{b} TOPSPORT VAN DE BOVENSTE PLANK:
MARATHONTIENDAAGSE CRANENDONCK{eb}
Wow! ‘Sprinten Henry, ik lig in het klassement 10 seconden voor op jouw, je kunt je nog in de top 5 handhaven’ , roept de sportieve Han Frenken Henry Okkersen toe, als die de laatste meters van de 10daagse marathon loopt. Een loper geeft nooit op, dus sprint Henry naar de finishstreep. Zijn medelopers willen hem feliciteren met dit resultaat, maar Henry gaat vermoeid in het gras liggen. Hij wil het even alleen verwerken, de pijn en vermoeidheid die nu razendsnel omgezet zijn in een onbeschrijfelijke vreugde dat het gelukt is: 10 dagen lang, iedere dag een marathon lopen. Jack Hendrickx startte de 10e marathon met een dik scheenbeen, de dag daarvoor opgelopen in het bos. Hij was aan ontzettende twijfel onderhevig aan de startstreep. Zou het lukken de laatste uit te lopen. Geëmotioneerd finishte hij. ‘ Sorry mensen dat ik me laat gaan’ , en ineens verscheen weer de lach op zijn gezicht. ‘ Geeft niks Jack, geweldig, je hebt het gehaald’ , riep Christien Okkersen hem toe.
Soortgelijke taferelen hebben zich afgespeeld bij de andere 12 ultralopers. Niemand van hen zal zelfverzekerd de 10 dagen zijn ingegaan met een air van: dat flikken we wel even die 10 marathons. Onzekerheid, angst of het wel zal lukken en het grote gevaar van blessures op te lopen. Gedachten die menigeen in zijn kop gespeeld hebben. De veelvraten in het hardlopen moeten soms barrières overwinnen die zelfs in de individuele wielersport ongebruikelijk zijn. Ze moeten alles alleen doen in tegenstelling tot Lance Amstrong die alleen maar de Tour de France kon winnen omdat er een perfect georganiseerde ploeg achter hem stond.
Tijdens het lopen van mijn marathons liep ik regelmatig met medelopers te kletsen. Iedere keer weer sprak men zijn bewondering uit voor Ton Smeets. Wat een organisatie komt daar bij kijken. Route uitpeilen, drinkposten van diverse drankjes en banaan en koek voorzien, tussenstanden opmaken en op internet zetten. Dat alles doet hij alleen. Gelukkig dat Christien Okkersen hem de helpende hand bood. Zij verzorgde het secretariaat en stond aan start en finish. En niet gewoon, maar met een geweldig aanstekelijk enthousiasme. Gezien het plezier onder elkaar, het grenzenverleggend aftasten van je mogelijkheden en het euforische gevoel dat het je weer gelukt is, zou het jammer zijn als deze eenmalige 10daagse niet meer georganiseerd zal worden.
{b}Ton, dit evenement was één grote reclamespot voor de ultraloop sport. Hartstikke bedankt.{eb}
{u}Verslag{eu}
Een 10daagse is voor mij te veel van het goede. Ik ben pas enkele jaren met deze sport bezig. Omdat ik de 100 van Stein wil lopen vond ik 2 marathons in een weekend al een aardige voorbereiding. Omdat het zo goed ging en ik ook door anderen enthousiast gemaakt werd, zijn het toch nog 5 marathons geworden. Lex de Boer zei me: ‘ je staat ervan versteld waartoe een mensenlichaam in staat is’ . Dat ben ik in Cranendonck, het paradijs van de ultraloper, te weten gekomen.
