We waren dit jaar al enkele keren meer de gast bij het sportieve duo Sjoerd en Ronald. Deze keer zou het echt de moeite waard zijn. Ze waren van plan een zomermarathon 3-daagse te organiseren, zodat het loonde naar het hoge Noorden af te reizen. Joost Oerlemans, woonachtig in Bazel: ‘Voor één marathon rij ik geen 1800 km. Voor een driedaags evenement kom ik graag naar Nederland’. De 2 organisatoren verzorgden de PR uitstekend. Naast UltraNed vroegen ze enkele ultralopers of ze eens wilden polsen, of er belangstelling voor een 3-daagse zou zijn. Deze mond op mond reclame resulteerde in een deelname van 35 lopers. Daarbij sloten zich nog eens zo’n 20-tal lopers aan die op een van deze 3 dagen in actie wilden komen. Deze eerste editie kreeg daarom dan ook een deelnemersveld boven verwachting. Sjoerd en Ronald kennende, zou de organisatie weer perfect geregeld zijn. Ze hadden een parcours uitgezet bij Dieverbrug, gelegen in schitterend natuurgebied. Het korte rondje van 2,5 km zou uit onverharde, stevige en vrij vlakke brede bospaden bestaan. Dit moest 17 keer belopen worden. `Na de aanmelding stuurde Ronald een berichtje met enkele tips voor campings en hotels in de directe omgeving, gemakkelijk om het overnachting adres te regelen.
{b}DAG 1, VRIJDAG 1 AUGUSTUS{eb}
Om 12 uur vertrekken Regina, Theo en ik richting Diever, ruim op tijd om een uur voor de eerste wedstrijd te arriveren. Maar het rijden valt tegen, bij Arnhem en Zwolle zijn er files, zodat we ons pas tegen half vier bij het hotel kunnen melden. Meteen doorgereden naar Dieverbrug, waar we nog juist op tijd met een broodje in de hand aan de startstreep staan. Dit is niet prettig. Je zit toch met het gevoel van, red ik het wel of niet. Na wat uitleg over het parcours en de verzorgingspost gekregen te hebben, kunnen we starten. Ik ben heel benieuwd naar dat eerste kwartier. Dan heb ik het rondje verkend en kan ik me een voorstelling maken van de 50 ronden die nog moeten volgen. Wat valt dat tegen zeg, smalle paadjes met uitstekende boomwortels, waar je in je laatste rondjes gemakkelijk over kunt struikelen. Bij het begin van de laatste kilometer een stuk mul zand dat ook nog wat omhoog loopt, zodat de snelheid er meteen uitgaat. ‘Zwaar parcours’, hoor ik rondom me heen zeggen. De pas 28 jarige Hinrich Klugkist spreekt toch nog wijze woorden: ‘Iedereen praat over de elfstedentocht van 1963, niet die van latere datum. Die van 63 sprak tot de verbeelding, was zwaar. Deze marathons zullen ons ook bijblijven. Zwaar en daarom mooi’. De verzorging is perfect geregeld. Alles wat een loper nodig heeft is aanwezig: rozijnen, koeken, peperkoek, banaan, sinaasappelschijfjes, zoutjes, bouillon, sportdrank, cola en water. Laat dat maar aan het organiserende duo over, die kennen de behoeften van lopers. Er wordt al in het begin snel gelopen. Patrick en Jan Nabuurs passeren me al in de derde ronde. Ook Rob v d Hoek en Lex de Boer gaan hard. Lex is er gelukkig ook weer bij, sinds Texel had hij vanwege een blessure niet meer gelopen. Jack Hendrickx krijgt ongelukkigerwijs een tak tegen zijn voorhoofd. Het is een behoorlijke wond. Toch is hij doorgelopen en ook nog gefinished. Eigenlijk heb ik al 2 weken een fikse enkelblessure, vooral de banden rondom de enkel doen al pijn als je wandelt. Maar mijn gedrevenheid om mee te doen is zo groot, dat ik besluit het rustig aan te doen, en eventueel mijn tempo aan te passen. Ik krijg een zeurderige pijn, maar daar is mee te leven, zelfs mee te lopen. Ik finishte in 4.28.09. Er zijn 7 uitvallers.
