La Transardennaise is een echte klimkoers. Niet echt iets voor zware en grote mensen. Maar wat een “adembenemende” wedstrijd ! Het is een avontuurlijke raid in 4 etappes, van La Roche-en Ardenne naar Bouillon. In het hart van de Belgische Ardennen. Het avontuur wordt hier vereenzelvigd met de beleving van de natuur. Het accent ligt niet op resultaat of prestatie. Maar niets houdt je tegen… De route wordt aangeduid door wit-gele markeringen. Hier en daar loopt ze samen met de rood-witte GR 14 en de Eiffel-Ardennen-route (liggende witte S).
Het is een loop die veel vraagt van je concentratievermogen: niet alleen moet je goed uit je doppen kijken waar je loopt, maar je mag ook geen teken missen of je verliest kostbare tijd.Het plezier van het lange afstandslopen kent hier een climax. Heel wat anders dan rondjes draaien. Neen, hier loop je over een afwisselend parcours temidden die heerlijke Ardennen.Uiteindelijk amuseer je je gewoon meer. En is dat niet de sleutel van het geheim ? Dat het plezant moet blijven.
La Transardennaise kent een internationale deelname.Van bij het begin voel je aan de anderen dat deze trail-raid gebaseerd is op avonturiersgeest, ontdekkingszin en kameraadschap. De andere wordt na die eerste dag niet meer bekeken als rivaal. Juist het tegenovergestelde. Wanneer hij in moeilijkheden is gekomen onderweg, laat men hem niet aan zijn triestige lot over, men helpt hem om terug moed te vatten en het plezier te hervinden.Er vormt zich een band.
In la Transardennaise leer je ook jezelf nog beter kennen. De koers is zo lastig dat je nog beter leert je inspanning te begeleiden. Op meerdere vlakken: je economische houding, je ritme, je voeding, je drinken, je kledij… Geen enkel detail mag over het hoofd gezien worden. Hoe ga je met de warmte om ? De hypoglycemie, spijsverteringsmoeilijkheden, en ook de risico’s op valpartijen, verzwikkingen….? Alles wordt in die stille bossen geaccentueerd.
Ik verbleef tijdens deze vierdaagse in het chalet van Anton Smeets te Ortho (La Roche-en-Ardenne). Ton heeft het daar uitstekend voor mekaar: er heerst een complete rust, de slaapkamers zijn in het souterrain en dus zeer fris (wat gezien de extreme temperaturen een bijzonder voordeel opleverde…) en alle voorzieningen zijn in ruime mate aanwezig (douches, wc’s en keukentoestellen). Ondertussen heeft hij ook de nodige know-how opgebouwd qua start- en aankomstplaatsen en shoppingcentra (iedere loper heeft nu eenmaal zijn eigen gebruiken en gewoontes wat de voorbereiding en verzorging aangaat).
Bij het binnenrijden van La Roche zie je op de rechterzijde de helling naar Hives. Dat is even slikken, want de “opening” van deze wedstrijd.
Aan de vooravond kon je dit jaar in Rechimont (dat je op geen kaart zal vinden, het is 5 huizen groot) de “dossards” en stafkaarten afhalen. Op onze duidelijke “Non” (we hadden reeds pasta gegegeten bij Ton) kregen we alsnog een aperitief en een groot bord spaghetti voorgezet. De wekomst was zeer “chaleureux”. De organisator Denis Jusseret loodste ons naar zijn wagen en begon enthousiast hemden en petjes uit te delen, zodat Ton, die zei dat hij journalist was, ook nog een hemd toegedrukt kreeg.
De volgende dag wikkelt zich een scenario af dat we nog 3 dagen met binnenpretjes zouden mogen aanschouwen: Denis Jusseret, de micro in de hand, geflankeerd door een monovolume met 2 luidsprekers, een “introduction” gevend met daarin iets over de geschiedenis van de streek, het parcours en de belangrijkste moeilijkheden. Waarna hij ons uitnodigt, zich ondertussen in de wagen wringend, voor “un petit rechauffement” door het dorp.Dat levert, links en rechts, enkel verbaasde blikken op. De opwarming duurt daarbij steeds tot we botsen op de plaatselijke burgemeester die ook nog een woordje mag “placeren” . Na het dagelijks groepsfotootje voor de plaatselijke pers krijgt de man ook de “eer” het startseinte geven.
De eerste dag, van La Roche-en-Ardenne naar St-Hubert, over 47 K, verloopt voornamelijk langs de rand van bossen en via open plateaus en valleien. Wat steeds prachtige vergezichten oplevert.Positief hoogteverschil: 800 meter. Je loopt ook een stukje langs de Ourthe.
Tijdens de tweede dag, van St. Hubert naar Nassogne, 27 K, loop je constant in de oudste eiken- en beukenbossen van de Ardennen. Zeer wildrijk ook. Positief hoogteverschil: 610 m. Met “slechts” 4 beklimmingen. Waar wel geen eind aan lijkt te komen…
De derde etappe loopt van Nassogne naar Daverdisse over 41 K. Positief hoogteverschil: 780 m. De hellingen zijn vanaf nu minder lang, maar talrijker. Het is, gezien de inspanningen van de vorige dagen, de lastigste. Het parcours is een combinatie van de vorige twee. Je ontmoet de Lesse.
De laatste dag gaat het van Daverdisse naar Bouillon: 45 K. Met de zeer steile afdaling naar Bouillon ! Positief hoogteverschil: 630 m. Ook hier talrijke hellingen maar niet zo lang. Je loopt een tijdje langs het prachtige riviertje Our en je eindigt aan de Semois, na een zeer steile afdaling.
De verzorging is uitstekend: voldoende drank en voeding (peperkoek, rozijnen, dadels, banaan), om de 5 K. Na afloop van iedere etappe: douche en massage.En steeds sympathieke mensen.
Als we het dan toch over tijden moeten hebben… Deze waren tijdens deze editie, die onder extreme hitte werd gelopen, misschien wat minder. De eerste zorg was zich op tijd te hydrateren en te eten ondanks de hitte. En, o ja, Loic Lebon heeft “gewonnen”.De winnaar van verleden jaar Avelino Anthunes nam niet deel. De oudste deelnemer was Fernand Germeau. 72 jaar!
Besluit:
Ik heb veel vreugde en voldoening van mijn deelname. De tocht heb ik kunnen volbrengen in de beste fysische en mentale voorwaarden. Nooit was ze een last of een verplichting. Steeds voelde ik me goed in mijn vel en had ik een enorm plezier in die perfecte symbiose met een schitterende natuur.
Ik kom zeker terug !
Patrick Pypaert