{b}{i}Voorwoord Martien Baars.{ei}{eb}
Van te voren had de organisatie van De Zestig van Texel al de lokale pers getipt om één bepaalde loper van SV Noordkop Atletiek in de gaten te houden: de 65-jarige Ben Ahmed uit Den Helder. Anderhalf jaar geleden debuteerde hij als 63-jarige op Texel op de ultra en bleef toen in de categorie M60 oude ultrarotten als Rob Brouwer en Jan Derksen voor, met een prachtige 18e plek overall in 5.35. Sindsdien leek Ben alleen maar sterker geworden. Maar het aantal M60’ers was bij de 7e editie afgelopen 21 april natuurlijk wel weer wat omvangrijker: maar liefst 7 stonden er aan de start. Dat Ben Ahmed zo fantastisch zou lopen in de warmte hadden er niet veel verwacht: 10e overall in 5.09.52, met ruim 2 minuten voorsprong op de 60-jarige Theo van Vliet uit Hoorn – die had indertijd tijdens Texel 1997 als 54-jarige ultradebutant zijn visitekaartje afgegeven: 5e overall in 4.57 (en beste M50’er toen). Reden genoeg voor het Noord-Hollands Dagblad om een portret van Ben te maken. Het adres van de familie Ahmed: Bothastraat 27, 1782 EJ Den Helder, tel 0223-622092. Ze hebben ook een email-adres, maar om hen niet met hopen reclame op te zadelen, vermelden we dat hier maar niet 😉
——-
{b}Noord-Hollands Dagblad, editie Helderse Courant, vrijdag 9 mei 2003 , van onze verslaggeefster Judit de Redelijkheid{eb}
‘Laatbloeier’ luistert goed naar eigen lijf
BEN AHMED GING NOG NOOIT ‘TOT HET GAATJE’
DEN HELDER – Ben Ahmed is een schoolvoorbeeld van het fenomeen ‘laatbloeier.’ De nu 65-jarige Nieuwedieper begon pas acht seizoenen geleden serieus met hardlopen en nog steeds boekt hij progressie. De vraag rijst, hoe ver de atleet had kunnen komen als hij éérder lid was geworden van Noordkop. ,,Maar het heeft geen zin om daar stil bij te staan”, vindt hij. ,,Je kunt het toch niet meer terugdraaien.”
Het is een bekend gegeven. De beste langeafstandlopers ter wereld komen uit Ethiopië en Kenia. Ook Marokko blijkt een goede bakermat voor successen in de atletiek. Het is het geboorteland van Ben Ahmed. Toch gaat in zijn geval het sportieve scenario niet op. Geen mooie verhalen over woestijnen of heuvelachtige gebieden waar hij kilometers rennend aflegde, om daarmee de basis te leggen voor een eventuele sportcarrière.
,,In Marokko deed ik niets aan sport”, vertelt hij. ,,Daar was geen tijd voor, ik moest alleen maar werken. Wel heb ik in die tijd een goede conditie opgebouwd. We hadden geen auto, geen fiets, helemaal niks. Alles deden we lopend, dat kon niet anders.”
{b}Gezelligheid{eb}
Pas toen hij in de jaren zestig via Frankrijk en België in Nederland terechtkwam, ging hij voor het eerst hardlopen. ,,In het begin alleen voor de gezelligheid. Ik heb ook nog een tijd gewandeld. Pas de laatste acht jaar ben ik echt serieus met atletiek bezig.”
Ahmed woonde inmiddels in Den Helder en werd daar lid van Noordkop. ,,Maar niet met de bedoeling om er iets mee te bereiken. Meer om sociale contacten op te doen. Daarom ben ik bij een club gegaan. En dat is me honderd procent bevallen. Ook omdat het meteen goed ging. Iedereen was enthousiast, dat geeft natuurlijk een lekker gevoel.”
Al snel werd duidelijk dat Ahmed, ondanks dat hij al in de vijftig was, talent had. ,,Ik herinner me mijn eerste trainingen nog heel goed. Ik zat bij de laagste groep en moest me voortdurend inhouden. Ik ben niet iemand die zomaar bij de rest wegloopt, maar dat kon ik wel. Ik heb toen gevraagd of ik niet bij de hoogste groep mocht lopen.”
