RUN 1999
Harm Noor is “Mister RUN” in het Groningse Winschoten. Al jarenlang de motor achter de organisatie van dit top-evenement op de nationale (en internationale!) ultrakalender. Als speaker is Harm de man die de sfeer voor een belangrijk deel bepaalt. Harm schreef voor UltraNed een tweetal impressies van de 100km van Winschoten van 11 september 1999 – een wedstrijdverslag, gevolg door persoonlijke indrukken.
HOE WARM HET WAS EN HOE VER ….
(Een verslag van de 100 km Rabo Interpolis RUN 1999)
Schrijver Hildebrand had op zijn tocht over een stoffige zandweg door de Haarlemmerhout al de nodige moeite met de warmte. Hij had echter slechts een paar kilometer af te leggen om het door hem gezochte adres te vinden. De deelnemers aan de Rabo Interpolis RUN 99 hadden 100 kilometer af te leggen om aan hun doel te geraken. Voor hen geen stoffige wegen, maar een 10 kilometer lang vlak en verkeersvrij parkoers door Winschoten en Heiligerlee. Maar de warmte was er. Van de 168 gestarte atleten wisten slechts 75 de eindstreep te halen.
Rabo Interpolis RUN 1999 zal in de gedachten van velen voortbestaan als de heetste 100 kilometer wegwedstrijd die er in Winschoten is georganiseerd. Het kwik steeg ten tijde van de start tot ruim 30 graden. De Winschoter organisatie was echter goed voorbereid op deze extreme omstandigheden. Men had een extra ronde-arts in het medische team opgenomen, er waren plenty zouttabletten ingeslagen, de voorraad sportdrank werd minstens verdubbeld en er waren nevelstraten gebouwd. Tijdens de technical meeting op vrijdagmiddag waarschuwde de organisatie in niet mis te verstane woorden voor het warme weer. De problemen kwamen daardoor niet uit de hoek van de sololopers, maar van de meer onervaren estafettelopers. Vijf keer toog een ambulance met een loper richting St. Lucas Ziekenhuis; vijf keer gelukkig alleen maar voor alle zekerheid. Ook de Winschoter bevolking bood de lopers de helpende hand met water, druipende sponzen, tuinsproeiers, alcoholische versnaperingen en natuurlijk de nodige mentale support.
Een dag eerder werd het deelnemersveld (het sterkste dat ooit in Winschoten aan de start was verschenen) aan het Winschoter publiek voorgesteld. De belangstelling was overweldigend. Honderden mensen waren samengestroomd om al die lopers toe te juichen. In de loop der jaren hebben die Winschoters wel heel duidelijk de waarde van een deelnemersveld weten in te schatten. De afsluitende flagparade werd één triomftocht voor al die deelnemende atleten.
Op zaterdagmiddag, op het heetste moment van de dag werd het 168 atleten tellende veld door de Duitse IAAF-official Harry Arndt weggeschoten. Speaker Harm Noor introduceerde Harry Arndt als die man die sinds 1991 het Winschoter parkoers opmeet. “Harry voorziet ons altijd van de nodige adviezen en hij maakt ook altijd enorm veel propaganda voor onze wedstrijd. Daarom is het voor ons een enorme eer om Harry als starter voor deze wedstrijd te hebben”, volgens Harm Noor.
