La Magnétoise – 6 februari 2005 – 62 km
Na klavertje 4 en de Midwintermarathon staat zondag 6 februari de 1e ultra voor 2005 op het programma. Voor de tweede keer wordt la Magnétoise georganiseerd. T.o.v. 2004 is het parcours enigszins aangepast: langer en een andere route waarbij de finish in Olne is. Volgens mij is dit één van de zwaarste trails op de Belgische Ardennen. De hoofdreden is de hoogtemeters maar liefst 1.900 meter. Wat zeker een niet minder belangrijke rol speelt zijn de relatief gevaarlijke afdalingen en de wisselende ondergrond waarop de trail zich afspeelt.
Zaterdagavond zijn o.a. 2 Duitsers en 2 Nederlanders uitgenodigd door organisator Philippe, een klasse vent en niet te vergeten zijn vrouw. Ze heeft voor 12 mensen spaghetti gemaakt. Na een nachtrust van niets, loopt 05.00 uur in de ochtend de wekker af. Ontbijt om 05.30 uur in Chalet Levant in Olne waarna we vervolgens afreizen richting Magnée. Start 07.00 uur. Jos Vrancken ziet er qua bepakking uit als zijn loopmaat Henk Sipers: zwaar bepakt. Mali schiet al mooi op.
In het donker vertrekken we met circa 100 deelnemers. Al binnen 5 minuten loopt iedereen verkeerd. De rangschikking verandert plotsklaps. Ik begin bij de eerste 10 lopers en binnen een fractie van een seconde loop ik bij de slotlopers. We moeten namelijk van richting veranderen, precies de andere kant op.
Vandaag ervaar ik de schoonheid van de Ardennen maar weer eens. Wanneer het een vrouw zou zijn, dan zou het liefde op het eerste gezicht zijn. Willy Jonkers merkt na afloop treffend op: “Ik zou hier wel kunnen wonen”.
Hondengeblaf is met de regelmaat van de klok te horen in de duisternis. Of hun baasjes er blij mee zijn? In een dorp werpt een meisje vanachter haar slaapkamerraam een blik op me. Ze is waarschijnlijk gewekt door een bijzondere wekker: juist ja haar hond. De valleien worden door de straatverlichting mooi verlicht. De sterren hebben bij de start nagenoeg de hemel verlaten maar de ochtendzon komt in vol ornaat, in volle kleuren achter de heuvels, over de boomtoppen op, een kijkje nemen. Een prachtig gezicht maar helaas verblindt ze ons ook, knap lastig bij het vinden van de juiste route.
De week voorafgaande aan deze trail heeft het op de Ardennen aardig geregend wat resulteert dat zandpaden verandert zijn in modderpaden. Glijpartijen komen met de regelmaat van de klok voor en de afdalingen worden met de zwerfstenen in geultjes nog spectaculairder. Klimmen heeft vandaag mijn voorkeur boven dalen. na zo’n 23 km komen we bij de eerste verversingspost. Aanbod: water. Laat dit nou niet in een echt fris vat zitten. Niet zeuren gewoon je hele bidon er in dompelen en verder. Trouwens de tweede en de derde post zijn echt super en compenseert de eerste volledig.
La Magnétoise kent slechts een paar kilometer vlak maar dan heb je het echt gehad. Na 3 uur zit ik er al redelijk door en wanneer je beseft dat je dan nog niet de helft (m’n eindtijd 7 uur 32 minuten en 31 secondes) gehad hebt … Het geaccidenteerde terrein sloopt je echt op een prettige manier. Vandaag hebben we weer de eer over maïsvelden en weilanden te lopen. Eén passage ter hoogte van een weilandhek staat me nog helder voor ogen. Het hek is omringd door water tot op enkelhoogte. Zie dan het hek maar te bereiken. Jammer genoeg is het prikkeldraad te hoog. Wat zo gaaf is aan deze trail is de combinatie van natuurschoon en het doorkruizen van pittoreske dorpjes, soms loop je bij mensen over het erf. De vergezichten zijn onderweg zo mooi. Daarnaast zie ik 2 meisjes het haar van een pony kammen. Ze proberen het te vlechten. Op een gegeven moment kom ik met een Belgische hardloper op een zandpad welke compleet wordt bedekt met een grote plas water. De Belg denkt dat we verkeerd zijn maar niets van dit alles. Na over prikkeldraad geklommen te zijn, vervolg ik mijn “weg”. In totaal loop ik slechts één keer verkeerd. Hierbij kom ik tegelijkertijd bij de laatste verversingspost terecht en ze hebben cola! Volgens de vrijwilligers is het nog slechts 5 km maar helaas blijkt het bijna 10 km waarvan een gedeelte fiks geklommen dient te worden. Tevens moeten we een kabbelend water oversteken. Eén steen bedekt de bodem, het zou moeten kunnen mijn voeten droog te houden maar mijn benen hebben niet het formaat van bijvoorbeeld Willem Mütze en mijn schoenmaat is een stukkie kleiner dan circa maatje 50 van hem.
Mijn wedstrijdtactiek vandaag is de ontspanning in de benen houden, niet te verkrampt te lopen en (het zal wel geen topsportbenadering waardig zijn maar “das macht mir kein Flaus aus”) genieten van de rijkdom van België. Wanneer je alleen langs stromende beekjes loopt en je hoort het geluid van het kabbelend water met fluitende vogels op de achtergrond in combinatie met m’n voortsnellend lichaam en het horen van je ademhaling dan voel ik me niet “als God in Frankrijk” maar als “God op de Belgische Ardennen”. La Magnétoise est magnifique!
Na afloop krijgen we een echt Hollandse kost voorgeschoteld: tomatensoep en stampot wortelen met een grote rookworst.
Philippe, je vrouw en de overige vrijwilligers bedankt en tot volgend jaar!
Henk Harenberg