Er zijn nogal wat goede schrijvers onder de ultralopers. Misschien heeft dat te maken met de lange afstand, de ultraloper komt veel tegen op zijn tochten dus is er veel te vertellen. En hij of zij wil getuigen van het plezier en het genoegen om een lange afstand de baas te kunnen. Wel vaak in een tempo (vanwege de vetverbranding) waar een fanatieke hardloper de neus voor ophaalt, maar toch. Onder de schrijvende ultralopers neemt Irene van Wijk (AV’23, Amsterdam) een prominente plaats in. In haar verslagen schuwt ze niet het persoonlijke lief en leed maar haar schrijfsels vallen ook vaak op door de bijzondere invalshoek. Een goudvinkje voor een PR-man. Hieronder staan de links naar haar Ultraned-epistels over De Zestig van Texel op een rijtje. Inclusief mijn keuze van citaten van 1 of meer alinea’s uit die stukken. Met 9 keer finish uit 9 Texel-starts bouwt Irene aan een unieke score. De mannen die dat evenaren zijn op één hand te tellen. Maar ook bij Irene had niet elke editie een goede voorbereiding of een uitvoering die simpel ging. We duimen voor haar dat ze straks haar 10e editie gezond begint, loopt en finisht. En ons nog één keer zo’n bijzonder Texel-verslag nalaat want het wordt wel haar laatste start op De Zestig. Heeft ze beloofd. Althans voor de 60 km solo ;-). Zie morgen of overmorgen facebook De Zestig van Texel voor portretjes van haar en andere Texel-veteranen.
{b}{i}Martien Baars{ei}{eb} – PR De Zestig van Texel
(martien.baars <> gmail.com)
2001 {b}Een lange mars{eb} : https://www.ultraned.org/n_item/f1243.php
“We waren er bijna klaar voor toen twee en een halve week voor de wedstrijd de tegenslag begon toe te slaan: een e-mail naar mijn werk van onze ultraloper uit Almere met de mededeling dat de gemeente Texel de wedstrijd verboden had vanwege de MKZ-crisis. Daar had ik twee jaar naar toe gewerkt en maanden voor getraind! Die dag is een slechte geweest voor mijn baas; veel kwam er niet meer uit mijn handen. Ik wilde er over praten maar op mijn werk begreep niemand hoe zoiets voelt (“dan ga je toch gewoon iets anders lopen”). ’s Middags kon ik eindelijk Jo aan het schrikken maken en zij daarna Paul. Een paar dagen hoopten we nog dat er van kort uitstel sprake zou zijn. Maar ook die hoop werd de bodem ingeslagen: de wedstrijd zou naar 21 oktober gaan.
…… In juli werd mijn vader plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Mijn moeder is invalide dus moest er veel gehaald en gebracht worden. Na drie weken ziekenhuis overleed mijn vader. De druk nam verder toe: begrafenis regelen, financiën uitzoeken, moeder opvangen, oud zeer verwerken … En het werk moet door. En ik wil (serieus) blijven trainen want ik wíl Texel lopen.
Bijna bezweek ik onder die druk. De omgeving vond dat ik niet moest proberen alles tegelijk te doen: zorgen en regelen, werken onder druk, en trainen. Veel keuze was er echter niet: alleen het lopen, de enige activiteit die ik voor mezelf deed, kon ik laten vallen. Het was wel steeds puzzelen om er tijd voor te vinden maar als ik het eenmaal deed werd ik daar nu juist rustig van.
………….. Dat publiek stond er pas de laatste honderd meter waar Paul na 5 uur en 42 minuten aankwam en ik na 5 uur en 50 minuten. Ze klapten hard, de man achter de microfoon riep dat hier Irene van Wijk aankwam en dat het de tweede vrouw was. Ik schoot vol en kwam bijna hyperventilerend over de finish waar Greet me een deken omsloeg en Albert me zoende en Jo alles vastlegde op de video. Waar Paul met een nog wat pijnlijke blik stond uit te hijgen en ik geïnterviewd werd voor de Texelse radio. Waarna ik ook Theo en Jo mocht zoenen. Helaas voor de anderen was ik dus tweede dame. Dan mag je niet meteen naar huis maar moet je wachten op de prijsuitreiking. Gelukkig voor mij hébben ze ook gewacht en werd er dus gejuicht vanaf de tribune toen ik een beker én (verrassing) een geldprijs kreeg.
