Na een klein half jaar van afwezigheid op het marathon/ultraloopfront was het wat mij betreft weer eens tijd om een marathon te lopen. De reden van mijn afwezigheid was dat ik op 22 oktober 2004 mijn mooiste verjaardagscadeau aller tijden kreeg, namelijk onze dochter Mirte. Er verandert toch wel het een en ander in de privé sfeer na het verschijnen van zo’n kleine spruit. Inmiddels zijn we grondig ingewijd in het luiers verschonen, boertjes genereren, flesjes melk geven en sussende woordjes spreken. Iedereen om ons heen roept dat het alleen nog maar leuker wordt, alle clichés zijn waar en man, man, wat een mooie toekomstperspectieven want het is nu al zo prachtig allemaal.
Maar goed, tussen al dat genieten bleef er eigenlijk maar weinig ruimte (en niet zoveel zin) over om de trainingen weer eens ouderwets op te pakken. En die trainingen zijn nu eenmaal nodig want zonder die ondergrond loop je een marathon niet goed uit en kom je de man met de hamer al ruim voor het 30 km punt tegen (dacht ik altijd). In januari de goede voornemens dus maar omgezet in daden en in 2 maanden 8 kilo afgevallen (ja, ja, de kilo’s vliegen er rap aan als je al die calorieën niet meer verbrandt) en geprobeerd om minimaal 1 keer per week een lange duurloop op het programma te zetten. Dat lukte maar matig, de motivatie was er niet echt want vorige jaar had ik 2 doelen bereikt, namelijk het lopen van een marathon binnen de 3 uur en een 100 km binnen 10 uur en ik wist hoe lang de weg zou zijn om weer op dat niveau te komen. Voor Runner’s World had ik me wel laten verleiden om te gaan “pacen” voor de 4 uur 30 groep in Utrecht en Rotterdam dus in zekere zin had ik wel een trainingsdoel. Begin maart zag ik dat op de 19e de Binnenmaas ultraloop weer werd georganiseerd en omdat het maar op een kwartiertje rijden van Barendrecht is vond ik het een goed idee daar 2 van de 3 rondjes mee te doen. Beetje oncourante afstand want je komt dan uit op 42,38 kilometer, iets verder dan een marathon dus, maar om het dan meteen een ultraloop te noemen…
Om 10:30 staat de start gepland, samen met de estafettelopers voor wie het een training is voor de RoPa run in mei. Vooraf nog wat handjes geschud, het was leuk om de bekende gezichten weer te zien en het viel op dat er een behoorlijk aantal Belgen deelnam. Het weer is heerlijk wat mij betreft, een toefje lente in de lucht en wat een contrast met vorig jaar: toen veel regen en windkracht 8-9, nu droog en bijna windstil.
De lammetjes onderweg en het getjilp en gekwetter van de vele vogels maken het voorjaarsgevoel compleet. Het lopen gaat ook prima. Het is toch altijd weer een heel ander gevoel om mee te doen met een wedstrijd, je geeft altijd wat meer dan tijdens een training. Ontspannen lopen, dat was de bedoeling maar ik zie het 10 km bordje al na een kleine 47 minuten opduiken. Was niet echt de bedoeling want met een tijd van net onder de 4 uur zou mijn missie al geslaagd zijn vandaag. Toch maar doorstappen en kijken waar het schip strand. Na een kilometer of 11 loop ik een stuk op met Nico die er vorig jaar ook bij was. We kletsen gezellig de kilometers weg maar voordat we weer bij het startpunt doorkomen zakt hij terug want het gaat hem te hard. Valt wel mee vind ik zelf en begin met frisse moed aan mijn 2e ronde. Even het dorp door en dan met de bocht rechts mee Maasdam weer uit, de dijk op die langs de Binnenmaas loopt. Vooral die eerste helft is prettig om te lopen; lekker rustig, veel groene weilanden om je heen en een overzichtelijk parcours want je kunt op veel punten kilometers voor af achter je kijken. Na 35 kilometer krijg ik gezelschap van een sympathieke estafetteloper per fiets. Als uitzondering zijn zij met het hele team op de fiets als begeleiding, wat mij betreft heel wat beter dan die stinkende busjes en personenauto’s die vooral in het begin behoorlijk in de weg kunnen rijden. Ik krijg nog wat water aangeboden en tijdens de laatste 5 km begint het allemaal een beetje pijn te doen. Op 4 km voor de finish wordt ik door Wim Epskamp ingehaald die met soepele tred de ultraloop op zijn naam schrijft. Zelf kan ik mijn tempo redelijk handhaven en tot mijn verbazing finish ik ruim binnen de 3 ½ uur. Dat had ik vooraf dus niet voor mogelijk gehouden met zo weinig training. Wel een kick en een motivatie om de training weer intensiever op te pakken. Even later blijkt dat ik ook nog eens 3e ben geworden bij de marathon. Dat maakt mijn dag dus helemaal goed want dat betekent weer een trofee erbij zodat de inhoud van mijn prijzenkast zich verdubbelt (vorig jaar ook een 3e plaats maar dan op de ultra afstand)!
Later komen vrouw en kind me ophalen en zie ik de meeste bekende ultragezichten weer wat erg gezellig is. Ik moet de organisatie nog een pluim geven want de verzorging was echt heel goed vandaag en in de loop der jaren is het nodige verbeterd voor de ultralopers zodat er een volwaardige wedstrijd staat die met recht mee kan doen met de ultracup.
Het is te hopen dat er volgend jaar meer (ultra)lopers de weg naar deze loop vinden, ze hebben ongetwijfeld ook concurrentie van de wedstrijden in Stein, Wijde Wormer en Texel..
Jan van de Erve
20-3-05