Afgelopen etmaal ontvingen we twee e-mails met betrekking tot de marathontiendaagse die wij u niet willen onthouden.
De eerste ontvingen we op dinsdag 23 juli om 22:09 van Hans Nieuwenhuijse:
Ik volg iedere dag de wedstrijd en wil een gokje met je doen voor een biertje; Horst Preisler en die oude tante Sigrid Eichner lopen ze alle tien uit en komen bij de eerste vijf ; de huidige eerste vijf krijgen volgens mij een terugslag omdat het tempo te hoog ligt.
de tweede ontvingen we op Woensdag 24 juli om 02:34 van Wilma Pauptit:
Gefeliciteerd met de tiendaagse. Fijn dat er een vaste kern van vijftien lopers is. Uiteindelijk lopen toch telkens dezelfde enthousiastelingen mee. Succes ermee en veel plezier.
Iedere insider kan deze mails naar waarde schatten dunkt mij!
– – – – – – – – – – – – – –
Woensdag hadden we weer het “out en back” parcours dat unaniem veel lof ontvangt van de deelnemers. Datzelfde parcours staat overigens ook voor komende zondag op het programma.
Het weerbericht gaf aan dat het herfstweer zou worden met neerslag maar milde temperaturen. Gedurende het uitzetten van het parcours viel af en toe wat neerslag, maar echt met millimeters tegelijk viel het niet uit de hemel. De goden leken ons dus gunstig gestemd, althans zo waren de vooruitzichten. Amper een half uur waren de atleten onderweg of de hemel brak open en de stortbak kwam op ons terecht. Zelf was ik bezig de bekers te vullen bij verzorgpost twee. Ik deed dat optimistisch genoeg gekleed in slechts een T-shirt met loshangend overhemd er overheen. De vroege ochtend had mij namelijk genoeg vertrouwen gegeven dat het wel zou mee vallen en bij het aanbreken van de dag zag ook de hemel er eerder veelbelovend uit dan dat het dreigend naar regen en stortbuien zou zijn.
Getroost met de gedachte dat ook de atleten voort moesten maken trotseerde ook ik de regen. Maar na die bui die ongeveer dertig minuten aan hield, klaarde de lucht snel op en hielden we alleen maar beter weer er aan over. Rob Froonhoff bleek helaas een slachtoffer van deze dag, maar hij komt beslist nog enkele marathons lopen voordat de tiendaagse er op zit; natuurlijk wel voor zover mogelijk en verantwoord, maar zo kennen we Rob ook.
– – – – – – – – – – – – – –
Dagelijks is het een gezellige boel. Christien Okkersen bemenst met veel toewijding dagelijks het secretariaat; dat gebeurd vanuit het afgehuurde huisje waar de deelnemers van de volle tien dagen gehuisvest zijn. Ze geeft het startsignaal en registreert de aankomsttijden. Dat geeft mij de gelegenheid om ongespannen langs het parcours bezig te zijn. Mijn dag begint al vroeg. Zo rond vier uur in de morgen rij ik aan, om het nieuwe parcours uit te zetten. De makkelijkste punten gaan dan voor, want pas rond vijf uur gaat het schemeren en rond zes uur komt de zon pas echt op. Tijd om op zonsopgang te wachten is er echter niet, want om kwart na acht moeten er atleten van hun onvernachtingsplaats naar de start gebracht worden. Twee keer een rit. Dan gaat om half tien de marathon van start en gaat mij karretje geladen met de nodige drank, bananen en ontbijtkoek richting verzorgposten om die tijdig in gereedheid te hebben. Alle parcoursen zijn zo ingericht dat een post meerdere malen gebruikt wordt op dezelfde dag. Dat houdt ook in dat je vervolgens de zaakjes in de gaten moet blijven houden. Rommeltjes opruimen want antireklame voor de loopsport zitten we natuurlijk niet op te wachten; ook dat hoort er bij. Eind van dit verhaal is dat het ergens rond drie of vier in de middag is geworden. Dan moeten nieuwe inkopen gedaan worden voor de volgende , want elke dag is wel weer iets op. Een banaan kun je nu eenmaal niet tien dagen van te voren ingekocht hebben.
Om zes uur is het dan gezamenlijk eten in de manege. Ik moet zeggen dit is een heel leuk stukje van de dag. Niet, de meeste lopers leren van mij hoe ze koolhydraten moeten stapelen, want alhoewel ik de minste energie verbruik, sla ik de meeste op. Na zondag ga ik wel weer eens op de weegschaal staan, want volgens mij is deze dolle boel helemaal niet goed voor mij.
Na afloop van het eten gaat het nog even door met natafelen; praten over van alles en nog wat, en wat mij betreft, zo min mogelijk over lopen. Gelukkig trekt dit soort lopen die atleten die nog heel wat andere interesses hebben, dus is dat niet echt een punt. Voor de details had u zelf maar aan “onze” tafel moeten komen aanschuiven!
In de losse kwartiertjes wordt op internet de uitslag gepubliceerd, pers te woord gestaan, belletjes van de voicemail beantwoord, en noem maar op. Einde van de dag is dat de dag voorbij is, want er moeten ook nog oude markeringen opgehaald worden en zo. Voor slaap is maar goed drie uurtjes tijd. Dat was ook waar ik oorspronkelijk tegenop zag; tien dagen met nauwelijks nachtrust, maar als het treintje eenmaal op de rails staat blijkt dat die aardig door loopt. Een ander punt was natuurlijk het gemis van Wilma, die altijd daar was waar ik niet op twee plaatsen tegelijk kon zijn, maar ook die zorg is voortreffelijk weggenomen. Fijn daarom ook te vernemen dat Wilma mee leeft en de tiendaagse via Ultr@ned volgt!
Als detailtje van de sfeer nog de volgende anekdote. Vanavond bracht ik de twee Italiaanse deelnemers naar hun overnachtingsplaats. Onderweg had ik Dolly Parton op staan. Ik zei “sorry, maar dit is ideale muziek als ik veel te doen heb; normaal is dat poetsmuziek”, en vervolgens “ik kan ook van opera houden”. Het ijs was snel gebroknen, en binnen luttele woordenwisseling waarbij Italiaans, Frans en Engels door elkaar gebruikt wordt, zaten we in de auto passages van Verdi’s Nabucco te zingen; en gepast, daar war nodig ingetogen en daar waar het kon heel uitbundig! Ook dat is sfeer onder lopers.
Anton Smeets
ton.smeets@ou.nl