Wat was het weer een heerlijke laatste Zaterdag van het oude jaar. In Meerssen “De Simon Marathon” met een onverwacht grote opkomst. Met mensen als Jo Schoonbroodt, Henk Sipers, Christine Okkersen en Han Frenken kunnen er leuke evenementen in het uiterste zuiden van ons land komen; met “De Simon Marathon” is daar al een goed voorproefje van gegeven zonder dat ik daar zelf enige bemoeienis mee had. De eerste zekerheid voor het komend jaar ligt ook al vast met de grottenmarathon te Valkenburg op 28 december 2003. Voor deze marathon kunnen maximaal 150 atleten toegelaten worden, en al één jaar voor het zover is zijn de eerste vijf aanmeldingen al binnen.
Terugkijkend op afgelopen jaar ben ik blij dat alle geplande evenementen doorgang hebben kunnen vinden, met uitzondering dan van de twaalf uur van Budel Dorplein. De marathontiendaagse, een klus die ook van een organisator enig doorzettingsvermogen vereiste, het retourtje marathon in december en in het eerste weekeind van het nieuwe jaar nog eens de Fat Ass fifty/fifteen. Daar kwam afgelopen jaar ook nog eens de Jan Knippenberg Memorial bij. Het was ook deze loop die mij deed besluiten om de twaalf uur in 2002 niet door te laten gaan; dat zou gewoon te veel van het goede zijn geweest. Met de nieuwe situatie is het doek van de twaalf uur te Budel Dorplein definitief komen te vallen.
Privé was 2002 voor mij een dynamisch jaar. Eind april stapte Wilma op. Tijdens de zomervakantie ben ik terug gekomen naar Nederland nadat ik gehoord had dat Wilma een poging tot zelfdoding had ondernomen. Ongeveer in diezelfde tijd presteerde de schoonbroer van Wilma, Erik Rörsch, het om alle geld van onze rekeningen te plunderen. In totaal was dat 15.100,- euro, wat hij voor alle duidelijkheid niet naar zijn eigen rekening over boekte, maar naar de rekening van de vader van Wilma, Pieter Pauptit. Voor een gepensioneerd leraar PABO zeker meer dan een veertiende maand. Begin september stond ik voor de opdracht om met amper 183 euro de maand door te komen, inclusief alle rekeningen en vaste lasten. Ik wil niet alle schuld bij de familie Pauptit/Rörsch leggen, maar als je van vakantie terug komt met een goed gevoel over een geslaagde tiendaagse en de goede voornemens om Marathon Plus weer op de rails te zetten, dan zinkt je de moed in de schoenen. En al had Marathon Plus op dat moment klaar gelegen, dan was er geen geld geweest om de drukker te betalen en de verzending te bekostigen.
Mijn dynamisch jaar heeft zich voortgezet met overplaatsing van mijn werk naar Heerlen per 1 november en de verhuizing naar Eijsden per 12 december. Het uiterste zuiden inspireert mij enorm om ook daar leuke marathons en ultramarathons te gaan realiseren. Zeker weten dat ik u daarover het nodige kan berichten via UltraNED en via Marathon Plus in het nieuwe jaar.
Inmiddels is ook druk begonnen aan de kalenderspecial 2003 van Marathon Plus. Veel atleten maakten zich zorgen of dat boekje nog wel zou komen. Nu dan, dat boekje komt er! U kunt weer uitgebreid keuzen maken uit het grote aanbod van marathons en ultramarathons tijdens vakanties, zakenreizen en noem maar op.
Wat de jurering betreft, met name de taak van rondeteller her en der, is het een plezierig jaar geworden. Overal vond ik goede medewerking van mensen die achter de toetsen wilden zitten om de startnummers in te voeren. Niet alleen voor mij was dat een prettige manier van samenwerking, maar ook voor de organisatoren, die door de nieuwe werkwijze ook meer inzicht kregen in de mogelijkheden en beperkingen die mijn rondetelsysteem met zich mee brengt. Mijn laatste “job” was in Heerde, waar men telkens weer zorgt voor een goed verwarmde caravan voor de mensen achter de toetsen, bijtijds koffie, soep en broodjes. Toen ik ‘s ochtend aan kwam, vond ik de atletiekbaan op dat grote sportterrein, omdat ergens tussen het kortgewiekte gras van de vele voetbalvelden een caravan prijkte. Die caravan was mijn oriëntatiepunt om de atletiekbaan van Heerde te vinden.
Het is inmiddels al weer een week geleden, maar op kerstavond bereikte mij het bericht dat het pelgrimeren weer in raakt. De traditionele pelgrimstocht op 24 december van Valkenburg naar Banneux over 51 tot 53 kilometer, breekt de laatste jaren telkens weer alle records. Na aankomst woont men in Banneux de nachtmis bij. Ook zijn er steeds meer mensen die na de nachtmis te voet huiswaarts keren! Vanuit de katholieke kerk wordt op die toenemende belangstelling gereageerd met de opmerking dat mensen behoefte hebben om op zichzelf weer teruggeworpen te zijn, de ware aard van het bestaan weer willen ontdekken. Maar is dat niet iets waar menig ultramarathonloper het hele jaar door ook mee bezig is? Pelgrimeren wij niet tijdens al onze lange duurlopen. Zijn dat niet onze momenten van bezinning?
Men zegt wel eens dat men per dag minstens een uur moet uit trekken voor zichzelf. Een moment van rust, zelfreflexie en bezinning. De rustige duurlopen door onze spaarzame Nederlandse natuur zijn daar natuurlijk ideale momenten voor. Dus laat ik u voor 2003 nu eens niet heerlijke trainingsuren toe wensen maar beschouwende pelgrimage. De woorden van de wens zijn anders, maar de betekenis is in principe dezelfde als altijd.
Pelgrimeer ze in 2003!
Anton Smeets
ton.smeets@ou.nl