{b}DAG 2, ZATERDAG 2 AUGUSTUS.{eb}
Het is een uurtje voor de start een gezellige samenkomst op het terras van ’t Wildryck. Sjoerd geeft iedere deelnemer een keurige uitslaglijst van de gisteren gelopen marathon. Jack heeft vannacht hoofdpijn gehad, maar start toch. Over het parcours zegt Ronald dat ze bewust geen fietspaden genomen hebben, omdat in de vakantietijd vele mensen fietsen. Je hoeft maar één fietser te hebben die op zijn strepen gaat staan, zegt dat dit een fietspad is, alleen te gebruiken voor fietsers en je hebt problemen. Als er dan een ongeluk gebeurd wordt de organisatie daarvoor aansprakelijk gesteld. Daar gaan we dan voor de tweede keer. Mijn pijn aan de enkel valt in het begin mee. Wel moet ik me goed concentreren op het parcours, kan niet op of om me heen kijken. Een keer een misstap en ik kan de 3-daagse wel schudden, daarom is mijn blik op de grond gericht. Ik maak een praatje met Ben Mol die vorige week de ultraklassieker Swiss Alpine gelopen heeft. In de 7e ronde word ik duizelig. Ik krijg schrik, moet ik de wedstrijd staken? Ik denk diep na om de oorzaak te weten te komen. Gisteren na de marathon hebben we niets of heel weinig gegeten. Wel een donker biertje gedronken en meteen gaan slapen. Ik ben door mijn koolhydraten en suikers heen, er is geen energievoorraad aanwezig. Hierna heb ik veel banaan, koekjes en peperkoek gegeten. Dat doe ik in bijna elke ronde en ik heb geen problemen meer gehad. Patrick wel, je hoort hem al babbelend aankomen, ‘het gaat niet vandaag, ik denk dat ik stop’. ‘Nee, je bent een topper, een paar tandjes lager en uitlopen, kom op man’, zeg ik tegen hem. Hij gaat verder, nog steeds zichzelf moed insprekend. Dan zie ik plotseling op de helft van het parcours Jack in de bossen zitten. ‘Het gaat niet, ik blijf hoofdpijn houden’, zegt hij tegen me. Heel verstandig dat hij gestopt is. De laatste 5 ronden laat mijn enkel zich gelden. Ik pas mijn tempo aan en finish in 4.39.14. Er waren er meer met een hongerklop. Patrick die er ruim 1.10 uur langer over doet dan gisteren en Regina en Theo die net als ik, gisterenavond ook niet gegeten hebben. Vandaag 3 uitvallers.
{b}DAG 3, ZONDAG 3 AUGUSTUS{eb}
Weer brengt een attente Sjoerd ons de uitslag van de 2 dagen. Vóór de start vertelt Ronald dat het parcours nu erg slecht is, maar dat het in april zonder de sterke zonnestralen een stevig (zonder mul zand) parcours was. Wij, die er al 34 rondjes over gelopen hebben, zijn nu ervaren crosslopers geworden. We malen er niet om en starten onder de hete zon. Jack is er gelukkig weer bij, de hoofdpijn is gezakt. Ik loop enkele ronden met Gerry Dumont. We wisselen onze loopplannen uit voor het resterende jaar. Gerry doet alleen vandaag mee, met mijn tempo kan ik haar niet volgen. Gijs loopt voorbij. Gisteren stond er nog een mooie kleurenfoto van hem in de Drentse krant samen met een artikel over deze 3-daagse. Mijn enkel lijkt normaal. Hoe kan dat? Ik heb gisteren wel een enkelband gedragen (niet tijdens de marathon). Het gaat beter dan de twee voorafgaande dagen. Theo de Jong passeert me. Wat loopt die lekker. Hij is nog niet zo lang met (ultra)marathons bezig, maar deze 3 loopt hij toch nog mooi onder de 4 uur. Patrick passeert, heel wat opgewekter dan gisteren. Nu heeft hij een peppraatje voor mij. Rob van den Hoek is geweldig bezig. Hij loopt je zo gemakkelijk voorbij in grote stappen, een lust voor het oog. Hij loopt ze allen rond de 3.30 uur. Jannet Lange komt naast me lopen. Ze wil me blijven volgen, haakt even af en komt weer terug. De laatste ronden worden zwaar, ondanks dat we steeds in 14 of 15 minuten doorkomen. Ik zeg tegen Jannet: ‘ga maar’, want mijn enkel begint weer op te spelen. ‘Kom op, je kunt makkelijk volgen, nog even doorbijten’, zegt ze. Zo is dat, ik pers ik er nog een eindschot uit. In de laatste 250 meter lopen we weer samen en finishen ook samen in 4.15.59, mijn beste tijd in deze 3-daagse. Er waren er meer die in de derde marathon het best gepresteerd hebben. De prestaties van Janneke gingen in opgaande lijn, bijna had ze zondag haar PR geëvenaard. Theo en Regina waren ook aanmerkelijk sneller. Er was 1 uitvaller.
Wat zijn lopers toch tevreden mensen. Ik zit na afloop nog wat na te kletsen. Hans Buis komt binnen: ‘Gisteren ging het stukken beter, vandaag heb ik moeten afzien, maar ik heb meer genoten dan gisteren’. Lopers stellen niet veel eisen, ze weten dat je er zelf iets van moet maken. Een parcours van 2,5 km, wat in 3 dagen 51 keer omlopen moet worden in temperaturen boven 25 graden, ze vinden het prachtig. Een zwaar parcours? Welnee, elk obstakel is voor hen een uitdaging. Wat is het prachtig om bij deze groep te horen.
‘Sjoerd en Ronald, bedankt voor de perfecte organisatie, tot volgend jaar’. Dat hoorde ik vele deelnemers zeggen toen ze zondagmiddag naar huis gingen. Ik sluit me daar helemaal bij aan.
{b}Vincent Schoenmakers{eb}