Virgajesse ziekenhuis, Hasseh, l0 november 20Ol
Beste vrienden,
Vooraleerst wil ik iedereen van harte bedanken voor de vele steunbetuigingen die ik “rechtstreeks” of onrechtstreeks” reeds op die korte tijd heb mogen ontvangen. Ik ben erg ontroerd als ik hoor hoeveel emotionele reacties er in mijn naaste omgeving zijn geweest. Het doet mij deugd te weten dat er zovele mensen om je geven.
De meeste mensen, welke deze brief zullen lezen, zijn al op de hoogte van mijn toestand.
Binnen mijn familie hebben we besloten volledig open kaart te spelen en niets voor elkaar verborgen te houden. We hoeven hier dus ook geen doekjes om te winden. De ziekte die ik heb is leukemie-
Voor zover ik op dit moment weet, is het een vrij klassieke vorm van acute leukemie, welk behandelbaar en geneesbaar is. In dit stadium van de behandeling kan de dokter echter nog geen slaagpercentage geven.
Het is allemaal ongeveer een maand geleden begonnen met een ontsteking op mijn tandvlees.
Op 30 oktober ben ik voor het eerst beginnen koorts te maken. Toch heb ik die dag nog, tezamen met mijn schoonvader en Pol Meertens, 600 km gereden op en af gereden naar Hereveen.
Omdat de koorts maar bleef toenemen en ook de mondzwellingen steeds dikker werden, heeft de huisdokter op maandag 3 oktober bloed getrokken, omdat er een vermoeden bestond van klierkoorts of hepatitis. Toen dan de uitslag bekend werd, is alles plots heel snel gegaan. Om 17u binnen in de spoedafdeling, om 17u30 een beenmergpunctie, om 2Ou de definitieve diagnose. En ondertussen was men al met de voorbereidende behandeling begonnen.
Woensdag heeft men mij, via de operatieve weg, een katheder ingeplant, en ‘s avonds is men dan begonnen met de behandeling.
De behandeling die ik moet volgen is even klassiek als de ziekte zelf. een intensieve chemotherapie, gecombineerd met een verblijf van 4 à 5 weken in een isoleerkamer. Deze behandeling moet 3 maal herhaald worden, waarna ik telkens een 10-tal dagen naar huis mag.
Ik schrijf dit neer om te vermijden ditzelfde verhaal lO-tallen keren opnieuw aan mijn bezoekers te moeten vertellen.
De slag die Renilde en ik kregen bij het horen van het verdict is enorm hard aangekomen. We hebben echter binnen ons gezin een goed gesprek gehad, en hebben besloten, met alle middelen die we hebben, samen ten strijde te trekken tegen deze ziekte. Om de symbolische woorden te gebruiken van de prachtige brief die ik van mijn zoon Maarten heb gekregen: “ik heb in mijn vroeger sportleven vele individuele overwinningen geboekt. “Dit zal de allermooiste overwinning worden. ” Alleen, ditmaal zal het geen overwinning worden van een individu, maar van een heel team, bestaande uit, in de eerste plaats mijn gezin, in de tweede plaats
de dokters en het verplegend personeel, welk ongelofelijk hun best doen, en in de derde plaats familie, collega ‘s, vrienden en kennissen voor hun morele steun.
U zult begrijpen dat heel het gezin, in het bijzonder mijn lieve Renilde, het psychisch minstens even moeilijk hebben als ikzelf Zij zullen dus al uw morele steunbetuigingen even hard nodig hebben.
Er zijn echter ook een paar praktische zaakjes welke ik eventjes wil aanhalen.
Wat betreft het bezoek: normale bezoekuren zijn van 2u in de namiddag tot 8u ‘s avonds. Men is echter heel soepel op deze afdeling, zodat men op eender welk moment van de dag eventjes kan binnenspringen. Ikzelf wil echter vragen de bezoeken zo kort mogelijk te houden (max. 15’), enerzijds om praktische redenen (gebrek aan plaats aan de andere kant van het glas) en anderzijds
omdat het voor mij vermoeiend is om via de parlofoon gedurende lange tijd met iedereen te praten.
