VOOR GUUS
Met ontsteltenis lazen wij de door een collega meegebrachte krantenknipsels: Ïs dat onze Guus? Nee, dat kan niet. Onze Guus? Nee!” Afgrijselijk!, niet eerlijk!, waarom?, Guus?
Guus werkt(e) als uitzendkracht bij ons op de psychogeriatrische afdelingen . Hij verzorgde met ons dementerende ouderen, hielp hen bij eten en drinken, liep met hen aan de arm of reed hen in een rolstoel. Meestal werkte hij op die afdelingen waar deze bewoners heel veel zorg nodig hebben, waar je geduld soms flink op de proef wordt gesteld.
Guus bleef er altijd vrolijk bij en positief, ook onder die omstandigheden. Stress kende hij eigenlijk niet. Guus nam het leven zoals het was. Hij bleef zichzelf, niemand en niets kon hem verstoren. Met passende humor werkte hij gewoon door, bleef lief voor de bewoners. En nooit een negatief woord dat het werk zwaar was of dat Mevrouw X of Meneer Y toch wel lelijk reageerde. Nooit zoiets van Guus gehoord en daarom vonden wij hem een kanjer, een goed mens, een bijzonder mens.Ik denk dat hij de kracht hiervoor uit het lopen heeft gehaald. Alle hobbels, moeilijk momenten op zijn weg trotseerde hij, want zijn doel was de finish. Te vergelijken met hoe hij in zijn werk stond. Daar was zijn doel een goede, menselijke, warme zorg verlenen hoe moeilijk het soms ook kon zijn..
Hij werkte hard, maar als het even kon, onder de koffie of even in de wandelgang, maakte wij een praatje over het hardlopen. Dan vroeg hij of ik nog een wedstrijd had gelopen en deed verslag , op zijn manier, over zijn laatste avontuur en vertelde snel welke plannen hij nu had. Voor mijn onlangs gelopen marathon gaf hij mij nog een peptalk. Zenuwen? Die kende hij niet, zei hij. Gewoon gaan genieten, was zijn advies! Met een glimlach knikte ik. Hij kan dat zo goed!!
Wij zagen hem als collega graag komen. Zelf noemde hij dit: ïk schijn populair te zijn.
Na het werk kleedde hij zich om en zagen wij zijn afgetrainde kuiten, want hij ging deze middag hollen door de duinen van Meyendel.
Het is voor ons nog steeds moeilijk te accepteren wat hem is overkomen. Een goed, levenslustig mens van 38 jaar moet omkomen, terwijl menig oudere mens ligt te wachten.
Wij proberen ons voor te stellen hoe ingrijpend dat dit tragische moment van Guus moet zijn voor zijn familie, zijn vrienden, zijn loopvrienden en anderen voor wie Guus veel betekende.
Wij hopen dat een ieder zijn of haar kracht kan vinden om het gemis van Guus te verwerken en dat de uitstraling van Guus in onze herinnering mag blijven.
Ik wil hier de zin, die Guus onder zijn verslag over zijn fantastische Transe Gaule 2002 schreef, herhalen:
“A little running is OK, more running is better, too much running is just fine”.
Guus, je inspireerde ons. Bedankt hiervoor.
Namens alle medewerkers van de psychogeriatrische afdelingen van
Stichting Zorginstellingen Rijswijk,
Locatie Westhoff en Steenvoorde,
Sylvia Dingemans.