Of hoe verslaat iemand met een PR van 3:01:15 diverse lopers met tijden variërend van 2:32 tot 2:48 op de marathon.
{u}{b}Zaterdag 29 januari{eu}{eb} vertrek ik opgewekt naar Parijs voor een overnachting in het IBIS hotel nabij het vliegveld Orly sud. Ik leer wat andere lopers kennen. De basis vraag is: welke tijd heb jij op de marathon.. Zo probeert iedereen voor zichzelf een inschatting te maken hoe hij zich verhoudt tot de ander en hoe hij of zij ( 11 dames!) zich verhoud in het totale veld. Op topmarathonner Philippe Remond 2:11 op de marathon en Europees kampioen staat geen maat. Dat geld ook voor Albert Vallée, reeds 5x in de top 5 tijdens de Marathon des Sables.
{u}{b}Zondag 30 januari{eu}{eb} moeten we vroeg op, 4:00 ontbijt en 4:30 inchecken en 6:30 vliegen naar Atar, midden in de woestijn. Na 2 tussen landingen, Marseille en ergens in Marokko landen we in het hete Afrika. Hier duurt het een heel tijdje voor dat iedereen zijn visum heeft bemachtigd. 20 jeeps 4×4 staan dan voor ons klaar om ons nog verder en dieper in het eenzame hart van de Sahara te brengen. Maar liefst 5 uur rijden we door het mulle zand richting eindbestemming en start van de eerste etappe .Totaal door elkaar geschud en geradbraakt bereiken we in het donker eindelijk onze bivak. In het pikkedonker enkel verlicht door onze ledlichtjes eten we nog iets, luisteren we naar de eerste briefing en proberen zo goed en kwaad als het kan onze spullen klaar te zetten. De briefing gaat in het Frans, een Belg Dennis vertaald ons in het engels wat er gezegd wordt en ik op mijn beurt vertaal het weer in het Duits voor de Sloveen Iztok.. Hij is aan mij gekoppeld, ik ben de enige die Duits spreekt. De nacht is koud, zoals elke nacht tussen de 0 en de 4 graden. Een goede slaapzak is onontbeerlijk.
{u}{b}Maandag 31 januari{eu}{eb} om 6:00 uur ontbijt, stelt niks voor. Beetje brood met jam of cornflakes met melkpoeder en heet water. En koffie en thee voor de liefhebbers. Om 7:00 uur wordt het licht. De 1e etappe 30 km, ik ben er klaar voor. Het is koud bij de start, maar in de wetenschap dat het snel warmer wordt vertrek ik toch in korte broek en singlet. Effe bibberen voor de start en dan zo snel mogelijk warm lopen.
Ik loop met 2 camelbaks, een op de rug met 2 liter water en een op de heupen met 1,5 liter dorstlesser aangevuld met ORS ( aanvulling zouten en suikers tijdens diaree). Voor de rest dragen we een aantal verplichte zaken mee zoals, kompas, vuur, lamp, spiegel, overlevingsdeken etc. Ik blijk de enige te zijn met zoveel bagage, de rest houdt zich strikt aan de verplicht gestelde minimale 2 liter. Gewicht is natuurlijk een belangrijke zaak tijdens zo’n lange duurlopen en zeker als deze door losse zand gaan, iedere stap met minder kilo’s is heilig. Toch kies ik voor meer bagage, voor de zekerheid en een stukje tactiek. De extra kilo’s neem ik op de koop toe, daar heb ik overigens ook mee getraind.
Eindelijk de start, wat een ontlading, hier heeft iedereen lang op gewacht, hier moet het gebeuren.. het veld valt snel uit elkaar, enerzijds vanwege de verschillende tempo’s en anderzijds omdat er niet echt een weg is. Iedereen heeft zijn of haar kompas ingesteld en navigeert verder op natuurlijke elementen in de omgeving. Ik volg ook in grote lijnen de kaart uit het roadbook, links zandduinen, recht kliffen en daartussenin proberen een zo goed mogelijk spoor te vinden. Al snel haal ik na 3 a 4 km een paar lopers bij, die zijn dus te snel gestart. Zelf moest ik ook flink in de remmen toen direct na de start mijn hartslag omhoog liep naar 165. Uit ervaring weet ik dat ik bij lange duurlopen maximaal 145 mag hebben, liever minder.