Zijn ambities werden niet door iedereen begrepen. ,,Een aantal mensen dacht dat ik de lat te hoog legde. Gezien mijn leeftijd. Ik maakte me daar niet druk om. Het was juist een stimulans, ik wilde bewijzen dat ze er naast zaten.”
En dat deed hij. Zo’n beetje elke wedstrijd waar hij aan meedeed, leverde hem een prijs op. ,,Ik wil niet als een opschepper overkomen, maar ik eindig nu al heel wat jaren bijna standaard bij de beste drie. In mijn leeftijdsklasse dan. Het hardlopen gaat me gewoon goed af, ik heb er aanleg voor.”
Ahmed heeft zich toegelegd op de langere afstanden. De Dam tot Damloop, halve en hele marathons, de Zestig van Texel, de wedstrijd tussen Den Helder en Schagen, noem maar op. Hij reisde zelfs af naar Zwitserland voor de zogenaamde Jüngfraumarathon. ,,Een wedstrijd over 42 kilometer, waar ook nog eens een hoogteverschil van 1700 meter moet worden overbrugd. Drie keer heb ik daar aan meegedaan. Je hoeft dan niet te proberen een prijs te pakken, maar het is fantastisch om mee te maken.”
{b}Zilveren plak{eb}
Als mooiste prestatie noemt de atleet zijn zilveren plak op het Nederlands kampioenschap marathon. ,,Drie jaar geleden in Etten Leur. Ik zou zeker eerste zijn geworden, als ik niet halverwege tegen een paaltje was aangelopen. Dat was heel jammer. Misschien doe ik dit jaar weer mee.”
Hij vindt, nog steeds, dat hij niet te intensief met zijn sport bezig is. ,,Ik luister naar mijn lichaam en heb nog nooit blessures gehad. Ook natuurlijk omdat ik een vrouw heb, die heel goed voor mij zorgt. Ik ben hartstikke blij dat het nog steeds zo goed gaat. Of het wel gezond is om zulke lange afstanden te lopen? Ik heb vroeger gerookt en niet veel aan sport gedaan. Ik weet hoe ik me toen voelde en hoe ik me nu voel. Dat is voor mij het belangrijkste.”
{b}Grenzen{eb}
De atleet kent zijn grenzen. ,,Ik zie wel eens jongens, die koste wat kost meewillen met de besten. Als ik een keer geen zin heb, laat ik me gewoon terugzakken in de groep. Ik heb niet altijd de behoefte om op kop te lopen. Als je lichaam ho zegt, moet je stoppen. Anders ben je verkeerd bezig.”
Hij is, zoals hij zelf zegt, met het hardlopen nog nooit ’tot het gaatje’ gegaan. ,,Zo noemen ze dat toch? Ik heb nooit dat ik de dag na een wedstrijd helemaal kapot zit. Na de Zestig van Texel ben ik gewoon meteen weer aan het werk gegaan. Je hebt dan wel wat last van je kuiten, maar dat hoort er bij.
Ik haal niet alles er uit wat erin zit, dat hoeft voor mij niet. Dan heb je om de haverklap blessures, daar moet ik niet aan denken. Ik voel me zo veel lekkerder en ben tevreden met wat ik nu doe.”
{b}Gezond{eb}
Ahmed, inmiddels gepensioneerd, klust af en toe bij als glazenwasser en denkt niet aan stoppen met hardlopen. ,,Ik heb het natuurlijk niet zelf in de hand, maar als ik gezond blijf wil ik minimaal tot mijn zeventigste doorgaan. Gelukkig is mijn vrouw ook helemaal gek van hardlopen. Ik hoop nog veel mooie dingen mee te maken.”
Koestert hij nog ambities? ,,Mijn grote wens was om een keer de marathon van New York te lopen. Ik heb er over gedacht om een sponsor te gaan zoeken, maar had geen zin om te bedelen. En om nou mijn spaarcenten er in één keer aan uit te geven, dat heb ik er niet voor over. Wie weet, misschien komt het er ooit nog een keer van.”
(Foto: Cees Timmer, organisatie De Zestig van Texel)
{benahmed.jpg}