Bella Italia,
Afgelopen zondag 14 maart vond voor de eerste keer de Triviso-marathon
plaats in de nabije omgeving van Venetie in Italie. Willem Mutze, Theo
Kuijpers en ondergetekende waren van de partij voor dit bijna totaal
Italiaans onderonsje.
Na een korte treinreis bevonden we ons in het met sneeuw bedekte berggebied
genoemde plaatsje Vittorio Veneto. Deze marathon betrof een punt tot punt
marathon. Tussen de vele temperamentvolle Italiaanse hardlopers bevonden
zich 3 bijna kale kaaskoppen. Het mocht de pret niet drukken. Voor de start
sierden een kolonne old-timers het wegdek. Daarna was het de beurt aan 3
vliegtuigjes die de start opsierden met als uitlaatgas de Italiaanse vlag.
09.30 uur werden we weggeschoten waarna na 10 meter het eerste
blaaskapelletje zich liet horen. De organisatie mocht dik tevreden zijn met
de kleine 3.000 hardlopers en dat voor de eerste keer. We, Willem, Theo en
ondergetekende waren absoluut niet op de hoogte hoe het parkoers er uit zag.
Uiteindelijk bleek het een snel parcours wat ook wel bleek uit de tijd van
de winnaar, circa 2 uur en 11 minuten. Theo liep de gehele marathon voor me
terwijl ik Willem op 29 km inhaalde. Hij was sterk begonnen maar helaas
trapte een Italiaan hem achter op de achillespees waardoor hij een
pijnscheut in zijn hamstring kreeg waardoor hij gedwongen verder te gaan in
een stevig snelwandeltempo. Dat een Italiaan zo’n reus van een vent niet
ziet is toch niet te begrijpen. Iedereen die Willem Mutze kent, begrijpt wat
ik bedoel.
Gedurende de wedstrijd viel ons op dat alles perfecto was georganiseerd:
flesjes drinken, sponsen, stukjes banaan, goede brede afgesloten wegen, een
aantal romantische passages door dorpen, muziekbandjes, muziekverenigingen
en veel, heel veel supporters waarbij bleek dat menig Italiaans loper
zijn/haar eigen fanclub mee had genomen. Niet verwonderlijk dat we geen
supporters mee hadden genomen alhoewel Theo natuurlijk wel zijn vriendin
Hennie als supertrouwe fan had meegenomen. Veel gehoorde kreten: “forza,
tempi, bello” waren toch ook wel voor ons Nederlanders bestemd.
Wat ook wel grappig was de toepasselijke teksten van sommige muziekbands: “I
will survive” en “quick, quick, quick”.
Na een 20-tal foto’s finishten ik in het knusse centrum van Triviso, zelfs
met een tribune voor supporters, waarbij mijn eindtijd sinds oktober 2003
weer resulteerde onder een voor mij bijna magische grens.
Het Nederlandse parcoursrecord in Treviso bevind zich vanaf 14 maart op naam
van Theo Kuijpers. De andere 2 Nederlanders staan dus nu op plaats 2 en 3
maar het belangrijkste was natuurlijk dat we onder een ideaal
marathontemperatuurtje (bijna windstil en een graad of 13) hebben genoten
van de mooie Italiaanse omgeving.
Na de finish was het ontvangen van de kledingzakken, inleveren van de chip
minder geregeld maar wat uiteindelijk wel grappig is (heb het persoonlijk
nog nooit meegemaakt) dat we het inschrijfgeld t.b.v. 15 euro volledig
terugontvingen omdat er in het regelement stond dat wanneer je onder de 6
uur finisht je inschrijfgeld terugontvangt. We hebben dus gratis gelopen wat
voor ons als Nederlanders natuurlijk bijzonder aanspreekt. Een volle tas met
herinneringen en eetgoed maakte het feest compleet.
Een dag later hebben we onder zonnige omstandigheden (16 graden) Venetie nog
bewonderd.
Al met al een bijzonder geslaagd week-end,
Henk Harenberg