Bij CP1( controlepost 1 ) bleek mijn tactiek al aardig te werken. Mijn camelbaks zaten nog goed vol en ik kon gewoon doorlopen terwijl andere lopers moesten vullen. Zo kon ik een achterstand omzetten in een voorsprong. Ik werd enigszins verbaasd nagekeken. Maar de eerste mentale tik was uitgedeeld. De snellere lopers haalde me uiteraard verderop weer in maar op CP2 herhaalde zich het ritueel. Richting finish haalde ze me weer in, maar toch hoefde ik niet veel tijd toe te geven op de snelle jongens met tijden op de marathon tussen de 2:32 en de 2:48. Ik met mijn 3:01 gaf 2 minuutjes toe en dat voelde goed.
Zeker toen ze me bij de finish vertelde dat ik 10e was geworden.. Whaaaaw, de beste prestatie ooit. Even twijfelde ik, had ik niet te snel gelopen vandaag?? Ook de snellere lopers feliciteerde me en vroegen en passsant nog even welke tijd ik ook alweer op de marathon had. 3:01?? nou dan had ik echt goed gelopen volgens hen. ( enne… ze dachten, die heeft te snel gelopen vandaag, morgen betaalt hij zijn tol ).
{u}{b}Dinsdag 1 februari{eu}{eb}, 2e etappe 43 km. Eerst door het zand richting een plateau van een krater, daar 200 meter omhoog over onbegaanbare weg en op het plateau onvoorstelbaar veel stenen over een lengte van 26 km. Onvoorstelbaar dat daar iemand kan hardlopen zonder zijn enkels om te slaan ( bleek ook niet voor iedereen mogelijk !). En omdat ik alleen maar bezig was met naar beneden te kijken om dat te voorkomen miste ik CP2. gelukkig met mij nog 5 andere lopers uit de top 10. Een straftijd van 20 minuten was ons deel en dat terwijl het zoeken naar die CP2 ook al veel tijd had gekost. Gelukkig kwam ik met 2 andere lopers uit eindelijk weer in de goede richting getuige de afdaling van de krater, weer 200 meter naar beneden over een nog veel onbegaanbare weg. Hier moest ik dan ook lossen, het tempo waarmee beide lopers hier omlaag suisde was voor mij niet haalbaar. Volstrekt waanzin om met zo’n hoge snelheid, volle bak je naar beneden te storten over losse keien. In een mum van tijd waren de lopers uit mijn ogen verdwenen en vervolgde ik mijn weg alleen naar CP 3 op 34 km punt. Hier aangekomen was ik behoorlijk uitgeblust. Hier heb ik even wat gegeten en gedronken en toen verder gesukkeld, ik zat er helemaal doorheen. De slechte weg, zand met rotsen was zeer verraderlijk en toen ik uit moeheid even mijn voeten niet hoog genoeg optilde maakte ik een smak tegen de vlakte en sloeg met beide knieën en elleboog tegen de rotsen. Maar goed dat in de wijde omgeving mij niemand heeft kunnen horen!! Dan praat je heel even hardop tegen jezelf en ik durfde bijna niet op te staan ( even dacht ik aan die val in de Gigathlon met sleutelbeenbreuk ). Langzaam kom ik uit het stof overeind, bloed loopt uit beide knieën en elleboog. Niet denken, proberen door te lopen. Het gaat gelukkig goed, geen ernstige schade dus. Totaal uitgewoond kom ik bij de finish en ben blij verrast dat ik warempel als 8e finish. Hoe is het mogelijk?? Was toch 3:01 op de marathon? Toch?? Tsjee met die maffe Hollander moeten we toch maar rekening gaan houden. De Italiaan Francesco staat met bebloed gezicht aan de finish, gevallen in de afdaling. Tsja hoe kan het ook anders denk ik. Later in het bivak wordt de wond net boven zijn oog gehecht en hij kan gelukkig verder. In het algemeen klassement blijf ik 10e omdat de Sloveen Iztok me vandaag royaal voor blijft. Na de finish krijgen we een kommetje salade met brood. Daarna is het wachten op een massage en ondertussen kan je je blaren laten doorsnijden en aftapen. Vrijwel iedereen heeft na die 2e dag zijn voeten kapot. Ook ik heb 2 blaren en besluit alle tenen in te tapen. Na 18:00 uur wordt het snel koud, het verschil tussen korte broek en T-shirt en lange broek met fleece trui en jas bedraagt maximaal een half uurtje. Het wordt razendsnel koud en om 19:00 uur is het gewoon donker. Eten en briefing gebeuren rondom het kampvuur. Om 10:00 uur gaat iedereen naar bed.
