{b}VOOR EEN DUBBELTJE OP DE EERSTE RANG IN 50 KM WESTERWALDLAUF{eb}
Onze Belgische loopvrienden moeten het dubbeltje maar voor een francske vervangen, hoewel je tegenwoordig ook euro dubbeltjes hebt.
Theo Cloosterman maakte Jos Hopman, Regina Geene en mij opmerkzaam op een speciale ultramarathon in Rengsdorf (Hemelvaartsdag 29 mei), gelegen in het Westerwald, ongeveer 20 km ten oosten van Koblenz. Dat hij speciaal was bleek uit de folder die we ter plaatse kregen: Bitte machen Sie keinen Wettkampf daraus, wenn Sie müde sind, gehen Sie langsamer. Nu gaat dat meestal vanzelf, toch was deze tekst voor mij een hele geruststelling. Zo’n 2½ week geleden op Aruba, 2 dagen na de 75 km heb ik enkele gekneusde ribben opgelopen. Han was zo aardig met een jeep 4 lopers aan de andere kant van het eiland af te zetten. We zouden ongeveer 20 km gaan uitlopen. De beroepschauffeur zag zijn kans schoon, gaf zijn klanten gevarieerde snelheidstraining, met als gevolg dat de armsteun zich met geweld in mijn ribbenkast boorde (prestatie, maar niet goed genoeg voor het Guiness book of Records). Ik heb de afgelopen 2 weken rustig en licht getraind, de pijn verminderde, dus moest een langzame 50 km geen problemen geven.
Het secretariaat, kleedruimte en kantine bevinden zich op het zwembad. Daar binnengekomen kijken we elkaar eens aan en zeggen: ‘bestaat zoiets in het echt, een sprookje, wat is dit mooi, je kunt het niet uitleggen’. Ik zal het toch proberen. Op de achtergrond bossen op diverse hoogten. Vóór ons naar benedenlopend een majestueus groot gazon. Hiertussen 3 juweeltjes van zwembaden. Het blauwe water schittert door de kracht van de vroege zonnestralen. Er stijgen dampen uit op naar de top van de berg, betoverend mooi.
Inschrijven € 6,50. Wat krijg je daar zoal voor? Een beker koffie bij aankomst. Op elk van de 8 verzorgingsposten flesjes (geen plastic) appelsap, cola of bronwater en thee. Ook broodjes warme worst met op de laatste 3 posten bananen en erwtensoep. Na afloop nog een oorkonde en een vrijkaartje voor het zwembad. Volgens mij legt de organisatie er geld op toe. Het is niet onmogelijk dat de mountainbikers en wandelaars die van hetzelfde parcours gebruik maken voor een batig saldo zorgen.
Er worden geen startnummers verstrekt, je krijgt een plastic hoesje met daarin routebeschrijving en een inschrijfkaart, die je bij iedere post moet laten afstempelen. Dat veroorzaakte in het begin wel eens filevorming maar de gedachte keinen Wettkampf maakte alles goed.
We zien nog een Nederlander, Willem Mütze, een man met een rijke ervaring. ‘Jij hebt er ondertussen toch wel 600 marathons opzitten’, zei de andere specialist, Jos, die vandaag zijn 299e wedstrijd zou lopen. ‘Ik denk het wel, maar is dit dan zo belangrijk?’ antwoord Willem, ‘ik loop voor mijn eigen lol’. Heel enthousiast geeft hij uitleg over het prachtige parcours met de vele hoogteverschillen. Het door hem opgemeten hoogteprofiel geeft bijna 1300 meter aan. ‘Je moet vandaag geen snelle loop verwachten, maar beschouw deze 50 km maar als training. Het is echt genieten van wat je rondom ziet’, voegde hij eraan toe.
