Als je je in januari aanmeldt voor deze tocht, heb je geen flauw benul waar je aan begint. Ach, 75 km. kunnen we allemaal wel aan. Verder wisten we niet zoveel, behalve dat we om 12 uur ’s nachts zouden vertrekken. En dat doen ze natuurlijk niet voor niets. Het zal dan wel zoveel afgekoeld zijn, dat het comfortabel lopen is. Ook van het parcours moesten we raden hoe het zou zijn. Maar aan de andere kant horen die onwetendheden ook bij het avontuur en de uitdaging.
Deze uitdaging werd aangegaan door: Han Frenken, Rob van de Hoek, Tom Hendriks, Simon Pols, Peter Suikerbuik, Henry Okkersen, Vincent Schoenmaker en Wim Epskamp.
Samen met de Arubaan Rudolph Farro vormden zij het veld van de individuele lopers. Aan de start verschenen verder 2 duo teams, en 23 ploegen van 4 lopers.
Wim had de mogelijkheid om 2 weken voor de wedstrijd op Aruba te zijn. Tom, Rob en Simon kwamen daar op woensdag 7 mei en Han, Peter, Henry, Vincent en Louis, verzorger van Han arriveerden pas de donderdag voor de wedstrijd. Tot hun grote schrik waren hun koffers, met daarin uiteraard ook hun loopspullen niet mee gekomen en was het afwachten of zij wel in hun eigen, dan wel geleende spullen zouden kunnen lopen. Gelukkig kom Willen de Lange, samen met Fons Hollink de organisatoren van de wedstrijd, de jongens op vrijdag middag gerust stellen, dat hun bagage alsnog aangekomen was.
Toch was de tijd voor hen te kort om te acclimatiseren. Ook Rob en Simon gaven aan nog niet geheel aangepast te zijn in de toch wel andere klimatologische omstandigheden. Allen Tom gaf aan er weinig last van te hebben. Ook Wim had het de eerste dagen niet makkelijk en hij was blij een langere periode op het eiland te zijn ( ook om vele andere leuke dingen te doen, en te genieten van het elke dag weer prachtige weer).Maar om een prestatie te leveren is het net altijd prettig om in de warmte te lopen. Als je wilde trainen moest dan in de vroeg ochtend gebeuren of op het moment dat de zon verdwenen is. En dat gebeurde om ongeveer 7 uur. Dan was het ook direct donker. Niet dat de temperatuur direct omlaag schoot, maar de hitte van de zon was wel weg. Het verschil in temperatuur is overigens niet groot. Wordt het overdag zo’n 30-32 graden, s’nachts daalt die wel tot 25-26 graden. En dat is gewoon elke dag zo. Dar komt nog bij, dat er elke dag veel wind staat. De richting van waaruit deze waait is ook al geen verrassing. Altijd dezelfde. Alleen de kracht wil nog wel eens wisselen. Maar je weet waar je aan toe bent als je een rondje gaat lopen.
Om enig zicht te krijgen op het parcours, hadden we allemaal de route een keer met de auto gereden. Het zou niet makkelijk worden. Zeker het deel tussen km. 10 en km 45 is onverhard, veel glooiingen en aarde donker. Dat maakt de tocht nog aantrekkelijker. Gelukkig had elk van ons een auto met chauffeur en bijrijder, en dat gaf licht in de duisternis. Nog een voordeel was dat je genoeg drinken en eten mee kon geven, want dat we dan in grote maten nodig hadden, was al heel snel duidelijk. Zonder deze begeleiding wordt het heel moeilijk om deze reis te volbrengen.
Anja en Diana, die mij begeleidden, hiervoor nogmaals mijn grote dank.
De organisatoren hadden er alles voor in het werk gesteld, om het de lopers zo goed mogelijk naar het zin de maken. De route werd op de asfalt stukken met pijlen uit gezet , en daar waar het donker was werden bordjes gezet met break lichtjes. Helaas werden er daar velen van weggehaald, zodat het op de kennis van de chauffeurs en de lopers aankwam om de juiste weg te vinden. Dat is bij een ieder gelukt, daar allen, op 1 ploeg na, goed zijn binnen gekomen. Bij deze ploeg was er een loper, die niet goed opletten en niet luisterde naar de aanwijzingen van de ploeg leider, zodat hij ergens recht door liep en in een ravijn ongeveer 5 meter naar beneden viel. Hij is er met een enkelbreuk en wat kneuzingen nog goed van af gekomen.
Om elke loper zo snel , en veilig mogelijk bij zijn auto te laten komen, startte elke deelnemer apart. Na 30 sec. vertrok de volgende. Daar ik nummer 0 had, de Arubaanse loper had zich op donderdag nog aangemeld, was het handiger om terug te tellen, dan alles te moeten aanpassen. En dat overkomt me natuurlijk nooit meer om met zo’n mooi nummer van stars te gaan.
