Er is dit jaar alweer veel gebeurd op ultraloopgebied. Hier een kort en incompleet overzichtje van de afgelopen periode. Met de Barkley marathon, de 6-daagse in Merelbeke, het Pieterpad record van Monica Dekker en het Belgisch Kampioenschap 24 uur.
Barkley marathon
Van huis uit is dit een echte underground loop. Een wedstrijd waar je je niet voor kunt inschrijven, waar geen vaste datum voor is, noch een vast startmoment. Op social media bijna niet te volgen. Via het min of meer officiële twitter kanaal van Keith Dunn druppelt er wat informatie door. Plus met een beetje mazzel van teams die er zijn om een deelnemer te begeleiden. Maar dat wordt ontmoedigd. De wedstrijd bestaat uit 5 ronden van 20 mijl door extreem lastig terrein met veel hoogtemeters. In die ronde is er geen vaste route maar moeten er boeken worden gevonden waar een bladzijde uit moet worden gescheurd als bewijsstuk dat de deelnemer er was. Per ronde hebben deelnemers 12 uur de tijd. In die eerste ronde is er voor de buitenwereld nog weinig zekerheid wie er allemaal meedoen. Gaandeweg de race wordt dat duidelijk. Thomas Dunkerbeck haalde de 3 ronden en finishte daarmee voor de tweede keer in de Funrace van 60 mijl. Een confrontatie met een agressief everzwijn kostte hem de nodige tijd en misschien wel de cutoff om door te mogen gaan. Van de Facebook van Thomas Dunkerbeck:
“De eerste klim gaat makkelijk. Ik voel dat de korte slaap goed heeft gedaan. De eerste afdaling gaat spot on. In het donker ren ik achter mijn duimkompas aan en kom exact bij de grenspaal van het park uit waar ik uit hoor te komen. Boek twee is snel gevonden. De klim daarna is makkelijk qua route, maar blijkt een scherprechter. Op de graat door het bos loop ik tegen de tweede rotspartij aan. Ik weet ondertussen dat ik links langs deze rotsformatie moet en halverwege er op kan klauteren. Met mijn hoofdlamp speur ik langs de rotsen op zoek naar de opening in de wand als er van vlak voor me van onder de rotsen uit een soort van hol een wild zwijn wegschiet. Het is niet het eerste exemplaar deze race en al helemaal niet een bijzondere encounter voor iemand die veel ‘s avonds traint. Mijn eerste reactie is dan ook een soort van: “hey joh, doe eens rustig”. Maar dit zwijn doet niet wat al die andere zwijnen altijd wel deden. Na een meter of tien draait ze, zo bleek even later, zich om en komt even hard weer terug. Recht op me af en dwars door me heen. Ze beukt hard tegen mijn linkerbovenbeen en ik maak iets wat het midden houdt tussen een gestrekte salto en een val. In mijn val zie ik onder de rotsrichel in een flits een jong zwijntje staan. Opeens voel ik angst. Ik weet dat ik als de sodemieter weg moet uit die situatie en na mijn val laat ik me van de helling afrollen een eind naar beneden. Tientallen meters lager kom ik tot stilstand. Ik sta op, met een piepende bijna hyperventilerende adem kijk ik omhoog. Niets. Ik draai mijn hoofdlamp weer recht op mijn hoofd en zie nog steeds niets. Het moederzwijn is bij het kleintje gebleven. Terug is geen optie. Ik traverseer een minuut of wat langs de helling en klim daarna tegen de super steile helling omhoog. Eenmaal op de graat hoor ik in de verte soms nog geknor, een opeens eng geluid. Ik blijf even staan, krijg mijn adem onder controle terwijl ik merk dat ik tril over mijn hele lichaam. Na een kort moment van rust loop ik door omhoog. Hervat mijn route. Ga door met de Barkley, maar de uren in het donder die nog volgen ben ik volledig uit de race. Ik schrik van elk geluid dat de andere bosbewoners maken, maar ook van het geluid dat ik zelf maak. Pas bij de dageraad voel ik me iets rustiger worden, maar uren later bovenop Frozen Head bij de firetower kan ik het pas echt achter me laten. Al weet ik dat communiceren hier niet mag, ik praat tegen het niets de aanvaring met het zwijn van me af. Anne Mummie luistert en een vriendelijk ogenende Amerikaan vraagt of het zwijn me verwond heeft. Ik antwoord dat mijn bovenbeen beurs voelt, maar niet stuk is. “You’re lucky, they can really hurt you”, antwoordt hij.”
