Drie keer ben ik vertrokken, twee keer heb ik opgegeven.
Daar stonden we dan. Scherp afgetraind, klaar om het te doen.
De voorbereiding verliep goed tot de laatste 3 dagen voor de 6 uur.
Ik werd wakker met een stekende keelpijn. Dit was het sein om volledige rust te nemen en te zorgen dat ik fris aan de start kwam.
De keelpijn bleef. Toch voelde ik me niet ziek.
Vertrekken ging ik alleszins doen, met of zonder keelpijn.
En vertrekken deden we. Een rondje rustig en dan gestadig optrekken naar wereldrecordtempo. Het ging lekker, het voelde lekker.
Genieten, ambiance. Samen kou lijden. Het hoort erbij. Wij zijn de “hard ones”
En toen werd ik wakker. Ik kreeg geen lucht meer.
Ademen werd moeilijk. Ademen deed pijn.
Langzamer lopen hielp niet. Verkramping alom.
Tactisch overleg met Jan. Stoppen of sterven.
Stoppen dan maar, dood was ik toch.
Het is de 2e keer dat ik de organisatie van Stein teleurstel. Ze deden nochtans goed hun best.
Het ligt voor mij erg moeilijk om volgend jaar weer aan te treden. De psychologische factor, weet je wel?
Van januari tot de 6 uur goed opgebouwd. Wat ik ook liep ik won.
Ze noemde me gisteren de kannibaal. Ze hebben me gisteren opgegeten.
Verliezen doet pijn, zeker met mijn mentaliteit. Het hoort erbij, dat is topsport zegt men.
Relativeren, er zijn ergere zaken. Laat maar zo, ik heb daar nu geen boodschap aan.
Misschien morgen, of overmorgen……binnen 12 maanden als ik weer in het Steinerbos sta. Vol ambitie om het waar te maken.
Kom net terug van de dokter. Virale infectie van de luchtwegen.
Toch nog positief nieuws………
Marc