Ik mocht dus als eerste weg, gevolgd door de andere individuele loper, daarna de duo teams en tenslotte de ploegen met 4 lopers.
De verwachtingen waren hoog gespannen. met name over het parcours record. Velen hadden verwacht dat de tijd van 6.16.01 uit 1989 wel even gebroken zou worden door mij. Dat werd in een TV interview nog eens aangescherpt. Maar tussen theorie en praktijk zaten in dit geval 75 km. Samen met de organisator, Willem, kregen we een half uur de tijd om ons verhaal te doen. Om dat in Nederland voor elkaar te krijgen moeten we alle uitzend minuten bij elkaar gaan tellen en dan redden we het nog niet binnen vele, vele jaren.
Ik ben direct in een vlot tempo van start gegaan. Als je een tijdje voor de start staat te wachten,(start en finish waren op het kazerne terrein van de Korps Mariniers komt er toch een bepaalde loomheid over me heen. De manier om dit van me af te lopen is dan vlot starten. Later moest ik dat ook wel een beetje bekopen, maar dan ben je wel al ver onderweg.
Daar de tocht in 8 delen is opgesplitst, dit omdat de ploegen van 4 allen 2 keer een deel moeten afleggen, was elke wisselplaats een mooi punt om me op te richten, en zo de afstand in gelijke delen te verdelen.
Het eerste deel is het minst mooie, veel langs industriegebieden. Over het asfalt bleef het tempo er goed in. En wat al meteen belangrijk was veel drinken en koelen.
Na het eerste wisselpunt te zijn gepasseerd doken we de duisternis in. Na een kleine 2 km. was er een groot gat in de weg. Ik had dat bij de verkenning wel gezien, maar wist in het donker niet precies meer waar die zat. OP het allerlaatste moment zag ik het , kon nog stoppen en er over heen springen. Dat liep goed af, hoewel ik wel mijn rechte hamstring iets voelde. Ik had op dat moment het gevoel, dat het mee zou vallen. Totdat we op het zwaarste deel van de route kwamen. Veel kleine heuvels, slecht e weg, veel stenen en ook af en toe dat de wind helemaal weg viel (daar is dan ook niet tegen aan te koelen en drinken) Op dat moment begon die spier wat meer op te spelen, zeker als ik naar beneden liep. Ik besloot toen wat rustiger te gaan lopen om zo te kijken of het zich zou herstellen. Aanvankelijk leek het er niet op. Even dacht ik nog at het niet zo zou zijn dat ik er mee zou moeten stoppen. Nog iets rustiger en veel koelen. Toen ik dit lastige deel achter de rug had en het weer vlakker werd, verdween de pijn ook weer langzaam. Ik kreeg nieuwe hoop, ook daar de laatste 30 km. weer over het asfalt gingen. De pijn verdween, alleen als ik naar beneden liep, moest ik goed uit kijken. En aangezien het grootste deel toch geconcentreerd lopen is, was ik dat al gewend. Overigens is het wel prachtig om in de nacht te lopen. Zeker als het dan zo rustig is en je volop kunt genieten van alles om je heen (maar je ziet toch niets) ( maar je beleeft zoveel te meer).
Nadat we de vuurtoren gepasseerd waren en aan de terug weg begonnen, kreeg de auto het plotseling moeilijk. Hij raakte oververhit. Gelukkig wisten de meiden via de telefoon( mobiel) ( wat zijn die dingen toch handig) hun auto om te wisselen voor een andere. En deze wist het tot het einde uit te houden.
Toen we Oranjestad uit liepen kregen we een stuk vals plat richting het vliegveld. Daar kreeg ik het moeilijk, het tempo raakte eruit. Door dit maar te accepteren, wist ik na dit deel het tempo toch weer op te voeren. Het laatste deel duurde voor het gevoel lang. En aangezien ik dar toch regelmatig had getraind, hoopte ik dat dat een voordeel zou opleveren. In dit geval was dat niet echt zo. Aangemoedigd en begeleid door vele blaffende en bijtgrage honden, (maar er zit toch geen vet aan die kuiten) wist ik de kazerne te bereiken.
Inmiddels waren 5 estafette teams mij voorbij gegaan. Na 5.45.58 was voor mij deze reis weer achter de rug en kan ik teug kijken op een mooie, zware en zeer afwisselende wedstrijd.
Ook de anderen deden het prima. Tom kwam ook binnen onder het oude parcours record. Hoewel we allemaal dezelfde route hebben gelopen, heeft toch iedereen zijn eigen verhaal en beleving. Dat is niet alleen op Aruba zo, maar altijd. En zo zal het ook altijd wel blijven. En dat is mooi.
Wim Epskamp