The day after bleven Albert en ik achter op het eiland voor een weekje vakantie. Pas toen we ’s middags op het strand wandelden bedacht ik me hoe lang de mars naar dit doel was geweest en hoe bezaaid met obstakels. Hoeveel ik ervoor had moeten doen en laten en hoe onverwacht mooi het resultaat was. Mijn vader had ik er niet mee kunnen imponeren want die vond niets wat ik deed te prijzen. Het wordt tijd dat ik dan maar eens trots op mezelf ben. En op Paul. “
2003 {b}Loop-soap: de cliffhangers van Texel 2003{eb} : https://www.ultraned.org/n_item/f1524.php
“Mijn grote angst bij Texel is harde wind tegen. Een lichtgewichtje als ik waait daarbij om. Dus had ik hard geduimd voor windstilte. Stom, stom, stom. Texel was Goudkust. Ik had me voorbereid op kilometers mul zand, op kou, op regen, op wind ook. Het strand was een eitje vergeleken bij vorige keer, de wind blies een beetje tegen op het strand dus ik dacht nog: lekker mee bij de dijk. Maar daar scheen de gouden zon op de oostkust van Texel en de wind was veel te gehoorzaam. Met schaamrood op de kaken moet ik bekennen: ik heb moeten wandelen. Niet veel en niet lang maar toch. Ik ben een watje geworden. Mijn lijf had genoeg van de hitte en vooral ook van al die zoete rommel. Kunnen ze die koolhydraten niet eens zout maken? Met kaassmaak of zo.
Het decor van deze editie was wel weer fantastisch. Vorige keer was het herfst. Nu liepen overal heerlijke lammetjes en lag het landschap vol met bollenkleuren. De medespelers waren ook weer in topvorm: leuke lopers, fanatieke fietsers en volmaakte vrijwilligers. Ook heb ik Martien nu in levende lijve gesproken, één van de grote mannen achter Texel en UN! In het echt is hij net zo aardig als op e-mail.
De cliffhanger is natuurlijk al bekend: nu moet Zuid Afrika toch echt gebeuren. Mijn soap-personage heeft zich inmiddels toch ontwikkeld tot een ultraloper. Uren rondjes lopen, of 100 kilometers vreten doe ik (nog) niet. Maar je weet nooit wat de scenarioschrijvers nog voor me in petto hebben. Ik heb wel een verzoek: mag het volgende keer met ietsje minder slechte episoden in de voorbereiding. Daar wil ik desnoods mijn goede looptijden wel voor inleveren.”
2005 {b}Paasboulevard{eb} : https://www.ultraned.org/n_item/f2801.php
“Wat je ziet en voelt is eigenlijk te veel om op te noemen. En, heel knap, elke keer weer anders. Ik heb nu aan drie Paasboulevards meegedaan en nooit was het hetzelfde. Vorige keer bijvoorbeeld was overal de geur en kleur van hyacinten terwijl ze ons deze keer met narcissen verrasten. Dit jaar waren de lammetjes beduidend schattiger (want jonger) en het aantal dode watervogels hoger. Ook dook de vuurtoren pas op het laatste nippertje op terwijl hij vorige keer al van verre te zien was. Vorige keer zon en warm, dit keer vochtig en koel. De kroon op de afwisseling spande wel de Paasboulevard in oktober maar zo ver hoeven ze van mij niet meer te gaan om het spannend te houden.
De belangrijke dingen houden ze constant. De persoonlijke benadering bijvoorbeeld, de enthousiaste en niet kapot te krijgen vrijwilligers, het mooie parcours. Ook de sfeer in het relatief kleine en onderling hartelijke ultrawereldje blijft gelukkig gelijk. Kortom, ik kan het iedereen aanraden maar vertel het vooral niet verder want stel je voor dat half Nederland er op af komt. Gelukkig worden die op een dwaalspoor gebracht door de Paasboulevard gewoon niet elk jaar te organiseren. Over twee jaar is de menigte mijn stukje allang weer vergeten en zijn we weer lekker onder ons.”