Gelijk na het startschot namen twee atleten het initiatief, de Italiaan Stefano Sartori en de legendarische Yiannis Kouros uit Griekenland. Hij wist in Winschoten het zakelijke (een afspraak met de IAU-voorzitter Macolm Campbell) met het aangename (het starten in Rabo Interpolis RUN 99) te verenigen. Beiden zouden tot kilometer dertig het gebeuren bepalen. Na drie ronden viel Kouros vanwege een liesblessure terug en hij werd daarbij gepasseerd door een groep met daarin de Russen Dmitriy Radiuchenko en Kikhail Kokorev, de Fransen Pascal Fetizon en Gilles Diehl. Na de vijfde doorkomst moest Sartori zijn tol voor een te voortvarende start betalen. Hij zakte snel terug. Hij werd voorbijgelopen door de Fransman Pascal Fetizon, die zijn tweede 100 km wedstrijd liep. Een paar maanden eerder werd Fetizon in St. Vith verrassend Frans kampioen. Met een marathontijd van 2.15 uur kwam Fetizon in St Vith tot een knappe 6.29 uur. Fetizon genoot van de leidende positie. Lange tijd bleef hij op een schema van 6.25 uur lopen, maar in de twee laatste ronden zakte zijn tempo vanwege kramp terug. Hij werd uiteindelijk toch kampioen in 6.39.16. Een, gezien de omstandigheden fantastische tijd!
Achter hem werd gevochten om de volgende plaatsen. In het tweede gedeelte kwamen vooral Mikhail Kokorev en landgenoot Dmitriy Radiuchenko opzetten. Kokorev wist zich te handhaven. Hij zette een imponerend slotoffensief in, waarmee hij in de slotfase meer dan 8 minuten goed maakte op Fetizon. Het slotoffensief van Kokorev leek te laat ingezet en hij moest tenslotte genoegen nemen met een tweede plaats in 6.42.18. Radiuchenko moest zijn inhaalrace bekopen en hij viel terug. In de slotafse werd hij zelfs nog gepasseerd door de Fransman Gilles Diehl, die uiteindelijk in 6.44.39 derde werd. Radyuchenko werd vierde in 6.46.30, Sartori in 6.46.30 vijfde.
Een prestatie van formaat leverde de 51 jarige Brit Stephen Moore, die een evenwichtige race beloond zag met een uitstekende 7.02.13.
Bij de vrouwen werd de wedstrijd vanaf het startschot beheerst door de Russische atlete Elvira Kolpakova. Een zeer evenwichtige wedstrijd (haar langzaamste en snelste ronde verschilden slechts 4 minuten) bracht haar als winnares aan de finish. In 7.33.39 noteerde de Russin in haar tweede wedstrijd een uitstekende eindtijd. Indruk maakte hier ook de winnares van het zilver, de Française Magali Maggiolini, die met 7.55.35 ruim 33 minuten van haar persoonlijk record afsnoepte. Het brons ging uiteindelijk naar de Russin Elena Bikulova, die met 8.08.22 de Duitse Ricarda Botzon (8.13.52) voor wist te blijven.
Snelwandelen
De snelwandelaars beloonden het razende enthousiasme dat de organisatie had richting de snelwandelaars niet. Slechts zeven van de negen aangemelde wandelaars meldden zich aan de start, waarvan er uiteindelijk vier de finish haalden. Pedro Huntjens beliste halverwege de wedstrijd via een tempoversnelling de wedstrijd in zijn voordeel. Hij werd Nederlands Kampioen 50 km snelwandelen in 4.37.45, voor de Groninger Marcel van Gemert (4.41.32 en Kees Lambregts (5.11.47). Lambregts had in de laatste rondes enorm afgezien. Zijn doorzettingsvermogen werd beloond met een bronzen plak. Alle snelwandelaars waren het er over eens dat de Rabo Interpolis RUN 99 een geweldig decor vormde voor hun onderdeel. “Alleen jammer dat er zo weinig gehoor aan werd gegeven. Volgend jaar komen we graag terug en dan hopelijk met een aantal sterke buitenlanders meer”, waren de geluiden die uit de monden van de snelwandelaars vielen op te tekenen.
