Het is eigenlijk wat laat om een verslag te schrijven van een wedstrijd die ruim een week geleden gelopen werd maar nu heb ik de opgave verteerd en kan verder gaan met mijn trainingen en wedstrijden.
Dit jaar begon erg goed voor me, 2X een tweede plaats dus was er hoop voor de derde wedstrijd in 2005. Heimelijk hoopte ik op de overwinning want mijn zwart beest (Mark) zou niet aan de start staan. Wel toppers zoals Wim Bart Knol, Filip Verdonck en Tom Hendriks. Gasten om zeker rekening mee te houden. Korte trainingen in de week zouden voldoende zijn. Maar dan sloeg het noodlot toe. In de vorm van een tandontsteking en heel de week antibiotica slikken. Hoewel dat niet echt goed is voor je lichaam voelde ik er toch bitter weinig van, beter nog, de pijn aan de tanden bleef uit. En door het vrij korte trainingswerk voelde ik dat de conditie goed was. Dus tevreden naar de start.
Peter haalde ons op in Bergen op Zoom, dat scheelde weer 14 km loopplezier zodat we even het parcours konden verkennen. Elke 500meter aangeduid, wel veel bochtenwerk maar prachtparcours. En zelfs een strookje langs het water, waar ik al meteen aangevallen werd door drie ganzen. Dan op naar de start. Het schot klonk en ik had me voorgenomen om 4,30min. per kilometer te lopen. In het eerste uur liep ik wat sneller en behaalde zo ongevraagd de koppositie. Dat dit snel zou veranderen wist ik ook wel. Maar ik liep op schema en het ging goed. Geen last van de tanden wat mijn grootste kopzorg was.
Zo liep ik 9 minuten per ronde. Goed voor ruim 80 km mijn doel vandaag. Na anderhalf uur voelde ik mijn benen moe worden maar gaf niet toe. Het zal wel overgaan, dacht ik. Zoals verwacht werd ik gepasseerd door Wim Bart. In het tweede uur van de wedstrijd wisselden we nog dikwijls van positie maar rond het derde uur nam Wim Bart het commando over. Even later kwam ook een rustig gestarte Filip opzetten. Hij was ook op temperatuur gekomen. Want het was frisjes, om niet te zeggen koud. Men voorspelde zelfs winterse buien.
Ik bleef mijn tempo gelijk houden en kreeg na drie uur weer wat last van de maag. Overgeven zonder dat er iets uitkwam. En de darmen werkten ook al tegen. Ook Filip had daar weer last van want meerdere malen wisselde ik de derde plaats in voor de tweede omdat hij een sanitaire stop moest houden. Na drie uur was het dan mijn beurt. Dat ging allemaal erg snel maar weer kwam er niets uit. En de benen bleven maar loodzwaar aanvoelen. Toch wou ik niet van opgeven weten. Tot we het vierde uur zouden ingaan. Normaal begint dan de wedstrijd pas, maar voor mij zou dat bijna het einde betekenen. Bij het oplopen van het zandpaadje verzwikte ik mijn voet. Ik voelde het wel maar schonk er geen aandacht aan. Het deed immers geen pijn. Tot 200 meter verder op het bruggetje ik even uit gleed op een gladder stuk en meteen voelde ik een stekende pijn in de onderkant van mijn scheenbeen. Ik wist het al meteen, het was over en out. Ik probeerde nog wat te wandelen maar het hielp niet. Na 4,15 uur wedstrijd en met amper 52,500 km in de benen moest ik mijn mooie derde stek verlaten en mijn broers voorbeeld volgen en ook uit de wedstrijd stappen.
Jammer voor zo’n prachtorganisatie. (Sorry Peter). . (Sorry Peter). Hij na 25 km. Drie wedstrijden in drie weken tijd vol gas geven zal er ook wel voor iets tussen zitten maar het doet toch pijn om een wedstrijd te moeten staken voor het eindsignaal. Gelukkig is het en zes urenloop zodat mijn afstand toch nog telt want bij opgave van een marathon heb je zelfs geen tijd staan en telt deze niet.
Nog even dit, in de week na de wedstrijd moesten er 6 tanden getrokken worden,(3 weken later volgen de volgende reeks) dus wat weg is kan ook niet meer lastig zijn. Men is dus reeds gewaarschuwd…
Kloek Patrick