2007 {b}Texelse lucht{eb} : https://www.ultraned.org/v_item/f3712_2007_04.php?jaar=2011#012011
“Als je de boot afkomt voel je het meteen, het is anders, het is Texel. Alles is er,net als in de rest van Noord-Holland; duinen, polders, theaters, de Hema, autowegen, strandtenten, fietspaden, akkers, grutto’s. Maar toch is het anders. Rustiger, vriendelijker, persoonlijker, schoner. Kortom, hè lekker, zo voelt Texel. Niet zo gek dus dat een hardloper mee wil doen als ze daar een wedstrijd organiseren. Hij is wel wat langer dan de marathon. Maar dan zie je ook gelijk alles, van de boot tot de vuurtoren en van het strand tot de wadden. En ook hier gaat het op: die 60 kilometer is anders dan elders. Mooier, afwisselender, zwaarder. Ook per editie anders trouwens: koud en nat, warm en zonnig, koel en winderig, hoog water / mul zand en laag en strak en alle combinaties die daarmee te maken zijn. Verslavend, wie geweest is komt terug. En vertelt in de tussenliggende twee jaren enthousiaste verhalen. Waardoor er de volgende keer nog meer lopers meegaan.”
2009 {b}Texelse nieuwe{eb} : https://www.ultraned.org/v_item/f4615.php
“Derde verrassing: de startnummers. Twee per persoon. Te mooi om na afloop weg te gooien. Geen flodder-, maar fotopapier. Met naam en nummer op een bedje van Texelse foto. Kregen al die bekende loopgezichten, die je overal tegenkomt, ineens een naam. Kon ik onderweg tegen Hans zeggen dat Alexander en ik een band hebben. Vanwege hetzelfde hotel. En zagen we ook gelijk wie de criminelen onder ons waren. Albert H. bijvoorbeeld. Dat moet een boef geweest zijn anders was zijn hele achternaam wel vermeld. Onze borst en rugversiering (nummer is echt een te magere omschrijving) gaf ook informatie over de prestatieplannen. Dus die mannetjes die zo hard voorbij sjeesden ontmoedigden me niet meer: duidelijk estafette. En elke kanjer met 120 op de rug kon op extra aanmoediging rekenen. Tenminste, zolang ik daar nog lucht voor had.”
2011 {b}Rechtse hobby op Texel{eb} {i}(niet op UN maar op:){ei} https://www.av23.nl/rechtse-hobby-op-texel/
“Maar Texel trekt. Er zat dus niets anders meer op dan de harde hand. Mijn vriendelijke fysio was al bezweken onder het rechts geweld. De chiropractor zag er nog wel brood in. Vrije ondernemer zo’n chiropractor. Zou, alweer, rechts toch moeten respecteren. Hoewel ik moet toegeven dat ik ook boos zou worden van de hoge mate van (pijnlijke) provocatie van rechtse spieren door die chiro.
Het bracht de controle over het been terug maar verder: poot strak.
Toen werd rechts slinks. Ik vermoed een complot met andere lichaamspartijen. Bezorgde me midden in mijn trainingsweek op Lanzarote een stevige buikgriep. Ha! Sloeg ik terug met de pillen van die aardige dokter. Ha ha! Knalde rechts terug met nog zo’n avond en een wel erg forse rekening voor dat gezellige praatje over marathons met de dokter. Nou toen had rechts het vet er wel afgekregen.
Natuurlijk ging ik toch naar Texel. Met mijn laatste troef: een spierverslapper! Ha! Mooi medicijn, werkt ook tegen angsten. Ben dus de hele weg niet bang geweest. Moe, warm, kapot, maar niet bang. Helaas ook niet meer bang om te wandelen. Ik vertel het met schaamte. Direct na de Slufter al. En als ik eenmaal een keer gewandeld heb is het hek van de dam. Ik weet niet eens hoe vaak ik daarna heb gewandeld. Niet geteld want helemaal niet bang.
En is het niet heel verdacht dat het al zo lang droog was dat op Texel zelfs het asfalt bijna mul was? En was er ooit tevoren zo’n geniepige vloed die steeds de voeten aanviel en zandkoeken in de schoenen boetseerde? En waar kwamen al die toeristen vandaan die het strandparcours vakkundig van valkuilen had voorzien? En zo warm in april, dat moet toch sabotage zijn! Complot of niet, we zijn aangekomen, links én rechts. Binnen de limiet maar in een tijd waar ik me slecht bij neer kan leggen. Dus wil ik revanche. In 2013.”