Estafette
De estafette trok uiteindelijk 190 ploegen naar Winschoten. Winnaar werd het team dat vorig jaar ook al de overwinning naar zich toe wist te trekken, Quicktrans Internationaal Sneltransport uit Assen. Hun eindtijd 5.45.25 was behoorlijk wat sneller dan het vorig jaar. Het erepodium overall werd gecompleteerd door Intersport Vanderveen uit Assen (6.02.09) en de Runners I uit Stadskanaal (6.09.05). Laatstgenoemde ploeg werd ook winnaar van het Internationaal IAU Estafette Kampioenschap Winnaars van het zilver en het brons werden hier de teams van AV 34 Apeldoorn (6.21.52) en DAV Kronos uit Enschede (6.25.35). Bij de vrouwen werd het een dubbele Duitse zege. Het team van TuS Nordeney was met 8.12.03 het team van de Emder Laufgemeinschaft (8.27.18) en de Fivelstreek Delfzijl (9.21.25) te snel af.
——————————————————————————–
Indrukken van de Rabo Interpolis RUN 99
Voordat ik begin aan het noteren van een aantal persoonlijke indrukken wil ik graag langs deze weg het complete RUN-team (dagelijks bestuur, commissies en vrijwilligers) ontzettend danken voor hun geweldige inzet bij Rabo Interpolis RUN 99. Het complete team heeft de zaak weer zeer professioneel neergezet. Chapeau!!!!
[Ik heb de zaak ingetikt en niet weer nagelezen. Excuses voor typefouten en eventueel verkeerde zinswendingen.]
Het begon allemaal al in de week voorafgaande aan de RUN. Teletekst liet een warm weerbeeld zien voor de zaterdag en ook onze lokale weerman Piet Paulusma was zeer resoluut in zijn beweringen: het weekend werd zeer warm. Daarom op de laatste vergadering op dinsdag dit punt extra op de agenda. Alle commissies werden ingelicht en gevraagd rekening te houden met een zeer warme RUN-dag. De medische commissie werd gevraagd welke maatregelen men dacht te nemen. Het antwoord duidde er op dat men niet gewacht had tot de vergadering. Ze waren er al klaar voor: b.v. een extra ronde-arts, een verzoek aan commissie verzorging en parkoers voor bouw van nevelstraten, extra drinken, inslaan van zout-tabletten.
Trouwens die vergaderingen duren de laatste weken voor het gebeuren meestal maar kort. We beginnen altijd om 08.00 uur en zijn dan meestal al om 09.00 uur of kwart over negen klaar. Dan wordt er nog het nodige afgeouwehoerd, erw ordt iets gedronken en die gezelligheid duurt dan zeker nog tot 12.00 uur ’s nachts. Een gezellige ploeg!!
In de maand voor de RUN werd de organisatie opgeschrikt door twee tragische sterfgevallen: een schoondochter van onze geluidsman Jan Lammerts uit Hoogkerk (ze was slechts 28) en de tweelingbroer van de voorzitter van onze medische commissie. Deze jongeman, belast met de dopingcontrole in onze organisatie werd slechts 42 jaar. Zo zie je met elkaar toch weer het betrekkelijke van alles in.
In de voorbereiding ging er het nodige mis. Veel nationale teams hielden zich niet aan de gestelde deadlines. Visa werden veel te laat aangevraagd (hetgeen de organisatie vele uren bellen kostte met ambassades en ministerie van buitenlandse zaken). De gemeente Winschoten zou tijdens de Run een cruciaal kruispunt slopen, hetgeen ons weer noodzaakte een nieuw parkoers uit te meten. Door de vakanties kwamen aanmeldingen van individuele lopers erg laat binnen. Er was maar één vrouw voor het NK. Alweer geen NK voor vrouwen. Ik zal maar niet herhalen wat ik voor krachttermen heb gebruikt, maar ik baalde vreselijk!! Waarom wel Nederlandse vrouwen in buitenlandse wedstrijden en wanneer het een NK in eigen land betreft, geeft men niet thuis. Balen…….. Ook het NK M 60 gaat niet door. Deze klasse wordt samengevoegd met de M50. Alle deelnemers heb ik hier schriftelijk van in kennis gesteld. Geen leuke job. Maar het hoort er bij! En ga zo maar door.
