Afgelopen donderdag gaat de telefoon. Guus vanuit La Reunion. Een spraakwaterval van 5 minuten volgt over hoe prachtig het daar is en hoeveel zin hij heeft in de tocht. Hij zegt:”Ik heb gisteren alweer een kaartje naar je opgestuurd”. Hij verteld me ook nog:”Als jullie in Stein bezig zijn zoek ik een Internetcafé op en ga met een biertje in de hand de race volgen” Hij vraagt me of er nog nieuws uit Nederland is. Ik vertel hem dat het kabinet gevallen is. Hij begint te lachen en zegt: “daar had ik het in het vliegtuig nog over”. Klik.. de verbinding verbroken, telefoonkaart waarschijnlijk op.
Zaterdagavond Stein, tijdens de pastaparty vertel ik Rut Zoutman over ons avontuur met Guus dit jaar in Schotland tijdens de westhighlandway. We lachen.
Zondagochtend, tijdens het ontbijt wordt ik nog aangesproken als de broer van Guus. De begeleiders van Ron Bakker die ook in Schotland waren.
Nadat we de onze verzorgingspost hebben ingericht dribbel ik wat vooruit naar de start, want die is al over tien minuten. Daar aangekomen komt Rut naar me toe. Ik begin over zijn verzorging, want we hebben afgesproken dat Inge (mijn vrouw) zijn spullen op onze tafel zal zetten. Hij onderbreekt me en vraagt me of ik het al gehoord heb. “‘Wat” vraag ik. Hij pakt me met twee handen beet en zegt:”Er is iets heel erg gebeurt, Guus is verongelukt”. Ik sta aan de grond genageld en weet niks uit te brengen. Dan draai ik me om en ren richting mijn vrouw, en vertel haar dit vreselijke nieuws. Op dat moment worden we naar de start geroepen en tijdens de minuut stilte begint het tot me door te dringen. Als in een roes loop ik mee met de menigte, onderweg wissel ik nog wat woorden met Ron en Ria. Bij de verzorgingspost staat Inge met tranen in haar ogen. Ze houdt m’n flesje nog wel omhoog, maar ik kan niet verder lopen. Ik ga tegen onze auto zitten en de emoties komen. Ik wil hier weg. Onderweg bel ik nog naar Martien Baars omdat ik wil horen wat er gebeurt is.
Nu, twee dagen later is er nog steeds ongeloof. Ik denk aan onze laatste telefoongesprek wat bruut werd afgebroken. Onze laatste training samen zo’n 3 weken geleden in de Duinen van Den Haag. Op de vraag of Guus toch nog naar Stein ging kwam zijn typische antwoord. “Later deze week stuur ik je een kaartje waarin ik laat weten waar ik dan ben, maar 1 hint, vanavond ga ik hier in het donker weer lopen en ga ik met een lampje op mijn hoofd hier de duinen op en neer”.
Ik zal Guus ontzettend missen.
André van de Vliert
andrevandevliert@planet.nl