Ruim 500 km lopen in één week van Limburg naar Groningen, het klinkt al vrij bizar en ik heb persoonlijk ondervonden dat dat ook zo is. Toch was het een geweldig leuke ervaring om eens mee te maken, al was het maar een gedeelte. De onverwachte schoonheid en afwisseling van Nederland, de sfeer die ontstaat als je met een kleine groep mensen aan zoiets deelneemt en niet te vergeten het constante verdwalen waardoor de dagafstand vaak veel hoger uitpakt dan de gestelde afstand.
Vooraf had ik me geen illusies gemaakt dat ik de complete tocht wel even zou overbruggen, ik heb immers geen ervaring met etappelopen, maar doordat ik voor mijn doen afgelopen winter veel kilometers heb gedraaid en veel wedstrijden gelopen waar het lekker ging durfde ik de uitdaging wel aan te nemen.
In 1996 hebben Marina en ik het Pieterpad vanaf Groningen gewandeld in 3 ½ week en dat was een hele openbaring voor ons want we wisten niet dat er nog zoveel mooie en relatief stille gebieden in Nederland te vinden zijn. Ik was dan ook benieuwd hoe je dat al hardlopend zou ervaren, de gemiddelde snelheid ligt dan natuurlijk toch iets hoger, althans dat is de bedoeling.
Zaterdag 13 juni verzamelen we ons op de camping bij Berg en Terblijt en maken we kennis met Sietze, Martha en Frieda van de organisatie. Van de deelnemers voor de hele week is Theo (Cloosterman) er ook al en Gijs (Honing) komt iets later want die moest nog even de Slachtemarathon meepikken, wat ik ongelofelijk vind maar ja, Gijs is een klasse apart, daar kom ik later wel achter. We eten bij de Griek om de hoek en krijgen een briefing en een routebeschrijving en er wordt uitgelegd hoe de komende week er uit gaat zien.
Na een welverdiende nachtrust staan we de volgende morgen om 06:00 uur op, breken het tentenkamp op en ontbijten gezamenlijk. Ik krijg maar weinig naar binnen, misschien toch een tikkeltje gespannen voor alle kilometers die me te wachten staan? Helaas ook geen Brinta ontbijt, als dat maar goed gaat…
We lopen in wel 3 landen de komende week, Nederland, België en Duitsland en we beginnen met een stukje België. Na een kort ritje met de auto starten we aan de monstertocht op een hoge brug, net over de grens in België. Theo is de enige van ons drieën met een fietsbegeleider, Michel, en daar zullen Gijs en ik voorlopig maar van meeprofiteren. We lopen langs een kanaal en komen door de achterdeur via de Pietersberg Nederland binnen en maken nog wat foto’s bij het stenen monumentje wat het eind/beginpunt van het Pieterpad markeert. Dan vervolgen we onze weg door Maastricht en zijn eigenlijk zo de stad ook weer uit. We lopen over een mooi pad langs de heuvels waar hier en daar wel grote plassen liggen zodat we met wat kunst en vliegwerk onze weg moeten vinden. Bij één plas maak ik een sprong en kom keihard op mijn knieën neer. Dat doet zeer maar ik krabbel snel weer op en ondanks dat het aardig gaat bloeden denk ik dat het wel meevalt. Dat blijkt later dus niet zo te zijn maar goed, voorlopig hobbel ik door en bij de eerste verzorgingspost maak ik de wonden schoon en ontsmet de boel.
De route is verder prachtig, hier en daar wel heuvelachtig, wat het pittig maakt maar het landschap is zeer divers en ik maak behoorlijk wat foto’s. Gaandeweg merk ik dat er toch een bepaalde stijfheid in mijn knieën komt en ongemerkt ga ik wat geforceerd lopen. De uren rijgen zich aaneen en ook de kilometers glijden onder onze voeten door. Het tempo is niet hoog maar dat kan ook niet want je moet constant alert zijn op de rood-witte markeringen en af en toe de routebeschrijving checken. Desondanks zijn we soms toch het spoor bijster en lopen soms een stukje te ver wat niet altijd een onverdeeld genoegen is als je al een uur of 7 bezig bent. Uiteindelijk loop ik de laatste uren met Gijs op maar de laatste 3 kilometer moet ik gaan wandelen want ik wil niet teveel forceren. Op de camping bij Montfoort heeft Marina ons tentje al opgezet en wachten we Theo en Michel op. Ik merk dat ik veel vermoeider ben dan ik vooraf had verwacht en mijn knieën voelen akelig stijf aan. Desondanks laten we ons het eten wat de campingbaas ons voorzet goed smaken, behalve Theo, de enige ultraloper die ik tot nu toe ken die geen pasta lust. Dan nog een koffie, stukje Frankrijk-Engeland kijken en vroeg de slaapzak in want om 06:00 uur gaat de wekker weer.
