Zaterdag 19 maart organiseert de Stichting Hoekse-Waard Runners o.a. de ultra. Daarnaast vindt er een marathon en een estaffetteloop plaats waarbij veel teams dit zien als een perfecte voorbereiding op de Roparun.
Als lange afstandsloper vind ik de ultra het meest aantrekkelijk. Het mooie aan deze ultra vind ik dat je dichtbij de Randstad toch een rustieke landschap treft waarbij we 3 rondes mogen afleggen. De editie van vorig jaar staat me nog nabij. Wat een storm! En wat een kick te finishen. Iedereen die vorig jaar finishte deed het op wilskracht.
Dit jaar waren de weergoden ons goed gezind. Bij de plaatselijke autodealer worden we warm onthaald met een gratis bakkie koffie. Even bijkletsen met de ultralopers. Wat opvalt dat de Belgen vandaag de overhand hebben. Heeft het te maken dat deze ultra onderdeel is van de Cup? Wat daarnaast opvalt dat de Nederlanders gekleed gaan in lange tight met daarnaast een shirt met lange mouwen, soms zelfs een jack. Een enkele Nederlander heeft handschoenen aan. Nee de Belgen staan gewoon in korte broek met een shirt met korte mouwen. Nou aangezien het bij de start, 09.15 uur, nog nevelig is, besluit ik mijn korte tight in te ruilen voor een lange.
Bij de start worden we achter een schuifhek geplaatst. Ja, stel je voor dat die massa ultralopers te opdringerig wordt maar we stralen dit niet echt uit. Een korte blik leert me dat we slechts met circa 15 ultralopers starten. Zonde dat er zo weinig zijn, de organisatie heeft meer dan zijn best gedaan. Verversingsposten en de routeaanduiding zijn echt prima geregeld. Van water tot cola, van bananen tot koekjes. Ger en co verdienen volgend jaar echt meer deelnemers!
Klokslag 09.15 uur vertrekken we voor 3 rondes van circa een 1/2 marathon per ronde waardoor we uiteindelijk op 63,570 km komen. Ik besluit vandaag anders te starten dan normaliter. Een hoger aanvangstempo dan gebruikelijk. Een 30 km in Vorden van afgelopen weekend geeft me vertrouwen. M’n eindtijd van 2 uur en 14 minuten doet me besluiten weg te gaan op 1 uur en 50 minuten per ronde. Alhoewel ik praktisch nooit plan, wil ik vandaag in een kleine 5 uur en 40 minuten finishen. Wim, Wim en Tom starten voor hun doen misschien rustig maar het peloton gaat onbewust misschien licht in hun slipstream (wel op een eerbiedige afstand trouwens) mee.
De eerste kilometers lopen we door het plaatsje Maasdam. Na het verlaten van Maasdam lopen we over een dijk waar opvallend veel huizen te koop staan. Het lijkt me toch niet dat wij daar de oorzaak van zijn, we zorgen toch niet voor overlast? Na een kilometer of 3 wordt het steeds rustiger. Een triatleet, zijn naam is voor mij onbekend, loopt met me op gedurende de eerste kilometers. Ik vertel hem snel dat ik niet zo’n prater ben tijdens het lopen en dat hij zich niet beledigd moet voelen. Geen probleem, gelukkig. Na een kwartier laat ik hem gaan. Hij gaat te hard. De 5 km passeer ik in exact 25 minuten. Prima tempo. Gewoon doorgaan in dit tempo. Onderweg passeren we regelmatig weides waar schapen rondlopen met hun kroost. De lammetjes genieten van hun prille leven.
Op circa 8 km staat de eerste verversingspost. Wat een aanbod aan eten en drinken, prima maar ik houd het op 2 bekertjes water. Na deze post gaan we de kale vlakte in, rechte wegen, akkerlanden wat een vergezicht. Maar het is gelukkig heerlijk weer te lopen, dus ook meer tijd om je heen te kijken. Wat vandaag iets minder is, is het autoverkeer. Het is niet hinderlijk maar je let wel goed op dat de automobilisten je zien.
De 10 km passeer ik in 49 minuten en een vrachtje secondes. Inmiddels hebben 2 korte sanitaire stops me iets uit het ritme geholpen waardoor iemand me passeert. Maakt niet uit.
Na het dorp Mijnsherenland gepasseerd te zijn staat de 2e verversingspost te wachten op de hardlopers. De man die deze post is vriendelijk en vraagt hoe het met me gaat. Echte belangstelling, super. Een paar honderd meter verderop staat het 15 km punt. Prima tempo. Na het fietspad verlaten te hebben, gaan we weer richting Maasdam maar voordat we daar zijn gearriveerd, dienen we nog een aantal lange rechte wegen af te leggen. De één vindt dit misschien saai maar het heeft wel wat. Normaliter kom je er lekker tot jezelf maar toch moet je constant alert zijn op vooral het achteropkomend verkeer. Geen probleem omdat we met weinigen zijn.
