Stagecoach Line 100 Mile (DNF, 142KM,+1486m, 28:09:39)
Na een bewuste DNF op de 100 mijl van Sint-Annen en een ongewilde DNF bij de 100 Meilen Berlin moest het nu gebeuren. De 100 mijl van 2023 zou ik lopen bij de StageCoach line 100 mile. Een 100 mijl trail met start op de Hotshots Ranch(+2255m), met hoogste punt +2682m Aspen Corner op 6 mijl en finish in Tusayan(+2011m) en +2133m aan hoogtemeters. Het grootste deel van het Stagecoach-parcours volgt de Arizona Trail en de historische Flagstaff naar Grand Canyon Stagecoach Line-route die tussen 1897 en 1901 werd gebruikt door avontuurlijke toeristen. Veel van de verzorgingsposten bevinden zich op de oorspronkelijke rustplaatsen en drinkplaatsen.
Op 16 september om 6:30 de start op de Hotshots Ranch, net boven Flagstaff. Ranch? Niet meer dan een groot weiland, normaal afgesloten maar deze ochtend even bereikbaar voor de start van de StageCoach line 100 mijl. De ochtend voelt koud daarom vertrokken met jas maar als je even loopt en dan ook nog hoogtemeters maakt kan de jas snel weer uit. De eerste 6 mijl is alleen maar klimmen ook al merk je dat niet echt. Voelt als rolling hills, stukje klimmen, stukje dalen. Maar de stukjes dalen zijn korter en zo ben ik na 6 mijl dik 400 meter geklommen. Bijna allemaal door bos met mooie singletrails. Voel me weer 15 jaar jonger zo lekker loopt dit.
Nu afdalen voor de eerste verzorging. In de afdaling toch nog weer een paar kleine klimmetje maar die gaan bijna ongemerkt. Op 9 mijl is de eerste verzorging, Hart Prairie. Laatst stuk naar Hart Prairie is een heen en terug stuk en kan je zien wie er allemaal voor je loopt. Dit zijn deels ook lopers voor de 55 kilometer loop. Elke loper die me tegemoed kwam riep “Good job”. Even een groet prima, maar om nu tegen iedereen te roepen dat ze goed bezig zijn. We zijn nog geen 9 mijl onderweg. Moet nog maar blijken of we op dit moment een “Good job” leveren. De finish is nog ver. Maar misschien neem ik het te letterlijk en bedoelen ze gewoon sterkte, hou vol, succes of zet hem op. Zal wel een cultureel dingetjes zijn, maar na 15 lopers en 15 keer “Good job” had ik het wel gehad. Dat heen en terug stuk naar de verzorging duurde me veel te lang. Dan weer terug, daarbij is het bijna verplicht om naar elke loper die je tegemoed komt “Good job” te roepen. Gelukkig liep er niet zoveel achter mij en was ik snel klaar met een aantal keer “Good job”.
Onderweg is bij elke verzorging een cutoff maar de cuttoff zijn redelijk ruim en gaan uit van een minimum snelheid van 5,1 kilometer per uur. Bij Hart Prairie zit ik op 6,2 kilometer per uur en heb een veilige marge. Op naar Kelly Tank op 20 mijl. Eerste deel alleen op pad maar sluit al snel aan bij een aantal die de 55KM lopen, regelmatige rennen ze een stuk, langzaam genoeg zodat ik kan blijven wandelen. Soms gaat het net wat sneller, dan ren ik een stuk. Ook dit stuk hoofdzakelijk bos en weer mooie singletrails over rolling hills. Nu langere afdalingen met zo nu en dan een klimmetje. Loopt weer heerlijk. Jaren geleden dat ik in dit soort terrein heb gelopen. Ik heb dit gemist, echt genieten dit.
Na Kelly Tank wordt het gebied meer open en de grote Ponderosa dennen maken geleidelijk plaats voor kleinere Pinyon dennen en Jeneverbessen struiken. De groepjes van voor Kelly Tank zijn verdwenen, nu allemaal eenlingen die onderweg zijn. In dit deel ook weer een aantal campgrounds. Net als de “Good job” een cultuur dingetje hier. ‘s Weekend met familie of vrienden de natuur in. Dan niet met een tentje maar met de camper. Liefst één met uitschuifbare keuken en slaapkamer. Natuurlijk ook een UTV (utility task vehicle) aka SxS(utility side-by-side) mee om vanaf de campground gemotoriseerd de natuur in te kunnen. Liefst met geweer of pijl en boog. Kan je ook nog wat schieten onderweg. Hoort er ook bij hier. Vlak voor Missouri Bill komt mij een SxS voorbij. Bemand met man en vrouw en beide gewapend met pijl en boog. Die gaan de kunst van het boogschieten beoefenen, de culturele traditie en hunting heritage. Ik hoop alleen dat ze dat niet doen als ik in de buurt loop! Geen behoeft aan een DNF omdat er ergens een pijl uit mijn lichaam steekt.
