{u}{b}Zaterdag 30 mei, la Trace des Fees, circa 100 km, circa 3.200 hoogtemeters.{eu}{eb}
Wat een genieten, het ultieme genot. 1 met de natuur. Een trail die zijn weerga niet kent. En alles gratis & voor niets. Een schuldgevoel overmant me, niets betalen. Het volgende was geheel gratis: spaghetti, een overnachting, ontbijt, een patatje, broodje brie, verzorging onderweg en niet te vergeten de inzet van alle vrijwilligers welke klasse werk afleverden. Woorden heb ik er niet voor maar super met dank aan Les Coureurs Celestes.
Zaterdag 03.30 uur loopt de wekker af. 05.15 starten we in Tiege met circa 130 lopers in het ochtendschemer. Het zal een dag vol avontuur worden. Thijs Roest vertelde me dat hij de hele week al bezig was met deze trail. Ik begrijp hem, mijn gevoel is hetzelfde.
O.a. een routebook, mobieltje (ja,ja dat onding), veel water, energierepen en geld vergezellen me.
Een verslag maken lukt me niet echt, mijn hoofd zit vol met beelden, impressies maar mijn pen kan deze niet verwoorden. La Trace des Fees voelt als verliefd zijn welke toch ook niet onder woorden is uit te drukken. 1 dezer dagen (misschien vandaag al) staan foto’s op http://www.funrunner.loopt.nl, de site van Willem Mutze. De natuur, kabbelende beekjes, de wateren, de panorama’s, de ongerepte natuurpaden, de rustieke dorpjes, de Belgische ezels, het vee op de boerderij, de heidevelden, rotspartijen alles in optima forma. Hardlopen is echt de meest pure vorm van voortbewegen, van genieten. Je gedachten vallen in het niet bij het aanschouwen van dit alles.
Samen met Edwin Douma heb ik deze trail gelopen. Onderweg hebben we nog 3x een cafeetje bezocht voor een cola. We zijn 2x (voor mij niet de laatste keer, zie einde verslag) verkeerd gelopen en voelden beide hetzelfde. Op een gegeven moment stoppen we. We horen slechts het voortkabbelend water en een vogel fluiten. Wat wil je nog meer.
Na 3 valpartijen begint een rib vervelend te doen maar finishen zal ik! Willem Mutze is wat dat betreft een voorbeeld. Hij presteert het met o.a. een ontsteking in zijn been te finishen. Hetzelfde geldt voor Jos Vrancken, gevallen met zijn fiets voorafgaande aan deze trail. Voor Kees (zijn achternaam ?) geldt hetzelfde, onwillige bovenbeenspieren. Alle zijn gefinisht! Chapeau!!!
Tijdens de loop passeer ik een Nederlandse gezinnetje welke aan het picknicken is in het bos. Zegt het kleine Nederlandse meisje: “Ze lopen wel langzaam” waarop ik zeg dat het 100 km is. Vervolgens zegt ze: “100 km dat is niet weinig”. Langzaam en niet weinig is een waarheid als een koe.
Na verrassende slotkilometers worden Edwin & ondergetekende onder luid applaus in de tent binnengehaald. Wij zijn ook winnaars en zo voelen we ons ook.
Het na afloop uitdelen van de t-shirts vindt origineel plaats. Middels de rangschikking. 1 voor 1, het duurt effen maar wat is nu tijd na zo’n geweldige dag?! Iedere loper die het t-shirt ontvangt wordt door Les Coureurs Celestes persoonlijk gefeliciteerd en gezoend. Terugrijdend naar Nederland beseffend wat het een dag van genieten was, rijd ik pardoes verkeerd in het Ruhrgebied. De 3e keer van vandaag. Hoe vaak stoot een ezel zich al weer …?
Henk Harenberg