De hockeyvelden zijn van ver al te zien liggen. Alleen voor je gevoel lijkt het wel een eeuwigheid voordat je ze nadert. Na langs het riet van de binnenbedijkte Maas te hebben gelopen en genoten van de wind die het riet laten kraken, naderen we Maasdam weer. Voordat ik in het dorp ben, moet ik helaas een grote boodschap. Mijn maag heeft vandaag geen superdag. Na het voltooien van de eerste ronde, neem ik bij de 3e post weer 2 bekertjes water en een banaan. De rondetijd is 01:48:24. Keurig iets onder m’n planning. Het eigenaardige is dat bij het begin van de volgende ronde ervaart of je extra energie krijgt. Zal het een psychisch aspect zijn van rondes lopen? Ik weet het niet. Nou in de tweede ronde loop ik 5 km’s onder de 25 minuten. Ach niet denken dat het te hard gaat, gewoon verstand op nul en zien waar het schip strandt. Inmiddels haal ik Bert de Jong in. Hij heeft vorige week, samen met zijn vriend Gijs Honing, in Rome een marathon gelopen. Ik wens hem sterkte en ga verder maar Bert roept “doe mijn vriend Gijs de groeten”. Na een kleine halve kilometer zie ik Gijs en breng de groeten over. Ik lijk wel postbode, hihi. We spreken af elkaar na afloop te spreken en passeer hierna niemand meer. Ver voor me zie ik nog wel een verdwaalde ultraloper lopen maar door de weidsheid van het landschap is het nog een hele afstand, het is optisch bedrog.
Inmiddels doet de zon een poging door te breken. Krijg de hik, loop ik met mijn lange tight. Het lijkt wel of ze daar boven dit gehoord hebben en verstandige beslist de zon om zich weer te verbergen. Idem aan de eerste ronde moet ik op exact dezelfde plek als voorgaande ronde een grote boodschap. Echt maf. Waar het nu aan ligt? Geen idee. De tweede ronde loop ik in 01:48:29 waardoor de tussentijd op de marathon 03:36:53 is. Slechts 5 secondes verval t.o.v. de eerste ronde. Het geeft de burger moed. Bij de doorkomst bij de plaatselijke dealer vraagt de organisatie hoe het gaat. Prima en probeer de speaker in verwarring te brengen door te zeggen dat dit mijn 3e ronde was. Hij wordt stil en ik houd mijn gezicht strak maar ik kan een glimlach niet verbergen en zeg dat ik nog een ronde moet. Hij moet ook wel lachen.
De eerste 5 km van de 3e ronde wordt nog binnen de 25 minuten afgelegd. Bij de verversingpost zeggen dat ze dat m’n tempo er goed uitziet. Dank jullie. Nou en op 50 km overkomt me iets, wat ik nog nooit heb meegemaakt. Mijn rechterkuit wil in de kramp schieten. Nou echt niet, zijn we helemaal gek geworden. Tussen 50 en 60 km moet ik helaas regelmatig rekken en strekken. 50 meter hardlopen en een stukje wandelen. Na de laatste verversingspost moet ik wel 2,5 km wandelen. Een fietsende begeleider van een estafette-team biedt spontaan aan om achterop te springen. Ben je helemaal gek. Ik ben niet gekomen voor de sightseeing maar om te finishen. Helaas zit 05:40 als eindtijd er niet meer in maar wat veel belangrijker is dat de krampscheuten na de wandelpauze eruit schieten. Ik heb nog een paar schietgebedjes gedaan of Hij me wil helpen. Het helpt. Recent las ik in de Runners dat Veron niet gelooft maar persoonlijk ben ik blij dat ik wel geloof. Ieder zijn vrije keuze.
Schrik niet maar de laatste ronde leg ik af in 02:10:28. Een verval van zo’n 22,5 minuut. Uiteindelijk is mijn finishtijd 05:47:21. Een pr met circa 35 minuten welke 2 jaar geleden werd gerealiseerd. Na afloop vraag ik in mezelf af waarom de kramp is opgetreden. Ben ik te hard gestart of heb ik te veel vocht verloren? Ik weet het niet maar desondanks is de tevredenheid er niet minder om.
Na afloop interviewt de speaker me en hebben we het o.a. over het geringe aantal ultra-deelnemers. Het is slechts gissen maar misschien heeft het te maken met Texel welke over 8 dagen wordt gehouden. De organisatie verdient echt meer deelnemers. Daar gaan we toch voor in 2006!
Een douche bij de plaatselijke voetbalvereniging doet me goed. We kletsen nog even gezellig na en vervolgens vindt de prijsuitreiking plaats. Het podium voor de ultra bestaat uit Wim, Wim en Tom. Echte toppers. Vervolgens vindt de prijsuitreiking van de marathon plaats. Het mooie is dat, na een geruime tijd van absentie, papa Jan van de Erve ook zijn prijs mag ontvangen. Zo zie je maar: talent vergaat niet.
Henk Harenberg