Vrijdag 18 juli
Starten om 7 uur ’s avonds, 25 ronden + 100 meter. Ik zie er tegen op. Trainingen doe ik altijd ’s morgens. Avondwedstrijden probeer ik te mijden. Hoe zou het gaan als het donker wordt? Je start en na een halve ronde ligt het veld al behoorlijk uit elkaar. Het gaat lekker soepel. Ik word gepasseerd maar blijf mijn eigen tempo draaien. Wat gaat Lex hard, dacht ik toen hij me al voor de tweede keer passeerde. Ongemerkt kwam ik rond de 2 uur door op de halve afstand, Ton attendeerde me erop. Ik liep nog even samen met 2 Eindhovense jongens die rond de 30 km zijn uitgestapt. Ze gebruikte deze marathon als training. Hoe ik ze ook stimuleerde om door te gaan en niet te stoppen, ze lieten zich niet ompraten. Rond half tien begon het, zeker tussen de bossen donker te worden. Dus nog ruim 15 km zonder je horloge te kunnen raadplegen, zonder richtpunten van lopers voor je, maar wel uiterst voorzichtig zijn om niet te vallen. Alsof ik een bal wegschoot, schopte ik naar 2 kattenogen die vlak voor me opdoken. Wilde katten? Honger? Wat doen die beesten anders in het bos. Aan mij hebben ze in ieder geval geen vette kluif. Mijn coordinatievermogen werd minder, ik kreeg de laatste kilometers een duizelig gevoel en het was alsof ik op eieren liep, zo omslachtig en wijdbeens zette ik mijn voeten neer. Heel voorzichtig heb ik de laatste ronden afgelegd en was toch nog uiterst content met de tijd van 4.13.09, ondanks dat ik nog nooit boven de 4 uur gefinished ben.
Zondag 21 juli
Gelukkig starten we voortaan om half tien. Een op en neer parcours naar Valkenswaard tot nabij de Achelse Kluis. Tevoren had ik wat wisselende gevoelens over het resultaat. Vrijdagavond dat laatste stuk ging niet goed. Hoe zou het vandaag gaan? We liepen in een groepje van 6 man. Lekker relaxt kletsend kwamen we bij het keerpunt. De kletspraat onderweg is dikwijls toch nog van een behoorlijk niveau. ‘Verslaving in de sport, wat is dat?’ , vroeg iemand. ‘ Je bent pas verslaafd aan hardlopen, als je de volgende morgen weigert met je vrouw boodschappen te gaan doen, omdat je eerst moet lopen’ , zei een ander. Iedereen was het ermee eens, dus geen verslaafden in het groepje. Na de halve afstand ging ieder voor zijn eigen prestatie. Het was voor het grootste gedeelte een mooi, rustig bosparcours. We liepen langs meren en heidevelden. Het groepje was bij nog 20 km te gaan uitgedund tot 3 personen. Christian, Michele en ik. Praten was er niet meer bij, de 3 nationaliteiten lieten dit niet toe. Je moet dan zo diep nadenken om iets te zeggen wat ze begrijpen, dat ik mijn mond maar hield. Dat had wel tot gevolg dat ik me helemaal op de wedstrijd kon concentreren. Christian moest lossen bij de 30 km en ik moest Michele bij de laatste 5 km laten gaan, daar ik me anders zou forceren. Heel fit kwam ik over de finish in 4.12.09.
Woensdag 24 juli
Omdat de vorige marathon zo goed gegaan was zei ik thuis in een overmoedige bui tegen mijn vrouw: ‘ Ik loop ook vrijdag en zondag, dan heb ik er een halve 10daagse opzitten’ . Protesten hielpen niet want mijn argumenten waren dat ik nu, gezien mijn leeftijd, er vaart achter moet zetten om nog wat te presteren, volgens jaar zou het misschien over kunnen zijn.
We liepen dezelfde mooie ronde van afgelopen zondag. Bij Leende en Strijp kregen we een ontzettende harde en langdurende regenbui te verwerken. Ik liep in een groepje van drie. We liepen in stromende regen alsmaar verder. Al een kwartier lang kwamen we geen routepeilen tegen. We dachten dat Ton op rechtdoor wegen geen peilen geplaatst had. Uiteindelijk belandden we in de modder, fout gelopen. ‘ Mijn bril was aangeslagen door de regen’ , excuseerde zich Han. ‘ Bij mij hetzelfde’ , zei Hans. ‘ Dus ik ben de enige die schuld draagt aan onze gezamenlijke stommiteit’ , zei ik. ‘ Bedankt heren, in alle nederigheid erken ik jullie op het verkeerde pad gebracht te hebben’ , antwoordde ik cynisch, ‘ maak de brillen maar schoon en nu een tandje hoger op zoek naar het parcours’ . Het kostte ons een half uur om weer op het parcours te geraken, dus moest er zo’n 5 / 6 km bij de marathonafstand bijgeteld worden. Han zette inderdaad een hogere versnelling in. Hans moest als eerste al voor het keerpunt lossen. Ik kon nog aanhaken tot 18 km voor de finish. Toch verloor ik maar 9 minuten met zondag, terwijl ik zeker 5 km meer gelopen had. Tijd: 4.21.08.
