend terrein zoals in de duinen.
7 km voor de finish komt de niet geheel onverwachte dip vanwege te weinig training in de week. Afgelopen week beperkte zich dit tot acht kilometer. Tja daar ga je geen inhoud mee opbouwen. Het komt er amper meer van te trainen. Twee alternatieve trainingen in de week zijn beter voor mijn lichaam om fysiek gezond oud te worden. Niet compleet afgemat finish ik.
De grote groep vrijwilligers bedankt voor jullie prima werk. Echt zonder deze mensen zou een marathon over 1 grote ronde onmogelijk zijn.
En nu even voorlopige geen marathons of iets dergelijks gedurende de eerste maand maar genieten met mijn Mexicaanse familie in Nederland. Zinnen verzetten en ultra genieten van en met elkaar.
Een sportieve groet,
Henk Harenberg