Dus: spring A.U.B. zo veel mogelijk eens binnen als u in de buurt bent, om even goedendag te zeggen.
Dan wat betreft de cadeaus: het heeft geen enkele zin om eender welk cadeau mee te brengen. Het mag toch niet mee binnen in de isoleerkamer en u doet er mij noch mijn vrouw geen enkel plezier mee.
Waar ik wel mee inzit, is hoe ik mijn tijd ga omkrijgen in de isoleerkamer. Er is natuurlijk TV en video, ik mag elke dag de krant hebben, maar dan blijven er nog vele uren over …
Na lang nadenken heb ik een oplossing gevonden: ik ga mij een nieuwe laptop aanschaffen met de nodige games. (Dit mag per uitzondering ml in de kamer) En op die manier kan ik mijn zinnen wat verzetten op momenten dat ik me redelijk voel. En op de (zeldzame) momenten dat ik me heel goed voel, kan ik er misschien zelfs iets nuttigs mee doen.
Daarnaast heb ik de volgende rekening geopend bij KBC-Bilzen:
naam: Vriendenkring Guy Wauters.
nr. : 452 -7155801 -28
De bedoeling is nu dat zoveel mogelijk mensen een heel klein bedrag (max. enkele euro ‘s) storten op deze rekening, met een (liefst zo ludiek mogelijke) mededeling. Uw storting vervangt als het ware uw eventuele kaartjes. (die toch niet op de kamer mogen) Ik hoop dat er ook veel kinderen zullen meedoen. (door vb. een symbolisch bedrag van 1 euro te storten)
Van dat geld dat binnenkomt ga ik een klein bedrag besteden ter financiering van mijn laptop, zodat deze een gezamenlijk cadeau is van iedereen die mij genegen is.
Al de rest van het geld wordt doorgeschonken aan de actie “kom op tegen kanker “. Indien mensen zich geroepen voelen een groter bedrag te storten, wordt dit natuurlijk integraal doorgeschonken aan deze toch wel lovenswaardige actie.
Ik hoop vooral veel bankuittreksels binnen te krijgen. Zij zullen mijn wenskaarten zijn.
Beste mensen, ik wens u allemaal het allerbeste toe, en nogmaals, we gaan er tegen aan!
Ik heb nog zoveel moois van het leven te verwachten.
familie Guy Wauters
{b}Het volgend toeschrift ontvingen wij nog van enkele van zijn vrienden:{eb}
Guy aan u voorstellen hoeft waarschijnlijk niet meer. Maar toch dit : Guy was jarenlang een zeer trouwe atleet van ADD, die er een erezaak van maakte om op iedere interclub de kleuren van zijn ADD te verdedigen.
De overwinningen van Guy alleen nog maar als veteraan-atleet hier aanhalen zou me te ver leiden, maar onthou dit : overwinnaar van het LCC en van het Haspengouw Challenge, Belgisch kampioen halve marathon ……….
De laatste jaren “jogt” Guy, maar dan wel op zijn tempo.
Guy blijft, na het vaarwel zeggen aan de atletiek-competitie, zijn ADD-club zeer genegen, op allerlei gebied.
Als mens moeten wij u Guy ook niet meer voorstellen.
De reden van deze mail is, dat we graag iedereen zouden willen informeren (want dat is wat Guy ook wil) hoe het met Guy gesteld is.
Maar eveneens belangrijk vinden we, dat het initiatief dat Guy lanceert, bekend gemaakt moet worden.
Langs deze weg roepen we dan ook iedereen op, te reageren op de manier die Guy voorstelt.
We zijn ervan overtuigd dat iedereen positief zal reageren.
Dank U.
Jean Nelissen, Hilaire Smits, Micha Havreluk.