{u}{b}Woensdag 2 februari{eu}{eb} 3e etappe 42 km. Zand , zand en nog eens zand, “klunen in de dunen” . Begrijpt de rest niks van. Maar de Hollander is ontketend en in het loodzware zand worstel ik me door een tactische wissel op CP 1 op gelijke hoogte met Francesco en Iztok, 2 lopers voor me in het klassement. Het kost me heel veel moeite om beide lopers te volgen. Even verlies ik de aansluiting en loop ik weer alleen maar op CP2 krijg ik weer aansluiting en laat nu niet meer los. Samen met hun bereik ik CP3 waarna het tempo nog eens zeer stevig wordt opgevoerd, maar ik ben vastberaden. Mij krijgen ze er vandaag niet meer af. We besluiten uiteindelijk samen te finishen en hand in hand gaan we samen als gedeelde 6e over de streep!! 6e hoe is het mogelijk?? Wat gebeurt hier ? Ik stijg een plaatsje in het klassement naar een 9e plek.
{u}{b}Donderdag 3 februari{eu}{eb} is een rustdag. Ons kampement staat opgeslagen vlakbij de oase Quadane. En de rustdag wordt een kwelling. De bewoners hebben in de gaten dat we ons bivak hebben opgeslagen en met de minuut wordt het drukker rondom ons met opdringerige verkopers van allerlei plaatselijke sieraden en hoofddoeken. Na een bezichtiging van het oude vervallen Quadane vluchten de meeste van ons dan ook in hun tenten. Daar zijn we even veilig en worden we met rust gelaten. De tenten worden bewaakt. Avonds volgt als klap op de vuurpijl nog een feest met plaatselijke muziek. Binnen no time staan rondom de muziek alleen maar plaatselijk bewoners en worden wij verdrukt. Tijd om onze tenten op te zoeken en de herrie buiten maar op de koop toe nemen. Iedereen van ons is al bezig met de dag van morgen. DE DAG, 60 km los zand. Het zal een zware strijd worden lichamelijk en mentaal. Ik voel me niet heel lekker, maag van streek.
{u}{b}Vrijdag 4 februari{eu}{eb} 4e etappe 60 km alleen maar zand, veel zand en los zand. De Italiaan Francesco vraagt aan mij en de Sloveen Iztok om die lange tocht samen te lopen zoals in de 3e etappe. Dat lijkt ons alle drie wel een goed plan. Maar bij de start loopt een en ander anders. Francesco vertrek samen met een vriendje Italiaan in een fors tempo . Ik kan ( wil ) niet volgen . Het gaat mij te hard, de dag is nog lang en ik besluit mijn eigen tempo te lopen. Iztok heeft veel last van zijn kapotte voeten en kan niet volgen en besluit ook zijn eigen race te lopen. Fransman Fabien ( 2:32 ) en 6e in het klassement zie ik ook niet voor me vandaag. Iedereen loopt zijn eigen tempo en volgt zijn eigen tactiek op deze loodzware dag. Voor mij betekent dat de eerste 47 km alleen lopen. Na 10 km slaat de angst me al om het hart, ik moet snel ergens zitten, diaree, als water loopt het eruit.Shit ( letterlijk en figuurlijk ), dat ik dat nu weer moet hebben. Snel extra drinken. En we moeten al zoveel drinken, zweten doen we niet, denken we, maar de witte uitslag op mijn armen vertelt me dat we heel veel vocht en zouten en mineralen verliezen. Door de wind merk je daar echter niks van, onze huid blijft droog, zeer verraderlijk. Ervaring telt nu dik en dubbel. Mentaal sterk blijven ondanks de diaree en blijven drinken en eten. In totaal moet ik 4x uit de wedstrijd langs de kant gaan zitten.( nu kan dat wel makkelijk in de Sahara, overal zandbak ).