Op 27 mijl, Missouri Bill. In de middle of nowhere alleen een partytent. Wel met een verrassing. Naast de gebruikelijk verzorging nu ook een Popsicle(IJsloly). Temperatuur is intussen opgelopen naar 28 graden een koud ijsje is dan een welkome verrassing. Na Kelly Tank zijn mij geen lopers meer voorbij gegaan, ik heb alleen maar lopers ingehaald. Ook nu weer bij Missouri Bill. Met één loop ik even een stukje samen. Hij heeft nog nooit verder gelopen dan 50 kilometer en doet vandaag de 55 kilometer. Hij heeft het zwaar maar hij is gebrand op een PR op de 50 kilometer. Misschien wel iets te gebrand. Ik ben nog maar een minuut van hem verwijderd als ik opeens rare geluiden achter me hoor. Gaat daar compleet over zijn nek. Alles er uit. Veel gedronken bij de laatste verzorging en nu hij weer snelheid maakte ,voor zijn PR op de 50 kilometer, lag dat heel zwaar op de maag. Even met hem gesproken. Langzaam weer bij drinken en rustig verder. Zijn finish is nog 5 mijl te gaan. Het stuk nog regelmatig even achterom gekeken en op het punt waar hij uit zicht zou gaan even gewacht. Kon ik even rustig wat eten.
Omgeving is weer veranderd. Nu nog af en toen een Pinyon den of een Jeneverbessen. Maar dat is ook maar voor kort. Voor mij ligt nu een open vlakte, the flat grasslands zoals het wordt genoemd in de parcoursbeschrijving. Een paar mijl over deze vlakte en we zijn bij Cedar Ranch. De finish voor de 55 kilometer lopers. Ook dit weer een middle in de nowhere punt. Alleen bereikbaar over onverharde wegen, de zogenaamde dirt roads. Het parcours gaat ook hier en daar over deze wegen. Kwaliteit van de dirt roads is zeer verschillend. Van vol gaten en grotere stenen tot bijna vlak en egaal, bijna als een leemweg.
Ik heb mij eten op, de kotsende man is mij gepasseerd, ik kan weer op pad. Na Cedar Ranch komt even een vervelend stuk. We lopen hier over de dirt road die toegang geeft tot de verzorgingpost Cedar Ranch en daardoor druk met auto’s zowel naar als van de verzorgingspost. Het is gelukkig maar 2 mijl dan gaat het al weer de wildernis in. Eerst nog even over een karrespoor naar een campground maar daarna is het weer singletrail. Singletrail door een open vlakte met hier en daar een jeneverbes. Op naar verzorgingpost Chapel Mountain op 42 mijl. Ook dit deel is weer eenzaam. Op de 7 mijl maar twee loper ingehaald. Een daarvan heeft me nog gered voor extra kilometers. Ik had een pijl niet gezien en was daardoor niet afgeslagen. Gelukkig zag de man die ik 10 minuten daarvoor had ingehaald dat ik verkeerd was gelopen en begon te roepen.
Vlak voor verzorging Chapel Mountain is het even schikken, er wordt geschoten. Nu maar hopen dat ze niet mijn kant op schieten! DNF door een kogel! Zijn het campers die nog wat voor het avondeten/BBQ nodig hebben of wordt hier gewoon voor de lol wat rond geballert? Dat laatste is niet ongebruikelijk hier. Weer cultuur dingetje. Als je even niets te doen hebt ga je met revolver, jachtgeweer of semi-automatisch geweer het veld in. Zet daar ergens een schietschijf neer en je doet een uurtje target practice. Bij mijn dochter heel wat mijlen rond haar woonwijk door de woestijn gelopen. Overal hulzen en kapot geschoten targets. Gewoonste zaak van de wereld.
Blijkt dat er hier voor de lol wordt geballert! Was de verrassing bij Missouri Bill een Popsicle, hier is het dat je even mag schieten. Volgens de mannen van de verzorgingpost geeft dit een adrenaline kick en loop je de komende twee mijl op een wolk. Zal wel, maar ik laat het schieten voor wat het is. Op naar Boundary(56,5 mijl). Dit keer is het een lange etappe. Tussen Chapel Mountain en Boundary zit 14,5 mijl. Boundary is ook de plek waar de verplichte dropbag ligt. Omdat de nachten hier koud kunnen zijn is een dropbag met lange broek, muts en jas verplicht. Gemiddelde nacht temperatuur is hier in september 1,6 Celcius. Overdag is de gemiddelde temperatuur 21 Celcius. De 28 graden van vandaag zijn dus ver boven het gemiddeld. Nu eind van de dag is het prima loopweer, maar stuk tussen Kelly Tank (20 mijl) en Cedar Ranch(33 mijl) was het even afzien en tempo aanpassen. Echt geen moment om je PR op de 50 kilometer te willen verbeteren. Trouwens het is hem wel gelukt. Na zijn finish nog even de overmijdelijke, hier bijna verplichte, woorden “Good job” tegen hem gezegd.
