De komst en de overwinning van Yiannis Kouros in 1985 had de Nacht van Vlaanderen in één klap een internationale uitstraling zonder weerga gegeven. De organisatoren wilden daarvan garen spinnen om de Nacht internationaal nog verder uit te bouwen en in 1987 wilde men dan ook het (officieuze) wereldkampioenschap 100 km ultraloop inrichten. In afwachting daarvan werden in 1986 heel wat buitenlandse lopers uitgenodigd voor een soort landenwedstrijd. De deelnemerslijst was dan ook uitzonderlijk met o.a. teams uit Zwitserland, USA, Tsjechoslovakije, Nederland, Griekenland, Duitsland, Frankrijk, Nederland, Italië, Groot-Brittannië en Polen. Belangrijkste deelnemers waren Kouros, de Zwitserse recordhouder Rupp, de Nederlandse wereldrecordhouder bij de veteranen Bronswijk, de Franse recordhouder Ansard, de Amerikaanse kampioen Bosanich, de Tsjechoslovaakse superster Kamenik en de Italiaanse ex-wereldrecorhouder Elvino Gennari. Dit kransje van kandidaatwinnaars werd nog aangevuld met tal van buitenlandse lopers die ook al heel wat scherpe tijden op hun naam hadden zoals de Brit Woodward, de Mexicaan Anzaldo, de Canadees Feckner, de Duitsers Arndt en Peter Mann, de Siciliaan Bakmaz en de Joegoslaaf Mravlje. De komst van al die buitenlanders haalde zelfs de eerste bladzijde van het Nieuwsblad ! De hamvraag in Torhout en de pers was dan ook wat onze Belgen daartegen zouden vermogen. Want wij hadden toch belangrijke outsiders met Gilbert Gevaert en de opkomende Jean-Paul Praet.
Deze schitterende affiche werd begunstigd met stralend voorjaarsweer, zodat een nooit geziene mensenmassa de feestelijke start meemaakte van 2285 lopers en wandelaars. Al vroeg was het duidelijk dat het een uiterst snelle wedstrijd zou worden. Vooral de Amerikaan Klecker legde er van bij de start al duchtig de pees op. Deze wereldrecordhouder op de 50 mijl had een schema uitgewerkt die hem in 6u10 weer in Torhout moest brengen. Tijdens het eerste wedstrijduur werd dan ook een gemiddelde snelheid gehaald van bijna 19 km/u ! Kouros, de Zwitser Knupfer, Rupp, Mravjle, Woodward en Praet schoven aanvankelijk rustig mee in zijn tred. Richting kust toe werden Kouros en Mravjle (die de dag voordien zwaar in de paters gezeten had…) uit dit selecte gezelschap weggewaaid. De Fransman Scelsi en Kamenik namen de vrijgekomen plaatsjes in. Op de zeedijk ging Jean-Paul Praet wat aan de boom schudden en één voor één haakten zijn collega’s af. Knupfer bood nog het langst weerstand, maar halfweg wedstrijd moest ook hij knielen. Op dat ogenblik was reeds duidelijk dat een wereldtijd in de maak was. Nochtans richtte de wind langs de kuststrook een echte ravage aan onder de deelnemers. Zo moest de Mexicaan Anzaldo zelfs afgevoerd worden en ook de plaatselijke favoriet Gilbert Gevaert verdween rond Nieuwpoort uit de wedstrijd wegens maagklachten.
Jean-Paul Praet maalde echter zonder problemen verder de kilometers af. In Diksmuide keken zijn achtervolgers Knupfer en Kamenik al tegen een achterstand aan van 11 en 15 minuten ! Uiteindelijk bereikte Praet de aankomst in 6.03.51. meer dan 10 minuten sneller dan het wereldrecord van de Rus Kovala. Die ongelooflijk scherpe tijd wekte zoveel twijfels op dat de IAU deze wereldtijd nooit heeft willen erkennen, hoezeer voorzitter Wilfried Lammens ook zwaaide met een landmetersattest van de juiste afstand. Hoe dan ook, met deze zege had Jean-Paul Praet zijn naam gemaakt in Torhout en het ultraloopwereldje. Bruno Scelsi werd uiteindelijk nog tweede in 6.29.22 voor de Tsjech Kamenik (6.30.37). Tien atleten bleven onder de zeven uur, wat toen een absoluut record was : Praet, Scelsi, Kamenik, de Zwitsers Knupfer, Rupp en Roos, de Fransman Roig, Kouros, de Amerikaan Coffey en de enige Belg in het gezelschap Ronny Debersaques (mooi negende). De Siciliaan Bakmaz miste de 7-urengrens met enkele seconden door een kleine wegvergissing kortbij de aankomst. De volgende Belg op de uitslaglijst moesten we al gaan zoeken op de tweeëntwintigste plaats (ex-winnaar Lucien Van Lancker).
Bij de dames zegevierde de Amerikaanse Sandy Kiddy in 8.01.16, voor de Belgische Angela Mertens en de Nederlandse Tine Bronswijk. Het landenklassement werd gewonnen door Zwitserland, voor Frankrijk, USA en Italië.
Het was duidelijk dat de Nacht van Vlaanderen klaar was voor het organiseren van het wereldkampioenschap in 1987 en dat ook Torhout klaar was voor een nieuw groots volksfeest ! Dat het weer zo grondig roet in het eten zou strooien, is een verhaal voor later…