Eindelijk kon ik weer een marathon lopen. Mijn laatste wedstrijd was het eerste deel van de Fifty/fifty op 23 april. Daarna in twee weken vier keer een 10 km en dan drie weken vakantie in Abruzzo, een prachtige streek in Italië. In de laatste week van de vakantie op een boulevard langs de Adriatische zee nog een keer 10 km gelopen.
Op 2 juni kwamen we terug uit Italië. Daarna zes dagen lang elke dag 20 km gelopen om weer een beetje het gevoel te krijgen dat ik het nog kon. En dan zondag 12 juni de Leiden Marathon. Mijn doel was binnen de vier uur te eindigen, me niet al te veel in te spannen en een vlakke race te lopen. Want ondanks het gebrek aan kilometers wil ik toch de 100 km van Torhout lopen. En Leiden was daartoe een lekkere test.
Omkleden gebeurt in Leiden in de Pieterskerk. En op het bankje achter in de kerk, het bankje waarop in vroeger tijden de minderbedeelden, de kansarmen en de gebrekkigen de mis volgden, vond ik aan de zijde van Hans Buis en Jos Hopmans nog net een plaatsje. Even later gingen we met zijn drieën op weg naar de start.
De eerste ronde (van de twee) was het een drukte van belang op het parcours. De halve marathon was namelijk gelijk met de marathon van start gegaan. Het is leuk te horen hoe sommigen zich op hun 21 km hadden voorbereid. Voor mij liepen twee meiden van een jaar of 20 die drie maanden intensief hadden getraind hadden zich behangen met flesjes en squeezys. Ze kwamen keurig binnen de twee uur binnen.
Elke kilometer op het parcours stond aangegeven, maar alras bleek dat de ene kilometer de andere niet is. Soms zat er meer dan een minuut verschil in mijn tijd! Dus heb ik de borden de borden maar gelaten en heb verder op gevoel een constant tempo gelopen. Halfweg kwam ik door in 1:58. Mooi volgens plan.
De tweede ronde is gelijk aan de eerste. Het is een gevarieerd parcours, langs kanalen en weteringen, door rustige woonwijken, parken en bossen, door polders en dorpjes met veel publiek en natuurlijk door de oude stad Leiden. Ook in mijn tweede ronde besteedde ik geen aandacht aan de borden. Nog steeds op gevoel liep ik een constant tempo. Het leuke daarvan is dat je dan, zonder te versnellen, steeds meer lopers in gaat halen. In de tweede ronde heb ik er tientallen ingehaald en ben zelf slechts door twee lopers ingehaald. Halverwege klampte Jan van de Erve even aan om te kletsen om even later weer met zijn eigen groepje verder te gaan.
Na een voortvarende race kon ik dan het laatste obstakel, het steile brugje naar het Noordereinde nemen om een kilometer verder in 1:53:42 door de finish te gaan. De tweede helft dus weer eens sneller gelopen dan de eerste.
De Leiden marathon is een leuke, mooie marathon. In het begin wel erg druk, maar in de tweede ronde is er genoeg ruimte om van de omgeving te genieten. Jammer dat de kilometer aanduiding niet nauwkeurig is. Onervaren lopers raken er bijna van in paniek.
THEO DE JONG