Vanaf Chapel Mountain is het een grote open vlakte met in de verte glooiingen. Het is een eenzame open vlakte. Voor mij loopt niemand en achter mij is ook niemand te zien. Er moeten er nog wel komen want bij Chapel Mountain stonden nog een aantal hazen te wachten. Die komen ook nog deze kant op. Vanaf Chapel Mountain is het toegestaan om hazen te gebruiken en daar maken meerdere lopers gebruik van. Uurtje nadat ik Chapel Mountain heb verlaten is het donker, en donker is hier echt donker. Nergens om mij heen ook maar een lichtpuntje te zien. Nu echt in de middle of nowhere. Hier zijn zelfs geen campgrounds.
De glooiingen in de verte bereikt. Nu een mooi uitzicht over de donkere valkte van ik vandaan kom. Daar in de verte twee lampen. Vast loper en haas. Nu pas zie je hoe donker het echt is. Ook vanaf deze heuvel, naast de lampen van de twee lopers, geen licht te zien. Ik doe mijn eigen koplamp even uit. Prachtige sterren hemel, maar het wordt nog mooier! Twee seconden nadat ik de koplamp uit heb gedaan en naar de sterren kijk is plotseling de hemel gevuld met nog veel, veel meer sterren. Elke seconde komen we meer bij. Wonderbaarlijk prachtig. Ik doen mijn koplamp weer aan en ga op zoek naar een zitplek. Eindje verderop ligt een grote steen. Blijkt prima zitplek. Licht weer uit en genieten.
Geen idee hoe lang ik daar heb gezeten maar werd opeens wakker uit het genieten door lichtbundels en stemmen. Loper en haas kwamen er aan. Door reflectie materiaal op rugzak en kleding zagen ze mij zitten. Natuurlijk werd even gevraagd of alle oke was met mij. Ja, hoor alles oke. Zat gewoon te genieten van de sterrenhemel. De loopster herkend mij, ze blijkt al dik 20 mijl in de achtervolging maar het lukte niet mij in te halen. Tot nu dus. Ik blijf nog even zitten, gun haar het moment en ga dan ik in de achtervolging. Heuvel af, Heuvel op, in het donker. Niet te zien hoe de omgeving er uitziet. Erg jammer. Op een van de heuvelruggen in mijn lichtbundel opeens een local. Een kleintje, past makkelijk in de palm van mijn hand. Later opgezocht wat het was. Het blijkt een Kangaroo rat te zijn. Na het bereiken van de top een van de hogere heuvels weer een steen opgezocht. Weer even gezeten, licht uit en genieten van de sterrenhemel. Het genieten wordt onderbroken door opdoemende lampen. Voor mij het teken om weer door te lopen. Op naar Boundary.
Boundary (56,5 mijl), ruim over het helft. Laatste stuk is een beetje kermis, een heen en terug stuk met feestverlichting die je leid naar de verzorgingspost. Een grote tent met volop verzorging en voor de mensen die het koud hebben meerdere heaters. Er zit een hele verzameling lopers. Op geen van de voorgaande verzorgingsposten zoveel lopers gezien. Voelt een beetje als aankomen in de Deining tijdens de Dutch Coast Ultra Run by Night. De dropbagmaster is een opvallende verschijning, hoge hoed, steampunkbril en grote grijns op zijn gezicht. Hij heeft het hier duidelijk naar zijn zin en de verplichte dropbag heb ik dan ook binnen notime in handen. Sinds 2022 verplichte dropbag in Boundary. Dit na extreem koud omstandigheden in 2021. Bij de inname van de dropbag is ook een controle of alle verplichte materialen er in zitten. Muts, lange broek, handschoen en extra eten nu niet nodig. Ik neem alleen de jas uit de dropbag. Tot nu toe heb ik het niet koud gehad maar nu ik stil staan wordt het wel een beetje fris. Jas dus maar aan en de dropbag weer terug. Neem ook even tijd om te eten. Aanbod is groots maar ik beperk me toch bacon, taco’s en cola.
