{u}{b}Elfstedentocht 1985{eu}{eb}
Als klein jochie, geboren in Leeuwarden, droomde ik van de Elfstedentocht van 1963, Reinier Paping en Jan Uitham. Schaatsen kon ik wel niet zo goed, maar de heroïek van sneeuw, kou, ijs en tegenwind kleurden mijn dromen. Op mijn veertiende werd ik lid van de Elfstedenvereniging en acht jaar later was het zo ver: ‘it giet oan’. Dromend ging ik naar de start voor mijn grote uitdaging. Negen uur later finishte ik zonder noemenswaardige problemen en 13.000 vriendjes en vriendinnetjes met me. Ik was een droom kwijt.
{u}{b}WK 24 uur 2005{eu}{eb}
Begin februari van dit jaar ga ik naar Apeldoorn waar de jaarlijkse ultra-vergadering wordt gehouden. Na jaren van hard werken, hoop ik de komende jaren meer aan lopen toe te komen. Weer tijd om te dromen. Ik wil me graag kwalificeren voor de Nederlandse ploeg. Helaas hoor ik dat er geen kwalificatie-eisen zijn voor de 24 uur, het is te kort dag. Voor de 100 km is er wel een vormbehoudeis van 78 km. Niet veel, maar er is een begin, dus conformeer ik me aan de gemaakte afspraken. Immers, zo wordt gezegd, volgend jaar worden de limieten strenger. Ik besluit eigen kwalificatie-eisen te stellen om voor mijn eigen gevoel eervol in Oranje te kunnen starten in Oostenrijk. Immers ik besef dat ik nog nooit een goede 24 uur gelopen en moet eerst nog maar bewijzen dat ik het kan.
Afgelopen vrijdag hoor ik dat zelfs de vormbehoudeis voor de 100 km-ploeg van tafel is. Nu mag (geloof ik) iedereen meedoen. Wat is een droom als je er niets voor hoeft te doen, vraag ik me af??
Teleurgesteld besluit ik in Oostenrijk maar voor mezelf lopen. Mijn doel is mijn p.r. van 226 kilometer bij te stellen, mijn droom is verder. Of dit lukt is een vraag, wat ik wel weet is dat ik niet start in oranje. Ik twijfel over wit of blauw. Ik denk wit.
Wim Bart Knol