Op het 47 km punt krijg ik mijn beloning voor het rustig en gedisciplineerd blijven. Na een snelle wissel op CP4 krijg ik aansluiting bij de twee Italianen die me dus 47 km voor zijn gebleven. Francesco gooit het weer op een akkoordje en wil samen lopen. Oké, dat kan maar ik voer wel het tempo op want de andere Italiaan wil ik kwijt. Dat lukt ook binnen 2 km en ik vervolg met Francesco de weg naar de finish. Over die afstand naar de finish lopen de lezingen nogal uiteen. Er staat een Italiaan langs de kant en die loopt een tijdje mee en voorziet Francesco van informatie, ik versta hier niks van. Francesco zegt nog 20 minuten tot de finish. Volgens mij nog een uur volgens mijn horloge en gemiddelde wat ik de afgelopen 50 km heb gelopen. Ik besluit dan ook om nog wat te eten op dat punt. Na 20 minuten geen finish en na 30 minuten ook niet. Dan kruisen we een rijdende controle post. De organisatie roept; deux kilomètres. Wat ik vertaal als 2 kilometer! Volgens mijn horloge kan het niet, maar toch, als iemand van de organisatie het zegt…… Francesco gooit nog wat kolen op het vuur en verhoogd het tempo. Ik moet bijten om bij te blijven. De verlossende finish kan niet ver meer zijn. Het zand blijft onverdroten los en iedere stap is zwaar. Hier wordt de wedstrijd mentaal gestreden. Na deux kilomètres echter geen finish, ook niet na 3 km!!!!! Francesco knapt….Ik wandel even met hem mee en probeer hem aan te zetten tot hardlopen. Hij kan echter niet meer, hij moet eten en drinken en wil wandelen, zit er helemaal doorheen zoals ik de 2e etappe. De finish bleek geen deux kilomètres maar 5 km verderop te liggen. Ik was niet meer te houden en in volle vaart snelde ik naar de finish waar ik in mijn uppie …..6e werd!! Hoe is het mogelijk?? Wat gebeurt hier? Zelfs Francesco moet in die laatste 2 km nog 2:30 minuten prijsgeven. Iztok 14 minuten, Fabien 12 minuten. Het klassement gaat op zijn kop ik stijg naar een 7e plek….whaaw. Maar ik ben er wel slecht aan toe, zes tenen open liggen, diaree ( na de wedstrijd kon ik zowat blijven zitten in de wc tent). Eerste prioriteit; diaree stoppen, wat lukt binnen 2 uur, dan drinken, drinken, drinken. Ik ben totaal uitgeput en lig om 17:00 voor pampus in de tent. De Deen Jacob bereid me wat eten dat hij zelf bij zich had en verder kom ik mijn tent niet meer uit voor 6:00 morgens. Het avondeten en de briefing krijg ik totaal niet meer mee. Morgens voel ik me echter weer kiplekker, mijn benen voelen zelfs geweldig sterk. Alleen de tenen baren me zorgen.
{u}{b}Zaterdag 5 februari{eu}{eb} 5e etappe 35 km door alleen maar los zand. Francesco vraagt hoe ik me voel, fantastisch zeg ik. Hij staat op de 6e plek en staat dik 9 minuten voor op mij. Fabien komt ook even polshoogte nemen, hij heeft gisteren veel tijd verloren en is gezakt in het klassement en moet nu 5 minuten goed maken op mij en is vastberaden om dat te doen. Hij vertrekt in een flink tempo dat ik absoluut niet kan bijbenen. Ik zie hem de hele wedstrijd alleen maar in de verte op zijn rug. Ik loop samen met Francesco en het nummer 3 en 4 uit het klassement. Het tempo ligt verschrikkelijk hoog, mijn tenen vallen mee, ik probeer het hoge tempo te volgen want ik wil mijn 7e plaats verdedigen tot op het bot. Ik weet dat Fabien die 5 minuten goed kan maken, maar ik zal het hem zo moeilijk mogelijk maken. Hij krijgt het niet voor niks. Na CP 1 op 12 km moet Francesco lossen en loop ik verder met het nummer 3 en 4 . Na een tijdje valt ons groepje uit elkaar. De nr 4 voert het tempo op, ik ga mee en nr 3 kan niet volgen. Wat gebeurt hier?? Denk ik. Veel denken kan ik niet, ik zie alleen maar het gat met Fabien groter worden en moet keihard werken om de afstand zo klein mogelijk te houden. Het is een echte wedstrijd vandaag, knokken tot op de laatste meter. Op CP 2 zie ik Fabien de drankpost overslaan, hij neemt geen enkel risico, elke seconde telt. Ik eet nog op CP2 en giet een halve liter water naar binnen en vervolg de strijd. Op de finish staat Fabien me op te wachten, hij telt elke seconde af. Hij feliciteert me aan de finish, het verschil is 3:30 minuut. Te weinig voor Fabien, goed voor mij, ik behoud mijn 7e plek. We hadden beide alles gegeven wat we hadden en konden alleen maar tevreden zijn. Ik werd weer 6e in die 5e etappe, geweldig! Zeer tevreden praatte ik na met de reeds gefinishte lopers. Wat een wedstrijd, iedereen toch wel blij dat het afgelopen is nu.