’s Morgens 8 uur starten heeft wel wat, zeker deze keer. Degenen die er lang over willen doen kunnen bijna de klok rond genieten, want de limiet is tot 7 uur ’s avonds. De organisator geeft nog wat aanwijzingen alvorens hij de 90 lopers in beweging zet (lost geen schot om de rust niet te verstoren). Na een paar kilometer staan we stil. De eerste echte beklimming voert via een smalle trap verder omhoog het Westerwald in. Je moet geconcentreerd achter elkaar lopen, passeren lukt alleen als je voorganger tegen de rots gaat staan, want rechts kijk je in een diepe prachtige vallei waar tussen de bomen een riviertje stroomt. Verderop kijk je neer op een dorpje met allemaal witte huisjes. Elke kilometer staat heel duidelijk aangegeven. Je hoeft niet bang te zijn het verkeerde pad te kiezen. Bij iedere kruising geven witte pijlen op de grond plus twee bevestigd aan de bomen de juiste route aan. Fout lopen is er niet bij, sla je het verkeerde pad in dan zie je zelfs als je in dromenland verkeerd, dat er een stopstreep getrokken is. Bij het 5 km punt zit ik op 33 minuten. Niet slecht, denk ik op dat moment, want met zo’n ribbenkast en een zwaar parcours zou 5.50 (een uur boven mijn normale tijd op de 50) er toch wel in moeten zitten.
Vanaf de eerste verzorgingspost loop ik even samen met Theo. Op diverse punten staan we even stil om de schoonheid van het landschap te bewonderen. Het is alsof we in een vliegtuig zitten dat gaat landen. Ver onder ons wegen met kleine autootjes met daar omheen op diverse hoogten witte huisjes die alleen of in groepjes bij elkaar liggen. Riviertjes stromen er doorheen, terwijl het lijkt alsof de koeien op het landschap geschilderd zijn. Geen film, dit is echt. Normaal druk ik bij iedere 5 km mijn stopwatch in. Nu vergeet ik het. De 20 km in 2.31. Mijn ribbenkast gaat irriteren, ik pas het tempo aan. Rechts een diepe afgrond. Omdat ik hoogtevrees heb, kijk ik bewust naar de hoge rotsenkant. Als ik naar beneden rol, zal er weinig meer van me overblijven, realiseer ik me op dat moment. Rond de 30 km loopt Willem naast me. We maken wat foto’s van elkaar. ‘Je hoeft er geen bepaald punt voor uit te kiezen, alles is hier mooi’, zegt hij en versnelt in zijn karakteristieke stijl.
Vanwege het klimmen maar vooral het dalen, krijg ik problemen met de quadriceps. Naar boven zit er nog wel een bescheiden looppasje in, omlaag wandel ik. Mijn horloge geeft op de 40 km 5.30 aan. Jos haalt me in. Hij heeft 38 km lang met Regina samengelopen. ‘Ze kreeg pap in de benen’, zegt hij. Pas toen kon hij het over zijn hart verkrijgen er alleen vandoor te gaan. Ik ben jaloers op zijn daalkunst, hij gooit zich werkelijk naar beneden. We zijn van dezelfde leeftijd, het zal aan zijn jarenlange ervaring liggen, troost ik me. Mijn laatste kilometers gaan zwaar, ik luister naar mijn lichaam en forceer niet. Een paar uurtjes langer lopen in zo’n omgeving is beslist geen straf. Het is puur genieten van de vele panoramische vergezichten. Voor ons vlakkelanders een onuitwisbare ervaring. Ik kom binnen in 6.50.34 en doe er 2 uur langer over dan gebruikelijk. Beslist geen super tijd, maar wel een super gevoel. Deze van alle kanten goed georganiseerde Westerwaldlauf in een sprookjesachtige omgeving zal niet uit mijn geheugen te bannen zijn. De temperatuur lag vandaag ruim boven de 25 graden. Wat is er dan ontspannender, dan na een dergelijke inspanning een douche te nemen en het zwembad in te duiken? Theo klokte 6.24, Jos 6.40 en Regina 6.57.
De organisator vertelde dat dit de 15e editie was en dat ze 5 verschillende parcoursen hebben, allen van dezelfde schoonheid. Voor de geïnteresseerden die belangstelling hebben: http://www.tv-rengsdorf.de. Beslist een aanrader voor ultralopers die houden van afwisseling.
{b}Vincent Schoenmakers{eb}
{westerwl1.jpg}
vlnr
Willem Mütze
Theo Cloosterman
Jos Hopman
Regina Geene
Vincent Schoenmakers
{westerwl2.jpg}
{westerwl3.jpg}
{westerwl4.jpg}
{westerwl5.jpg}
{westerwl6.jpg}