Radio en TV Noord hebben uitgebreid aandacht besteed aan Rabo Interpolis RUN 99. Zo was men op de persconferentie en op de vrijdag voor de RUN om beelden van de voorbereiding te schieten (met Stephen Moore nog uitgebreid in beeld). Noord Radio was bijna elke dag wel met RUN-nieuws in de lucht. Geweldig!! Jammer dat alleen de landelijke t.v. stations geen acte de presence hebben gegeven. Ik kan alleen maar zeggen dat ze iets gemist hebben.
Het RUN-weekend startte met de technical meeting op vrijdagmiddag. Veel aandacht voor de weersomstandigheden en de door ons genomen maatregelen. Ook alvast afspraken gemaakt over de aanmelding van landenploegen voor de WK voor volgend jaar.
Daarna volgde de ontvangst op het Stadhuis in Winschoten. Weer lekker dat ongedwongen sfeertje, gemoedelijk, lekker rustig. Geen formeel gedoe. Prachtig. De burgemeester (mevr. J. Vlietstra) houdt een leuke toespraak. Onderstreept het belang van de RUN voor de stad en voor de regio. Een paar zinsneden heb ik opgeslagen voor later.
En daarna wel één van de mooiste onderdelen van de RUN, de flagparade. Honderden mensen stonden voor het stadhuis en juichten de helden toe. Vooral Yiannis Kouros kreeg een daverend applaus. Daarna ging het in één triomfmars richting De Klinker, waar nog een drankje als welkom werd gedronken. En daarna iedereen naar huis. Behalve de leden van de executive council van de IAU en de RUN-organisatie. In een vergadering, die om 21.30 uur begon, werden tal van facetten doorgesproken: RUN 2000 en ook RUN 2001. Wij vonden dat de KNAU in het jaar van het 100 jarig jubileum in 2001 wel een leuk kampioenschap verdiende: het E.K. Op de zondag na de prijsuitreiking lichtte Malcolm Campbell mij in dat de Executive Council akkoord ging met dat plan (Winschoten geen internationale kampioenschappen meer na 2000?).
Met een lekker gevoel naar huis. Daar nog even de deelnemerslijst bijwerken (op de technical meeting mogen de landenploegen hun teams nog veranderen), de faxen nog even doorlezen en verwerken, de emailberichten even lezen, de tas inpakken voor de volgende dag en dan …….. nog niet naar bed, want ik moest mij nog voorbereiden op het speakeren de volgende dag. En dat voorbereiden doe ik altijd zeer nauwlettend. Dan zo tegen 3.30 uur naar bed.
De volgende ochtend om 07.30 uur onder de douche wakker worden. Snel even kijken of er nog wat in de computer geslopen is (email). Snel even de krant lezen, op moeders de vrouw wachten en dan naar Winschoten. M’n kinderen, die ook altijd helpen blijven thuis. Mijn dochter redt het niet vanwege M.E. en m’n zoon moet een hockey-wedstrijd spelen. Toch zou hij later op de dag naar Winschoten komen en hij zou slapen bij oma (mijn schoonmoeder…).
In De Klinker is het al lekker druk. Je wordt van alle kanten aangesproken en er wordt vooral over het weer gepraat. Veel Winschoters vragen of we er iets speciaal aan hebben gedaan. Je vertelt daarom maag x-keer hetzelfde verhaaltje. Of dat mannetje dat met z’n programmaboekje komt en vraagt wat SVK en CZE betekent. Rustig uitleggen en hij gaat ook heel tevreden naar z’n vrouwtje. Je hoort inmiddels ook de eerste berichten binnen komen hoe het parkoers wordt opgetuigd door de Winschoters. Ik begin onder de indruk te raken. Op zo’n massaal gebeuren hadden we niet gerekend, wel gehoopt. Tijdens de persconferentie (door Radio Winschoten integraal uitgezonden) hebben we dwe Winschoter bevolking wel opgeroepen iets aan sfeer te doen. Maar dit alles is zo spontaan ………….