Ik hoop op een nacht van herstel maar doe bijna geen oog dicht en krijg enorm veel last van mijn knieën die steeds pijnlijker aanvoelen. Het gaat spoken in mijn hoofd, maandag staat de langste etappe (78 km) op stapel en ik zeg tegen Marina dat het niet goed voelt en dat ik het helemaal niet zie zitten. Al mijn bange voorgevoelens worden bewaarheid: ik loop de eerste 10 kilometer maar heb nog nooit zoveel pijn gehad bij het lopen. Met nog 68 km voor de boeg besef ik dat dit nergens meer over gaat dus stop ik ermee. Het voelt zo slecht aan dat ik het liefst naar huis wil. We begeleiden verder die dag Theo en Gijs nog wel en Koos Rademaker die op maandag en dinsdag een etappe als training voor de Sparathlon meeloopt. Die 2e dag is voor de volhouders een hele zware: Gijs heeft er 11 ½ uur voor nodig en komt pas om 19:30 aan op de camping in Geysteren. Theo zal na ruim 50 km in de auto stappen maar gaat de volgende dag weer vrolijk (?) van start. Bij de camping van Geysteren eten we nog in een nabijgelegen restaurant en komen Theo Kuijpers en Jan Nabuurs ons nog opzoeken wat heel gezellig is.
Marina en ik nemen na het eten afscheid en we gaan weer richting Barendrecht, een illusie armer want opgeven in een wedstrijd is voor mij een primeur.
Die komende dagen voel ik mijn knieën echter weer goed herstellen en ik besluit om de kater wat minder groot te doen lijken en in ieder geval te proberen om de laatste etappe van Rolde naar Pieterburen mee te hobbelen. Zodoende zitten we dus zaterdagochtend om 05:15 in de auto en treffen een paar uur later onze oude inmiddels oude bekenden op de camping in Rolde waar ze zich aan een copieus ontbijt tegoed doen. Grote bewondering van onze kant voor Gijs en Theo die er al 6 dagen bikkelen op hebben zitten en vandaag hun bekroning op deze loopweek gaan beleven. Om iets over 8 starten we en Henri Thunissen en Janneke Cazemier zijn vandaag de gastlopers. Henri gooit er gelijk een aardig tempo in en dat terwijl hij toch gisteren ook een etappe heeft gelopen. Ik begin lekker rustig en voel geen centje pijn dus geniet ik van het mooie Drentse landschap en ben jaloers op sommige woningbezitters die hier op Neerlands mooiste plekjes wonen.
Dan komen we in de buurt van Groningen en met Janneke als gids ligt die stad ook weer snel achter ons. Het verschil tussen vóór en na Groningen is “een jas” volgens haar en inderdaad staat er ten noorden van Groningen veel meer wind en is de temperatuur wat lager. De route bestaat vandaag uit 3 delen: Drente, Groningen stad en Groningen platteland. Dat maakt de tocht heel mooi en afwisselend en het gedeelte over het platteland door Groningen is veel mooier dan je zou verwachten. Vooral voor vogelliefhebbers moet het hier smullen zijn want doordat Natuuurmonumenten veel stukken land heeft aangekocht zijn dat ideale broedplaatsen voor allerlei vogelsoorten dus af en toe is het een gekwetter van jewelste. Het lopen is echter een ander verhaal. Na een uur of 2 ging mijn linkerknie opspelen en vanaf uur 3 loop ik echt geforceerd en met veel pijn. Met nog een kilometer of 15 te gaan besluit ik een Ibuprofen te nemen en hoewel ik weet dat het gevaarlijk is gaat het daarna weer heerlijk. De pijn die op het ene moment nog allesomvattend aanwezig is wordt gereduceerd tot een fluisterend achtergrondmuziekje en het laatste uur loop ik behoorlijk door en kom als eerste aan in Pieterburen, niet dat ik dat nou zo belangrijk vind maar het is toch wel lekker om er alvast te zijn. Daarna komen Janneke, Henri en uiteindelijk Gijs en Theo die nog een steuntje in de rug kregen van Prisca Vis die met hen het laatste stuk heeft meegelopen. Rozen, kussen en natuurlijk een overwinningsbiertje maken het feest compleet en Marina en ik hebben in ieder geval geen spijt dat we hier naartoe zijn afgereisd want het is een prachtige happening, deze loop. Alle lof wat ons betreft voor Sietze, Jan, Martha en Frieda die dit mogelijk maken want de verzorging staat als een huis en zij weten dit kleinschalige evenement tot een feestje te maken voor de lopers en de mensen erom heen. Terwijl ik dit schrijf zit ik met een steunverband om mijn knie en heb veel pijn met buigen en strekken. Voorlopig dus even geen gekke dingen en ik hoop op een snel herstel want er is nog zoveel moois te lopen. Met pijnstillers lopen doe ik dus ook niet meer, dat is een les die ik deze week wel heb geleerd.
Foto’s kun je vinden op http://www.ultralopen.cjb.net
Jan van de Erve
20 juni 2004