Wat in 2011 begon als mijn eerste echte Ultra groeide in de jaren uit naar een vast 2 jaarlijks evenement op Texel het eiland waar we altijd een soort “Thuiskomen”.
In 2019 mocht ik een keer tussen de grote mannen en vrouwen van de 120 starten, en die droom is nog steeds springlevend, zoals men zegt nooit opgeven doorgaan tot het bittere eind.
Maar nu zitten we 22 maart en reizen we af naar Texel.
We hebben een huisje in De Koog en jaja de buren zijn Kevin en Linda en kids, Kevin loopt hem ook Linda is herstellende van blessureleed dus kan helaas niet starten.
Vrijdagavond lekker uit eten, zaterdag shirt halen en relaxen en dan zondag 07:00 uur wakker en klaarmaken voor de start om 10:35, 10:20 staan we in een volle startkuil lekker knus bij elkaar je denkt eens waar begin ik weer aan en dan 10:35 los….maar niet alleen de lopers ook hagel wind regen en al dat soort pret.
Je hebt er mee te dealen dus lopen en zien wat je er van kan maken, na 4 km op de hors sta ik heel even stil niet voor de lol maar een windvlaag zo dit is menens….in een groepje buffelen we door, het strand is goed trouwens en bij 15 km geeft ik mijn regenjasje aan Daphne.
Tot aan de Vuurtoren is het tegen en zijwind daarna hebben we hem mee dus proberen te versnellen na 35 km maar het lichaam en de benen zijn al aardig gesloopt…
We gaan er een mooie heroïsche reis van maken, en weet deze draag ik op aan Martien Baars die zeer onverwacht op 15-2-2024 overleed, een lieve bijzonder mooi mens is dan ineens niet meer.
Daphne staat bij Prins Hendrik en zegt René loopt voor je, ik zoek mijn maatje op en blijven tot de finish bij elkaar in de buurt, eenmaal op de Haffelderweg krijg ik de Feyenoord vlag en delen van het publiek gaat zingen Hand in Hand….ik zing overal waar ik ga ga jij met me mee een leven lang op pad….en dan is daar Henri en Mikel (zoon van de Knip).
Ik omhels Henri en zeg deze is voor Martien, ik voel alle emoties loskomen van geluk deze heroïsche strijd is wederom gestreden wat zijn we een mooie Ultrafamilie met elkaar….
In de stayoke staat een anders clubheld die het ook maar weer flikt Guus van Veen, het is even omkleden en dan naar huis voor we in elkaar storten.
Na een onrustige nacht was het maandag compleet anders zon, windstil en lente….ik ben stiekem wel een beetje blij met de stevige omstandigheden…
Ciao Ultrapietje…Texel tot 2026 en wie weet he!!!!