De laatste 3 weken was ik bezig om voor mijzelf een kleine uitdaging neer te zetten door in 3 weken rond de 550 km te lopen in races en trainingen. De vraag voor mij was of mijn camper en mijn knieën dit zouden volhouden. Nu, mijn camper heeft geen krimp gegeven. Echter begon mijn rechterknie bij de laatste race, de 100 miles Istrië, om zijn
moeder te roepen.
Eerst maar eens 1500 km rijden naar Kroatië. Na ongeveer 20 uur sturen eindigden we op een camperplaats in het kustplaatsje Koper in Slovenië. Vandaar zouden mijn vrouw en ik met een lijnbus naar Kroatië rijden om het startnummer op te halen, een ritje van ongeveer 25 km. We konden daar ook onze huurwagen oppikken. Wachtend op de bus ontmoette ik een andere deelnemer. Het bleek de Russische nationaal kampioen skyrun Joery te zijn die op de kortere afstand voor een podiumplek ging. In 2 weken zou hij naar de Kaukasus gaan om deel te nemen in de Mount Elbrus skyrun. Een race van 12 km naar de top.
Na het ophalen van het startgebeuren en de huurwagen terug naar Slovenië. Iedere keer moesten wij de Sloveens-Kroaats grens passeren, waar het er nog iets anders aan toegaat dan wij in Nederland gewend zijn. Slovenië is een Schengen land en Kroatië niet. Bij binnenkomst Slovenië kom je dus iedere keer het Schengengebied binnen. Vandaar die controle. Strakke douanegezichten nemen je nauwkeurig op en checken zorgvuldig je documenten. Bij de tweede passage ontdekten een van onze Sloveense vrienden dat het paspoort van mijn vrouw al 5 maanden over datum was. Met wat zweet op onze voorhoofden en de dreiging met een boete van 500 euro konden wij onze weg vervolgen. Daarna is ze nog 2 keer de grens gepasseerd ( ze houdt wel van een gokje), gelukkig zonder dramatische gevolgen.
En dan de race. ’s Middags om 4 uur was de start in Labin, een Kroaats bergplaatsje. We zouden zo’n 168 km over het schiereiland Istrië naar Umach lopen, met rond de 7.000 HM. Het weer zou redelijk blijven; een kleine kans op wat regen met later meer kans op zonnige momenten. Ongeveer 400 runners begonnen met de eerste afdaling in een koude miezerregen. Al gauw kwam ik een opmerkelijk figuur tegen in het looppeloton. Het was Jason, een trailrunner uit het gebergte boven Los Angeles in de VS. Hij reist de hele wereld over om trails te lopen. Dat doet hij in een Schotse kilt met blote voeten in sandalen. Nu hadden we de eerste 20 uur baggerweer met een harde koude wind en sneeuw en regen. De afdalingen waren spekglad en behoorlijk technisch. Ik had al veel moeite om overeind te blijven, laat staan Jason. Maar hij fixte het iedere keer weer om levend beneden te komen. Respect!
Na ongeveer 40 km begon mijn rechterknie te zeuren. En dat werd niet minder. Maar ja, uitstappen In Kroatië na een reis van 1.500 km is geen optie. Verstandig of niet; doorlopen. Op kilometer 130 begon hij behoorlijk dik te worden. Toch maar even een dokter consulteren. Die kon er ook niet veel mee. Toch wel handig, vakkundige mensen onderweg. Ik had iemand nodig die iets meer wist dan “hij is wel dik”. De vrouw van een vriend van mij is revalidatiearts. Een fotootje doorgestuurd naar Nederland, wat vragen beantwoord en volgens haar kon ik wel voorzichtig de race uitlopen.
Eigenlijk heb ik nog nooit voor mijn doen zo makkelijk zo’n afstand afgelegd. Na 34 en een half uur kwam ik over de finish. Weliswaar met een dikke knie, maar eigenlijk niet echt uitgewoond. En dat na 168 km regen, sneeuw, gladde afdalingen, pittige beklimmingen, rivercrossings, pittoreske bergdorpjes, lange saaie landweggetjes en aan het eind een sfeerloze finish. De 100 miles Istrië , een pittige trail waar alle
trailingrediënten in zitten.
Ik probeer intussen mijn knie weer een beetje aan de praat te krijgen. Mijn dokter heeft me volgepropt met ontstekingsremmers en volgens hem komt het allemaal wel weer goed. Dat hopen we dan maar.
Ik zou wel weer af willen sluiten met een see you bij de Innsbruck Alpine, maar dat kan pas na een stevig gesprek met mijn rechterknie.
Groet,
Hans Lems