2013 {b}Paaswinterwedstrijd{eb} : https://www.ultraned.org/v_item/f5914_2013_04.php
“Achteraf hadden we het vooraf kunnen weten. Dé constante van de 60 van Texel is dat elke versie volkomen anders is dan alle vorige. En als je dan weet dat ze al diverse varianten lente-, een echte hoogzomer-, een paar halve, en een hele echte herfstversie gehad hebben, hoe kun je dan nog verbaasd zijn over een wintervariant.
Tot in de details geregeld: heldere vorstnachten, wit bevroren ochtendweiden, lege winterakkers, kale Slufterstruiken. Om zeker te stellen dat het, ondanks de winterzon, echt de hele dag als -10 zou aanvoelen en elke kans op zoneffect te ontkrachten, werd de winterwind gedurende de dag steeds harder aangezet. Op het KNMI-kaartje met de maximale windstoten van 1 april is het ook duidelijk welk gebied de hardste windstoten van de dag had: de kust van Noord-Holland met natuurlijk Texel. Uit de meest effectieve windhoek, zodat 60 procent van de route verzekerd was van optimale terugduwwind. Voor de kou maakte dat gelukkig niets uit want windkracht 5 in de rug is nog steeds steenkoud. …….. Natuurlijk waren er ook constanten: de persoonlijke aandacht, de geweldige organisatie, de supporters (echt waar, ondanks de kou). En de lammetjes. Kennelijk hebben ze op Texel ook winterlammetjes.”
2015 {b}Paasverhaal{eb} : https://www.ultraned.org/v_item/f6558.php
“Op tweede Paasdag vieren we dus dat Jezus zo lang kon lopen als hij maar wilde. Vooral op Texel doen ze dat met verve. Niet de eieren, zoals de onwetenden denken, maar het echte lopen. Als je wilt de hele dag, vanaf half vijf ‘s morgens tot half zes ‘s avonds, achter elkaar door. Voor de ultieme Paasviering ga je dus naar Texel. En dat mag want ze zijn heel gastvrij, ze hebben ruimte voor honderden loopgasten. ……….. Het is een Paasfeest dus onderweg zijn er hapjes en drankjes. De route wordt altijd versierd, met steeds weer andere bloemen (velden vol narcissen of hyacinten bijvoorbeeld) en altijd met lammetjes. En als je van het rechte pad dreigt te geraken is er altijd wel een oranje broeder of zuster in de buurt om je de goede weg te wijzen. Voor de gewone mensen is er een variant waarbij de naasten elkaar kunnen helpen door allemaal een stukje af te leggen. Dat is mooi voor beginners om een idee te krijgen en voor afbouwers om langzaam af te kicken. Sinds 2001 vieren we dit Texelse Paasfeest al mee, elke twee jaar weer.”
2017 {b}Texels Best{eb} : https://www.ultraned.org/v_item/f7053.php
“Ik ben een goede loper. Dat is geen {i}alternative fact{ei} maar objectief vastgesteld. Want ik heb een “Lopertje” gehad. En die is er alleen voor “the best”, in mijn geval best 60+. Net als vorige keer trouwens. Nu heb ik, de geweldige, er dus twee. Het plaatje van de 2017 uitslagen laat slechts één 60+er zien. Maar laat je niets wijsmaken; er waren veel meer deelnemers in die klasse. Wel 66% meer. Die zijn wel gestart maar onderweg verdwenen. Waar ik natuurlijk niets mee te maken heb.
In mijn jeugd werd dat talent onderkend noch benut. En werd ik beoordeeld op balgevoel en acrobatische vaardigheden op veel te hoge toestellen. Door de juf en vooral de klasgenoten. Geen wonder dat ik toen niet inzag hoe geweldig ik ben. Bijvoorbeeld in sport. Daar moest ik eerst 40 voor worden. Ik geef toe, daar heb ik lang over gedaan. Maar toen heb ik er ook wat van gemaakt: 40 marathons en 15 ultralopen, waarvan 9 keer de 60 van Texel. Dat is geen opscheppen, dat zijn {i}facts{ei}.”
{b}Irene van Wijk{eb}
(postbuswijk <> freeler.nl)