Verslag van le Trail de Menhirs

Twee weken geleden liep ik mijn 100-ste (ultra)marathon in Vise (B) en nu was het tijd voor de Trial de Menihrs. Een Trial door de Belgische Ardennen over 100 km en 600 meter. Tijdens deze trial krijg je drie drankposten met alleen water en voor de rest moet je zelf zorgen. De route is aangegeven met rood-witte blokjes op bomen, palen etc. Er waren 140 deelnemers. Voordat we om 3 uur s’nachts naar Bomal sur Outhe in Belgie vertroken (een uurtje rijden van Maastricht), keek ik nog even naar Ultraned en zag er het verslag staan van Edwin Lenearts. Ik ken Edwin van de ultra’s (100 km Torhout en Trials) en hij is een heel stuk sneller dan mij dus ik was al aan het rekenen wat ik bij mijn tijd zou moeten tellen gezien zijn verhaal. In Bomal aangekomen moesten we met de auto nog een heel stuk bergop voor we aan het vertrekpunt waren. Het was al erg druk en we werden vriendelijk ontvangen door de organisatie die we kenden van de La Fagna Trial vorig jaar ook over 100 km. We waren met z’n vieren, Willem Mutze,Jo Pfeifer, Theo Kock en ik zelf Henk Sipers. We hadden van te voren besloten bij elkaar te blijven en de trial samen te lopen om de moed erin te houden en het verkeerd lopen te beperken. Vorig jaar hadden we inplaats van 100 km, 110km gelopen, wat heel frusterend is op zo een lange afstand.Na de start volgde een lange en vaak steile afdaling in het donker (de start was om 05.00 u en de organisatie had aanbevolen een lamp mee te nemen) hetgeen met vele valpartijen gebeurde. Daarna volgde na elke afdaling bijna meteen weer een steile beklimming. Er waren maar weinig vlakke stukken. Het weer was goed bij de start maar na een tijdje begon het te regenen en dat was lekker fris maar maakte het parcour spiegelglad. De beklimmingen in een trial worden meestal gewandeld gezien de lange afstand maar deze beklimmingen waren steil en glad plus over keien en rotsen. In totaal moesten we een hoogteverschil van 2000 meter overwinnen. De natuur in de Ardennen is prachtig, ik weet helaas niet de namen van de plaatsen, maar zeker de moeite waard om zo eens te gaan bekijken. Zo moesten we een burcht beklimmen via steile trapjes met daarna een geweldig uitzicht. We liepen door Durbuy maar alles sliep er nog, het kleinste stadje van Belgie. s’Middags liepen we weer door Durbuy en het was er ontzettend druk, de mensen informeerden wat we aan het doen waren. Enkele ruige motormensen stonden ons toe te schreeuwen en na uitleg van een begeleidende fietser begonnen ze te aplaudiseren voor ons.
Willem was ondertussen achter gebleven met een bevriend Duitse ultraloper, zijn tempo was in het begin te laag voor ons en we wilden iets sneller lopen. Voor mij was dit tevens de voorbereiding voor de Nacht van Vlaanderen over 4 weken, waar dit jaar het WK 100 km gehouden wordt. Op 57 km was de tweede verzorging en vulde ik mijn Camelbak bij. Er waren hier al veel mensen uitgestapt en het was nu al reeds afzien. Van ons drieen liep ik het moeilijkst maar ik kon blijven volgen. Toen we het keerpunt naderden konden we zien wie voor ons lag, hoeveel en na het keerpunt wie achterons lag. Willem bleef maar een stukje achter ons maar we wisten dat ondanks dat het nu al afzien was het nog erger zou worden. De steile afdalingen werden nu in omgekeerde richting steile beklimmingen en andersom. Guus Smit haalden we ook in, hij had zich enkele malen verlopen, maar herpakte zich en haalde ons weer in. Jo was ondertussen al 3 maal gevallen en we hadden alle drie last van open tenen. Je moest steeds je tenen optrekken tijdens het afdalen om blauwe nagels te voorkomen en onze schoenen en sokken waren vanaf de eerste regenbui al door en door nat. Op moelijke punten stonden mensen van de organisatie en wezen ons de weg. Ze waren erg enthousiast en moedigden ons aan hetgeen je weer wat moed gaf om door te gaan. Het aantal wandelstukken nam toe, ik was finaal kapot en kon eigenlijk niet meer. Ik was blij dat er geen bekenden aan de kant stonden anders was ik uitgestapt. Ik wou maar een ding stoppen en slapen. Uiteindelijk kwamen we in Bomal sur Ourthe en het was nog 2 km tot de finish. De laatste kilometer was bergop en weer zo steil dat je alleen maar kon wandelen met je handen duwend op je boven benen om die te ontlasten met klimmen. Aan de finish kregen we een fantastisch aplaus van de aanwezigen en werden we door verschillend mensen gefeliciteerd. Na afloop kregen we na inlevering van ons startnummer een heerlijk bord spaghetti en een mooi en kwalitatief goed T-shirt. Dit alles inclusief de inschrijving, net als vorig jaar weer GRATIS. ORGANISATIE VAN HARTE PROFICIAT EN BEDANKT
http://ibelgique.ifrance.com/lescoureurscelestes/
Onder het genot van een pilsje werd alles nog eens doorgesproken en iedereen zei dat het loodzwaar was en er waren maar weinigen die zoiets al eens hadden mee gemaakt. De regen had het loodzwaar gemaakt maar we wisten ook dat als het droog was gebleven en het weer was zoals de dag ervoor met 25 graden C, dan was het nog zwaarder geweest. Ik heb 3 Camelbaks leeggedronken (totaal 6 liter), met 25 graden was ik waarschijnlijk zwaar in de problemen gekomen qua vocht.
Onze eindtijd was 12 uur en 35 minuten, Willem met vriend 13 uur en 1 minuut. De uitslag was nog niet bekend maar volgt nog.