Daar kwam ook Francesco binnen, ik feliciteerde en omhelsde hem. Hij had verschrikkelijk af moeten zien en vroeg me welke tijd ik had. 2:37 zei ik. Zal toch niet waar zijn zei hij!! Ik 2:47, je passeert me in het klassement, ik had maar 9 minuten! Ik kan dat niet goed geloven maar achteraf blijkt dat toch te kloppen. Met een miniem verschil van 57 seconde na 5 dagen wedstrijd versla ik Francesco en stijg naar een 6e plek in het algemeen klassement en een 4e plaats bij de veteranen1. Ik sta werkelijk perplex, hoe is het mogelijk?? Sterke benen? Sterke geest? Beide? In ieder geval gaven de laatste 2 dagen de doorslag. Hier kregen veel lopers een vertraging terwijl ik vrij goed het tempo kon vast houden en zelfs de laatste dag kon versnellen. Zelfs het verschil met de nr 1 was niet zo groot de laatste dag, alhoewel ik hem er van verdenk de laatste dag niet meer maximaal te hebben gelopen. De laatste etappe plaats was Chinguetti, hier logeerde we in een herberg met vaste tenten, rieten hokjes en zelfs stenen gebouwen. Zelfs een douche; vat water op het dak , steenkoud, maar toch we konden douchen. Avonds weer feest met muziek van de plaatselijke bevolking idem dito als in Quadane, geen plaats voor lopers, de tent stroomde vol met plaatselijke fans.
Wij dus maar weer op tijd slapen, morgens om 6 uur weer op om te vertrekken met jeeps naar vliegveld. Netjes op tijd zette ze ons daar af. Bleek het vliegtuig 3 uur vertraging te hebben uit eindelijk. Na vijf uur op het vliegveld te hebben gehangen zetten we dan eindelijk koers naar Parijs rechtstreeks dit keer. Wat een luxe. Ook daar was er nog geen rust voor mij. Ik miste de trein op Orly die me naar station Est moest brengen waar de trein naar München vertrok om de dag erna verder te reizen naar Oostenrijk waar mijn vrouw en kinderen reeds op de ski’s stonden. Rennen, rennen met volle bepakking om met de metro te proberen nog op tijd op station Est te komen waar die trein vertrok. Metrostress!!!!!, kan dat ding niet sneller, waarom stopt ie nou weer? Het geluk was met mij. 10 minuten voordat de trein vertrok was ik er en begon een lange treinreis van 13 uur naar Oostenrijk. Hans een vriend van ons haalde me daar op bij het station en om half 1 middags arriveerde ik in ons hotel. Om half 2 stond ik met ski’s boven op de berg voor mijn eerste afdaling. De dip kwam pas een dag later tegen de avond. Bijna de hele week relax kunnen skiën bij fantastisch zonnig weer, wat kan het leven toch mooi zijn. Vanuit het zand in de sneeuw, beide mooie ervaringen maar dan zo anders. In de Sahara 3 kg afgevallen, dan mag even weer alles, in Oostenrijk weer 2 kg bijgekomen, heerlijk genoten en twee ervaringen rijker. Wat wil een mens nog meer?
HAVE A MOVE, FEELING FREE,
Martin van Nieuwenhoven