Tijdens het RUN-café (ontvangst van de Stichting RUN Society voor alle genodigden) eventjes rust. Maar dat duurt niet lang. M’n telefoontje gaat en er woerdt naar me gevraagd bij de info. Als het probleem is opgelost, terug naar het RUN-café. Daar heeft collega-voorzitter Jans Norder zijn toespraak bijna af. Hij is al zo lang aan het woord, dat ik voor wilde stellen hem als speaker te laten fungeren die middag. Dan volgt de toespraak van de burgemeester. Wat mij vooral bij is gebleven is dat ze beloofde dat ook de gemeente een geduchte vinger in de pap wilde hebben in de organisatie van RUN 2000. Het zou een grote happening moeten worden. Daarna neem ik zelf nog even onaangekondigd het woord en vestig de aandacht nog even op de aanwezigheid van de leden van de executive council van de IAU en van de twee afgevaardigden van de KNAU (de heren Kappenburg en Kardurk). Een bedankje richting gemeente, IAU en KNAU leek me ook nog even op z’n plaats en verder benadruk ik nog de enorme betrokkenheid van de Winschoter bevolking bij het gebeuren
Terwijl ik dit allemaal zo opschrijf begin ik diverse organisatoren te benijden die tijdens de wedstrijd een vrije rol hebben. Die alles van dichtbij mee hebben kunnen maken en optimaal sfeer hebben kunnen snuiven. Voor mij restte nog een half uur tot aan de start van de wedstrijd. Dus sprinten naar de start, microfoon halen beginnen aan het verslag. Dan valt mij de rustige start op. Hoe men zich zo rustig houdt aan de aanwijzingen. Harry Arndt, de Duitse IAAF official en IAU executive councilmember, verricht het startschot. Waarom? Werd mij zo vaak gevraagd. Heel simpel: in de loop der jaren hebben we een zeer vriendschappelijke band opgebouwd. Harry komt elk jaar ons parkoers meten en voorziet ons dan ook tips. Harry hoort zo langzamerhand bij de RUN-familie.
Een kwartier later volgt de start van de NK 50 km snelwandelen door oud-KNAU-secretaris Bart Kappenburg. Ook hij is al vanaf het begin van de RUN in 1976 zeer betrokken bij het wel een wee van de wedstrijd. Om hem daarvoor even te danken dit startschot.
Dan neemt mijn vriend Gerard van Alteren de micro even over om als microfonist van de estafette het voorbereidende praatje voor dat onderdeel te doen. Gerard loopt zelf de eerste etappe mee als startloper van een team van Ernst and Young en daarom neem ik na tien minuten zijn micro weer over. Bij de staat ook oud RUN-voorzitter Chris Verver. Een kort gesprekje met hem leert dat in zijn ogen de RUN enorm aan populariteit heeft gewonnen.
Om een uur of half drie gilt de eerste ambulance naar de achterzijde van De Klinker. Ik vraag me af wat er aan de hand is. Het is wel enorm warm, maar alle solo-ers leken mij nog zo fris ogen na hun eerste doorkomst. Kort na die eerste ambulance hoor ik een tweede en de meest wilde gedachten gaan tijdens het speakeren door mijn hoofd. Totdat de voorzitter van de medische commissie mij komt vertellen wat er aan de hand was en dat men alle zaken onder controle heeft. “Maar laat men wel veel drinken. Nog voor de start”, zeg dat eventjes een paar keer. Opgelucht voldoe ik aan zijn verzoek. En we zouden dat de hele middag blijven doen. Dan word ik aangeschoten door de vrouw van een van onze bestuursleden. Of ik haar man even wilde oproepen. Kort nadat ik hem heb opgeroepen, komt hij aansprinten. Na een kort gesprek met z’n vrouw zie ik hem over een dranghek hangen en denk dat dat niet goed is. Ik vraag mijn collega-speaker de zaak over te nemen en ik ga naar hem toe. Daar hoor ik dat z’n schoonzuster is overleden. Samen verlaten we het Klinkerplein en gaan een rondje maken.