Uiteindelijk was er een recordaantal finishers van 5 met de eerste vrouw in de persoon van Jasmin Paris. Daarmee werd deze Barkley marathon wereldnieuws, was er opeens in mainstream media aandacht voor deze wedstrijd. Het moet niet gekker worden…
Wereldrecord poging 6-daagse
Matthieu Bonne deed op de atletiekbaan in het Belgische Merelbeke een poging om het Wereldrecord van Yiannis Kouros op de 6-daagse te verbeteren. Hij volgde een eigen schema waarbij hij in het begin minder kilometers liep dan Kouros om vervolgens in het tweede gedeelte door een vrij vlak schema over de 1038 km te komen. Daarbij nam hij weinig rust en langere slaappauzes.
Dag 1 516 ronden = 206,4 km – dag totaal 206,4 km
Dag 2 912 ronden = 364,8 km – dag totaal 158,4 km
Dag 3 1329 ronden = 531,6 km – dag totaal 166,8 km
Dag 4 1743 ronden = 697,2 km – dag totaal 165,6 km
Dag 5 1983 ronden = 793,2 km – dag totaal 96 km in 15.46.36 uur
Met nog 32 uur te gaan moest hij vanwege gezondheidsproblemen op 793,2 km de strijd staken. Op dat moment was een verbetering van het record al niet meer realistisch. In het ziekenhuis werd een longontsteking vastgesteld en een ontsteking aan zijn been.
De wedstrijd werd ontsierd door veel problemen met de rondentelling. Nadeel ook van een 6-daagse op een atletiekbaan. De prestatie van Matthieu Bonne betekent wel een verbetering van het Belgische record van Paul Beckers, nog even afhankelijk of de uitslag erkend wordt. Kenneth Brouckmeersch haalde 614,4 km en Ludo Depoortere haalde 602,4 km. Een Belgisch record M65.
Live results met de voorlopige uitslag: https://admin.star-tracking.be/liveevent/sixdays
Rondentijden Matthieu Bonne: https://admin.star-tracking.be/Content/media/results/6daysrace-Matthieu.pdf
Met alle kanttekeningen die je bij deze wedstrijd kan zetten, lijkt de tactiek van Matthieu Bonne wel de goede. Kouros ging in zijn wedstrijden altijd hard weg om zo meteen het verschil met de concurrentie te maken. Gezien dat eind negentiende eeuw de betere 6-daagse lopers al afstanden van boven de 1000 km liepen moet er op de 6-daagse nog veel te winnen zijn. Daarbij helpt de schoenen innovatie ook. Afstanden van 1100-1200 lijken in theorie mogelijk. Nu nog de praktijk. Update: Matthieu Bonne heeft zich opgegeven voor de EMU 6-daagse in Hongarije van 5-11 september. Dit is tevens het GOMU World Championship 6-days. Dit is in de afgelopen jaren de toonaangevende 6-daagse.
Pieterpad Monica Dekker
Monica Dekker liep het Pieterpad in een tijd van 98.32 uur. Daarmee verbeterde ze de snelste vrouwen tijd van Irene Kinnegim die in 2022 een tijd van 102.54 uur liep. Irene liep haar FKT echter zonder begeleiding en Monica met begeleiding. Dat zijn aparte categorieën bij FKT’s. Van de prestatie van Monica Dekker verscheen een leuk stukje op Runnersworld: https://www.runnersworld.com/nl/nieuws/a60356657/nieuw-pieterpad-record-monica-dekker/
Belgisch Kampioenschap 24 uur in Sittard
In Sittard was op 23-24 maart een 24 uur met naast de open wedstrijd het Belgisch Kampioenschap. In die open wedstrijd won de Hongaar Tibor Eros met een afstand van 260,535 km. Achter Eros werd Yvan de Graef 2e en Belgisch Kampioen met een prachtige afstand van 252,062 km. Jan Vandekerckhove volgde met een afstand van 236,182 km en Merijn Geerts met 219,221 km. Radmer Schalckx werd beste Nederlander met een afstand van 205,431 km. De Duitse Simone Durry won met 191,299 km de wedstrijd bij de vrouwen. Voor de uitslagen van de verschillende onderdelen zie: https://www.24hrssittard.com/uitslagen-en-foto-s
Henri Thunnissen