{b}EERSTE MARATHON NEA-VOLHARDING PURMEREND{eb}
Na een week lang overspoeld te zijn op UltraNed met diverse meningen over de JKM en het wereldkampioenschap 100 km in Taiwan, kwam zondag in Purmerend het andere niveau ultralopers aan de beurt. Zij vinden het een leuke hobby en lopen voor de lol. Gelukkig blijven zij realisten en beschouwen het afleggen van een marathon of langere afstand als ultieme prestatie op zichzelf.
Pas heel laat zag ik op UltraNed de aankondiging van een bosmarathon in Purmerend. Een marathon in de bossen brengt variatie in de veelal op verharde wegen gehouden wedstrijden, dus zagen wij Brabanders, Theo Cloosterman, Regina, Jos en ik, er voldoende aantrekkingskracht in om naar het noorden af te reizen. Een uur voor de wedstrijd zijn wij de enigen die aanwezig zijn. Wat schetst onze verbazing als we in de verte een caravan zien staan, en bij navraag horen dat er geen kantine, toiletten en douches aanwezig zijn. ‘Het zal een trimloop zijn’, merkt Theo op. ‘Hopelijk wordt er ook de marathonafstand gelopen, daar ben ik voor gekomen’, antwoord ik. Rob Steyger komt erbij staan en beweert dat de marathonafstand wel degelijk gelopen wordt. Inderdaad, er staan 2 hangtafels. Op een ervan liggen formulieren met de marathon afstand. Het wordt verder allemaal professioneel afgehandeld.
De startplaats grenst aan een groot bos, waar je volop ruimte hebt om te kunnen plassen en poepen, hoewel dit op bepaalde lichaamsdelen kippenvel kan veroorzaken. De temperatuur is rond het vriespunt, daarom zijn ook de gelouterde lopers goed ingepakt bij de start aanwezig. Ik zie Lex de Boer, Cor Westhuis, Wim Heijenk, Ben Mol en nog een bekende Brabander, Rob van den Hoek. Mooi op tijd starten 20 individuele lopers en 7 estafette teams op de marathon afstand. Later lopen er nog 35 kinderen en 106 volwassenen op deelafstanden (zelfde parcours). Het parcours begint met een aanloopstuk van 2195 meter en hierna 10 ronden van 4 km. Ik loop even met Cor mee die me uitlegt dat Lissabon-Moskou toch wel een aanslag op pezen en gewrichten is. Het herstel gaat langzaam. Hij gaat vandaag zijn 79e marathon lopen, niet totaal gelopen, alleen van dit jaar. Opvallend is dat hij altijd zo bescheiden over zijn fantastische prestatie praat.
Ik begrijp niet waarom men dit een bosmarathon noemt. Al na een paar honderd meter komen we op een geasfalteerd fietspad, dan linksaf een bruggetje over en wordt het fietspad vervolgd en zijn we in een open veld. In een kanaal rechts van de weg zwemmen eenden nog net niet door de ijsschotsen heen. We komen op een landbouwweg, lekker rustig met hier en daar een enthousiaste supporter. Ondertussen zijn ook de andere afstanden gestart en dat maakt de omgeving van het Purmerbos op deze zondagmorgen tot een sportieve entourage. De laatste anderhalve kilometer liggen er kiezelstenen op de weg. Hoewel ik dacht vandaag over bospaden te lopen geeft dit parcours je toch de nodige afleiding: bos, landschap, water, fietspad, weg, kiezel en zand. Kunstwerken heb ik nog nooit zo goed bestudeerd als vandaag. Er staan er 3 en ik ben er 10 keer langsgekomen. Heb met Ben Mol even samengelopen en hem gefeliciteerd met voor zijn leeftijd schitterende 200 km in Uden. Hierna, ik schat na 15 km heb ik met Rob van den Hoek samengelopen. Heerlijk, we praten over van alles, hebben pret, lummelen wat en zeggen dat we straks wel zien wat de klok aangeeft als eindtijd. Omdat ik weet dat in marathons niet altijd een stukje banaan voorradig is, heb ik die uit voorzorg bij de bevoorrading gelegd. Inderdaad was er niks te eten, maar wel volop te drinken: water, sportdrank, warme thee en kleine blikjes cola. Dan zien Rob en ik plotseling Lex aan de kant staan. ‘Gaat het niet?’, vragen we. ‘Het is afgelopen’, zegt Lex. Ik weet dat Lex een fikse blessure heeft en hoop maar dat het geen einde lopen betekent. Een eindje verder staat Rob Steyger bij zijn auto. ‘Het gaat vandaag niet’, zegt hij. Weer verderop staat Regina. Ze heeft door werkzaamheden gedwongen een tijdje niet getraind en ondervindt daar nu de gevolgen van.
Het wordt middag, de zon schijnt feller en het lijkt aangenaam loopweer te worden. Toch valt dat tegen want zo gauw we van de 1½ km lange weg linksaf moeten, blaast de wind vol in het gezicht. Rob en ik genieten van deze mooie marathon. Ik zeg Rob enkele keren voor zijn eigen prestatie te gaan, omdat hij sneller kan. Op deze manier lopen vindt hij prettiger. ‘Pieken moet je maar enkele keren doen’, aldus Rob. We finishen samen in 3.56.05. Voor mij 7 seconden sneller dan in de Zuiderzeemarathon van vorige week, terwijl ik nu veel ontspannender gelopen heb. Daar komt nog bij dat ik vorige week een kaakontsteking had en er nog penicilline in mijn lijf zit, die de conditie aardig kan beïnvloeden.
Jos komt in 4.20 en Theo in 4.27 binnen. Aan de organisatie vraag ik of dit hun eerste marathon is. Ja, enkele ultralopers uit de regio hebben hierom gevraagd. ‘Ik weet niet hoe het jullie bevallen is, maar ons uitstekend. We hebben er graag vanuit Brabant een autoritje voor over om hier volgend jaar terug te komen’, zeg ik. Het is weer een mooi lopersdagje. We kunnen er de narigheid van de winter aardig mee verdrijven. Voor iemand zoals ik die het liefst in december aan een winterslaap zou beginnen, geven deze prachtige lopen je weer voldoening en hoop, dat er na een winterperiode altijd weer een voorjaar in zicht komt.
Organisatoren van NEA-Volharding, het jaar is bijna om. Zet deze marathon voor volgend jaar op tijd op de kalender. Er zullen dan meer deelnemers de weg naar Purmerend weten te vinden.
{b}Vincent Schoenmakers{eb}