Je bent van mij gewend, dat ik enkele keren per maand een verslag schrijf over mijn wedstrijdervaringen. Vrijwel zeker zou dit ook volgende week het geval zijn, want mijn plan was weer eens wedstrijdervaring op te doen en wel in de 6 uur van Den Haag. Gewoonlijk kan ik in 6 uur anderhalve marathon afstand aan, nu zou ik al blij zijn met 42 km.
De 16e april was een zwarte dag. In Diever moest ik met een scheuring in de diepe kuitspier uitstappen. Enkele dagen later wees verder onderzoek uit dat ook de achillespees niet gespaard was. Ik was er al bang voor, want zelfs normaal wandelen lukte niet meer. Mijn fysiotherapeut zag het somber in. ‘Volgens de boeken duurt een volledige genezing 500 dagen, ongeveer anderhalf jaar, het oude weefsel is dan pas in zijn geheel vervangen door het nieuwe’, zei hij doodserieus, maar voegde er direct aan toe: ‘dat is de theorie, maar het zal wel maanden gaan duren’.
Omdat ik vrijwel nooit een echte blessure gekend heb, moet ik er echt mee leren leven. Na een week kon ik wandelen, fietsen en deed ik wat aan fitness. Omdat ik jarenlang de PR van de regionale AV DES gedaan heb, weet ik ook hoe ik mijn eigen PR in de publiciteit moet brengen. Van iedere gelopen wedstrijd schrijf ik een verslagje in de regionale pers. Ik heb nog nooit zoveel medeleven en belangstelling ondervonden, als toen ik in april moest schrijven, dat ik voorlopig uitgeschakeld ben vanwege een vervelende scheuring in de kuitspier en achillespees. Op straat, tijdens het wandelen en fietsen, in de supermarkt, bij de bakker, slager, iedereen vroeg belangstellend wat mij was overkomen. Dat is puur medeleven in vervelende situaties, dat valt te prijzen, zou je denken, echte dorpsmentaliteit. Gek toch die plotselinge fixatie op het hardlopen. Eerder denk ik, hoewel met lichte spot, dat mensen leed interessant vinden, net als emotie, dat ook hoog scoort.
Half mei adviseerde mijn fysiotherapeut te gaan dribbelen en dit verder uit te bouwen. Begin juni kon ik al een kilometer of 10 pijnloos lopen. Het ging zó goed dat er in de tweede helft van juni geen belemmeringen meer zouden zijn een wedstrijd te lopen. De kilometers voerde ik op tot zo’n 70/80 in een week, pijnvrij gelopen, wel verdeeld over 7 dagen. Het weekend zou ik als laatste test nog ruim 20 km lopen. De avond ervoor had ik op een feestje ongeveer een kwartier op mijn hurken gezeten en hierna voelde ik wel spanning op de bewuste pees. Ook ’s morgens was dit voelbaar. Ben toch, eigenzinnig als ik ben, gaan lopen en dit ging tot 10 km redelijk. Helaas kwam de pijn terug en ben ik naar huis gewandeld. Dag Den Haag, volgend jaar een nieuwe kans.
Gisteren las ik dat de gemiddelde leeftijdsgrens is opgetrokken naar 86 jaar. Hoewel vooral nu, mijn lichaam schreeuwt om tot de dood toe te worden afgemat, heb ik gelukkig nog jaren te gaan.
Vincent Schoenmakers