La Magnetoise, 60 km trail, Belgische Ardennen, 15 februari 2004
Het Waalse deel van de Ardennen, een prachtig en soms wonderlijk gebied. Meer georiënteerd op Frankrijk, dan op Vlaanderen, zowel qua taal als mentaliteit. Als ik door Luik (Liege!) rij, herinner ik me weer de steile beklimmingen en afdalingen van 2 jaar terug in Olne-Spa-Olne. Deze wedstrijd en die van morgen worden georganiseerd door de enthousiaste ‘Les Coureurs Celestes’, een groepje vna 4 lopers die de prachtigste parkoersen weten te uit te zetten. De weg naar Magnee gaat ongenadig op en neer, een voorbode van wat de lopers te wachten staat morgen. Achter me ‘duwt’ weer eens een ongeduldige medeweggebruiker; maximum-snelheid lijkt hier niet te gelden, wat voetgangers er niet van weerhoudt zich schijnbaar blindelings tussen het verkeer te storten.
Magnee ligt juist buiten de voorsteden van Luik, maar is duidelijk buitengebied. Een klein dorpje bovenop een heuvel, met alleen bossen en weilanden in het zicht. Op het dorpsplein tref ik een hartelijk Philippe Kenler, de organisator, met wie ik een soms wonderlijke email-conversatie heb gevoerd de afgelopen weken. Hij spreekt nauwelijks Nederlands, ik gebrekkig Frans, vandaar. Eten en overnachten is uiteindelijk geregeld, maar alles gaat hier met de Franse slag: goedbedoeld maar redelijk chaotisch. Ook present is de immer (te) bescheiden en aimabele West-Vlaming Patrick, we ontmoetten elkaar tijdens de TransArdennaise vorig jaar. Helaas ook het duo Duitsers dat overal lijkt op te duiken, zoals altijd ook nu weer voortdurend opscheppend over hun vele lopen en prestaties, soms aantoonbaar aangedikt. Gelukkig blijven deze types vooralsnog een uitzondering binnen ultra-land, de sfeer is verder weer uitstekend en ook later onderweg is het gevoel van ‘samen lopen’ groter dan de competitie.
Het vertrek is 7 uur ’s ochtends en het is nog donker als we ons in de eerste afdaling storten op een smal paadje vol boomwortels. Het is vandaag een ‘course en autosuffisance’ en dat zullen we weten. Er zijn markeringen aangebracht met kalk en linten, maar een wielertocht gaat over grote delen van hetzelfde parcours, eveneens aangegeven met kalk. Er zijn 2 ‘verzorgingposten’: een jerrycan met water op 22 en 45 km. Ik neem me voor ander deelnemers in het zicht te houden vanwege mijn ongeëvenaarde talent voor verdwalen. De lopers om me heen zien er akelig fit uit, taai en met koppen gehouwen uit hardsteen. Wat doet deze laaglander hier, geboetseerd uit kleffe klei. Al snel loop ik samen met de Duitse Peter tot ca. 35 km. Het lopen is geweldig, de beklimmingen zwaar en de afdalingen opwindend. Ik geniet van de omgeving en gezien de buikgriep eerder deze week gaat het verrassend goed. Het is droog (behalve op de soms glibberige grond) en niet koud, de kilometers verdwijnen achter ons. Sommige paden herken ik van Olne-Spa-Olne, denk ik, want het lijkt vaak erg veel op elkaar hier. Na een sanitaire stop verlies ik Peter uit het oog en loop alleen. Er doen ca. 50 lopers mee vandaag, dus het veld ligt nu ver uit elkaar. Ik loop al een keer een kilometer verkeerd en passeer later de 2e drankpost ongemerkt. Mijn drinken is allang op en ik begin dorstig te worden. Ik vraag een man bij een huis op wat water, maar ontvang nul op het rekest. Het lopen gaat nog aardig. Later passeer ik een groter dorp en bel ergens aan. Een vriendelijk oude dame vult mijn bidon en opgelucht ga ik verder. Plotseling loopt er iemand vlak achter mij, waar komt die vandaan? In ieder geval zit ik nog op de goede route, niet alle afslagen zijn even duidelijk. Enkele minuten kijk ik achterom op een lange lege weg, mijn ‘achtervolger’ is in rook opgegaan.
Een zeer lange en steile beklimming volgt en als ik buiten adem een bocht nader ontvouwt zich een schitterend panorama. Het onderliggende dorp met omliggende heuvels is vanuit hier prachtig te zien. Met mij mee kijkt de Christus die hier aan een 6 meter hoog kruis hangt. Ook een overtuigde atheïst raakt hiervan nog onder de indruk. Nog steeds geen glimp te zien van andere lopers achter mij. Ik kijk nog even verwachtingsvol naar het beeld, maar Jezus weet er kennelijk ook niet meer van en ik besluit na enige minuten verder te gaan. Ver kan het niet meer zijn?
In het volgende dorpje verlies ik de kalktekens even uit het oog. Tweehonderd meter verder zie ik ze gelukkig weer, maar geen linten. Na een kilometer ga ik steeds meer twijfelen en vraag een passerende fietser of hij weer of Magnee die kant op is. De man zegt dat ik op de goede weg zit, hij weet zeker dat de lopers hier ook langs moeten en klinkt zo overtuigd dat ik mijn pad vervolg. Dit is het slechtste deel van het parcours met blubber tot over de enkels, ik daal gedurende 2 kilometer. Nu verdwijnen alle tekens en ik weet zeker dat ik fout zit. Tevens begin ik behoorlijk moe te raken en heb ook veel te weinig gedronken. Vloekend keer ik terug op mijn schreden. De modderhelling is bergop nauwelijks te nemen en deze hele grap kost me zeker 3 kwartier. Terug in het dorp ben ik helemaal leeg en op, de moed zakt me in de (vuile) schoenen. Daar zie ik gelukkig na enig zoeken weer de linten, maar welke kant moet ik de route volgen; links of rechts?? Ik heb echt geen flauw idee. Geen mens te zien hier en ik wacht dan maar op een passerende loper. Na ca. 10 minuten is er nog niemand in zicht en ik koel veel te veel af. Op goed geluk kies ik voor rechtsaf. Kilometerslang zie ik niemand en de twijfel groeit. Ik ben nu erg moe. Plots zie ik in het bos naast me in de verte iemand. In enige minuten achterhaal ik een mevrouw die aan het wandelen is. Op mijn vraag of ze weet waar Magnee is, haalt ze direct een zeer gedetailleerde wandelkaart tevoorschijn en wijst me binnen een minuut de goede weg, ik zit op de goede route en het is nog maar 3 kilometer. Ik zou haar wel willen omhelzen, maar besluit het te laten bij een verbale dankbetuiging en vervolg mijn weg.
Ik ben steenkapot, maar dat geeft niet meer. Ik worstel me de laatste lange beklimming op en aan de einder verschijnt het kerkje van Magnee. Ruim over de 7 uur kom ik aan, waarna Peter me vraagt waar ik toch was opeens, hij finishte in 6u15. Misgelopen dus, Peter, zoals er wel meer waren vandaag. Maar geen klagen, dat hoort er allemaal bij met zo’n trail. De hete douche spoelt een pond aan modder weg en ik begin direct op te knappen. Een prachtige dag, dat was het en ik ben intens tevreden. Na het bedanken van de organisatoren ga ik snel huiswaarts. Nog 5 uur, dan ben ik weer thuis, op het platte land, tussen kanalen en asfalt. Maar mij zien ze nog wel terug, de Coureurs.
Thijs Roest