Volgende verzorging is maar 5 mijl verder, Moqui. Onderweg nog wel even de jas uit. Als je weer onderweg ben is best wel warm. Had ik hem in Boundary moeten laten? Zo druk als het op Boundary was zo rustig is het hier. Ik ben de enige. Cola, banaan en weer verder. Op naar Russel Tank, weer 7,5 mijl verder. Weer helemaal alleen onderweg. Alleen mijn eigen lamp en verder niemand te zien. Russel Tank is het weer gezellig druk. Hoofdzakelijk vrijwilligers en mensen van persoonlijke verzorgingsteams. Ze hebben er een klein feestje van gemaakt. Meerdere kampvuren met een cirkel met stoelen er omheen. Maar waar vuur is heb je ook rook. Ziet er dan wel gezellig uit maar als ik bijna 70 mijl onderweg ben zit ik niet te wachten op rook. Daarom zo snel mogelijk door. Volgende verzorging, Coconino Rim is al in 3 mijl.
Zou maar 3 mijl zijn naar Coconino Rim maar voelt veel verder. Zoals gebruikelijk weer eenzaam onderweg, één loper ingehaald voor de rest niemand gezien. Bij Coconino Rim gelukkig geen kampvuren. Ga er even voor zitten. Rustig wat eten en drinken. Kleine 22 uur onderweg en het voelt een stuk beter al verwacht. Nog een kleine 45 kilometer tegaan en nog dik 8,5 uur voor de cutoff bij de finish in Tusayan. Deze 100 mijler heeft dan wel de sub-titel “Flagstaff to Grand Canyon” maar hij begint niet in Flagstaff en hij eindigd ook niet bij de Grand Canyon. Wel vlak voor de poort van National Park Grand Canyon maar vanaf de finish is het nog 7 mijl naar de echte Canyon.
Volgende post is Hull cabin. Samen met Hart Prairie de enige gebouwen tussen start en nan de finish in Tusayan. Cutoff is daar 08:00. Cutoff bij de finish is de tijd dat je binnen moet zijn maar onderweg is de cutoff de tijd dat je moet zijn vertrokken. ⚡⛈ 🗡️☠👿, besef opeens dat ik dicht bij een gemiddeld van 5,1 KM/H ben gekomen en haast moet maken. Nog ongeveer 3 uur de tijd om weer bij Hull Cabin te vertrekken. Daarvan nog 1 uur in het donker. Dat wordt dus even gas geven! Het zijn helaas niet de meest geweldige paden om gas te geven zeker in het donker, onderweg dan ook nog een paar keer ⚡⛈ 🗡️☠👿. Ook moet je nog uitkijken voor ongedierte, opeens loopt daar voor mijn voeten een Aphonopelma catalina(Santa Catalina Mountain Tarantula). Voor mij de eerste keer dat ik een Tarantula in het wild tegen kwam.
Het lukt, 7:30 ben ik bij Hull Cabin. Laatst 1,5 mijl was een heen en terug stuk. Kon ik direct zien wat me te wachten stond op de de terugweg. Op de helft een afdaling van 150 meter op een dirt road. Met gezwinde pas naar beneden, misschien wel iets te gezwind! Zoals gezegd een heen en terug stuk dus ook weer de “Good job” aanmoedingen. Op 9 mijl, bij Hart Prairie, vond ik deze aanmoediging niet echt op zijn plaatst maar hier na 80 mijl voelt het goed! Snel wat pakken bij de verzorging en terug. Nu eerste klimmen, afdalen ging eigenlijk te snel. Het klimmen daarentegen gaat voor geen meter. Ik neem drie keer de tijd voor een stop om op adem te komen maar dan is de klim ook overwonnen en kan het verder zoals de afgelopen 25 uur. Volgende is nu Watson Tank, cutoff 10:30 en 8 mijl. Ofwel dik twee en half uur voor 13 kilometer.
En dan gaat het mis! Laatste jaren altijd wel wat rugpijn na een mijl of 50. Zoals ook nu, maar na de klim vanaf Hull Cabin voelt het echter opeens anders en veel pijnlijker. Tijd voor pijnstilling. Helaas, helaas pijn blijft ook na dik een half uur nog steeds veel pijnlijker dan anders. Rugzak aan de voorkant, rugzak alleen linkerschouder, rugzak alleen rechterschouder helpt allemaal niets. Pijn wordt alleen maar erger. Lopen gaat nu moeilijk, elke stap doen pijn. Achterop komende loopster bied nog meer pijnstilling aan maar of dat nu zo verstandig is?
Ik werd “gered” door de opruimers van de markeringen. Een van hem heeft mijn rugzak meegenomen. Even had ik de hoop dat ik zonder rugzak enigzins normaal kon lopen. Leek ook even zo, maar ondanks twee wandelstokken waren klimcentimeters weer zeer pijnlijk. Samen zijn we naar verzorgingspost Watson Tank gelopen, was nog maar minder dan een mijl. Daar de handdoek in de ring.
Gerik Mik