Vrijdag 26 juli
Misschien heb ik woensdag te veel geforceerd. Mijn knie (kraakbeen problemen) speelde gisteren in rust op. Vandaag een hele mooie route dwars door de Leenderheide. We mochten het zelfs twee keer belopen. Het eerste stuk liep ik met Han, maar omdat hij woensdag vanwege het omlopen 2 plaatsen in het klassement was gezakt, wilde hij vandaag een goede tijd neerzetten. Maar alleen lopen op de prachtige heidevelden is geen straf. Je komt een schaapherder tegen met een grote kudde. De schapen zijn betere weggebruikers dan fietsers, ze laten je onbeperkt door. Fietsers voelen zich nogal eens verheven boven degenen op wie ze neerkijken, met als gevolg dat de loper de berm in moet. Heb enkele kilometers samengelopen met Hans-Joachim. Hij vond de omgeving zo mooi dat hij zijn vakantie met vrouw en kinderen in Cranendonck zal doorbrengen. Ik had een lekker tempo, toch werd ik door Gijs gepasseerd. Zijn tweede ronde is meestal sneller, vertelde hij me. De laatste 5 km voelde ik mijn zwakke knie behoorlijk opspelen. Je denkt dan al meteen aan zondag, als dat maar zal lukken. Voor mij geeft het volmaken van 5 marathons al een heel grote voldoening. Tijd: 4.09.34.
Zondag 28 juli
Hetzelfde parcours als zondag en woensdag. Luidruchtiger dan anders stond men aan de startstreep. Voor de een zal de blijdschap overheersen, voor de ander droefheid dat het voorbij is. Deze keer is het een afscheid aan de 10daagse. Nog een keer die spanning beleven.
Degenen die laat binnenkomen werd de mogelijkheid gegeven een uur eerder te starten. Vijf mensen maakten er gebruik van. Afgelopen nacht voelde ik mijn knie weer opspelen. In de eerste kilometers was er niks aan de hand. We liepen lekker rustig met een man of vier. Na een kilometer of 10 dunde het groepje uit. Ruud Jakobs en ik liepen vanaf het keerpunt samen. Als je een uurtje met iemand samenloopt kom je veel meer te weten dan samen een uurtje koffiedrinken. Wisten jullie dat Ruud da Duitse media, met name de Duitse internetsite van de ultrasport regelmatig verslagen stuurt? ( jawel hoor, in de Duitse taal) Laatst heeft hij nog een biografie van Jan Knippenberg geschreven, betrekking hebbende de ultrasport, die op de Duitse ultrasite geplaatst is. Ruud, fanatieke ultraloper heeft ook de halve van de JKM gelopen. Nu weet ik waarom er zoveel Duitse ultralopers aan Nederlandse wedstrijden deelnemen!!!!
Op 8 km voor de finish zei Ruud: ‘ ga maar door, het gaat te snel’ . Ik passeerde Henry nog, ook de jarige Rob, die even moesten wandelen want 30 graden zijn niet voor iedereen aangename temperaturen. Op het laatst kreeg ik het ook zwaar. Het was niet de warmte maar mijn knie. Nu was het echt menens, alsof er aan een stuk scherpe naalden ingestoken werden. Ik probeerde mijn knie te beïnvloeden door te zeggen dat het over een half uur over zou zijn. Helaas, het mocht niet baten. Wel was ik trots op mezelf dat ik heb doorgezet en de 5 heb volgemaakt.
Thuis gekoeld met ijs, en de knie is weer als vanouds.
Toch gaat mijn bewondering vooral uit naar de 14 van de hele tiendaagse. Geweldig wat een prestatie.
Bedankt organisatie, medelopers voor alle gezelligheid in deze onvergetelijke 10 dagen.
Vincent Schoenmakers
vincentschoenmakers@hetnet.nl