Het was van 2000 geleden dat ik deelgenomen had aan de nacht van Vlaanderen en wilde het na 5 jaar nog eens proberen.
In 2000 werd ik 14 de in 7u50’45”, dit jaar zou het een tijd moeten worden rond de 7u30’.
Dat was althans de bedoeling.
Voor de start werd er zelfs al gespeculeerd dat ik naast Taelman en Hostens, die volgend weekend deelnemen aan het WK 100km in Japan, kans zou kunnen maken op de Belgische titel. Zoiets zat zeker niet in mijn hoofd, wetende dat ik 4 dagen eerder nog deelnam aan de marathon in Leiden en 5 de werd na Lucien Taelman in 2u40’12”, amper 23” van mijn persoonlijk record. De week daarvoor was er al de deelname aan het BK marathon in Eernegem met als resultaat een 10 de plaats in 2u45’58”, een redelijke tijd ondanks de sterke wind die veel in het nadeel blies.
Zou ik na 4 dagen al hersteld zijn van Leiden, dat was de grote vraag…
De laatste 4 dagen amper 15km kunnen loslopen door hevige kuitpijn aan het rechterbeen.
Is het wel verstandig en verantwoord om op deze manier aan een 100km deel te nemen?
Voor de start nog een praatje slaan met de gebroeders Kloek die beiden deelnemen aan de marathon. Patrick sukkelt met de rug sinds enkele weken en het zware werk als postbode zal daar geen verbetering in brengen. Patrick zou eindigen in 3u08’ en Gerald in 3u58’. Ik krijg felicitaties over mijn prestatie in Leiden en de vraag of ik zenuwachtig ben voor de wedstrijd omdat ik steeds op en neer sta te huppelen. Neen, het zijn de zenuwen niet, ik probeer die stekende pijn uit de kuit weg te krijgen en met in gedachten dat dat lichaamsdeel het 100 km zal moeten uithouden ondanks de pijn. Deze keer kan ik ook van de luxe van een begeleidende fietser genieten. Mijn broer Stefan rijdt net zoals in 2000 mee.
Nu hoef ik tenminste niet zoveel tijd te verliezen zoals in de 60km van Texel en de marathon van Eernegem aan de bevoorradingsposten.
Acht uur stipt worden zowel de 10km , de marathon en de ultraloop 100km op gang geschoten. De eerste kilometers wordt je bijna onderuitgelopen door die snelle kerels van de 10km want die moeten achter de VIP atleten aan de startlijn staan.
Ik zou bij Marc Papanikitas blijven die tempo 2u55’ op de marathon zou lopen en dan de wedstrijd verlaten in het vooruitzicht van het WK volgend weekend. Marc hoopt daar een top 10 plaats en een sub 6u30’ te lopen, iets wat hij in principe zou moeten aankunnen. Maar ja wat zijn principes hé, alles moet gelopen worden net als deze 100km in Torhout.
De Braziliaan Valmir Nunes kiest meteen het hazepad en voor mij duurt het even voor ik Marc gevonden heb in de grote massa.
De kuit doet al flink pijn maar het is nog uithoudbaar. De vraag is hoe lang nog?
Passage na een ronde van 10 km rond de 40’, dat gaat iets te snel.
Jan Vandendriesse informeert dat Ivan Hostens 400m voor ligt en Lucien volgt op 4 à 5 minuten. De 20 km in 1u23’.
Na de eerste ronde van 30 km verlaten de marathonlopers het parcours richting finish, voor ons wordt het nog 2 maal rond.
Ik nestel me in het spoor van de Duitser Gunzelmann die een besttijd heeft van 7u33’ met nog steeds Ivan Hostens in het vizier.
Op kilometer 45 komt de favoriet Janos Bogar in de problemen, en bij mij wordt de pijn ook erger en erger. Op kilometer 50 lopen we binnen de 100m met 4 voor de derde plaats, Bogar, Hostens, Gunzelmann en mezelf.
Maar de kuitpijnen worden uithoudbaar en een opgave spookt al in gedachten, dat wordt al stappen en we zijn pas halverwege de wedstrijd. Lucien zoeft voorbij en gaat stevig door , waarschijnlijk richting Hostens voor de Belgische titel. Ik moet ook regelmatig naar de kant om te urineren maar dat blijkt enkel bloed te zijn. Veel drinken helpt zelfs niet meer, er zitten teveel afvalstoffen opgestapeld in het lichaam. Via de gsm krijgen we te horen dat mijn vader plat op een bank ligt in een bushokje en dit voor 20’ wegens duizeligheid en misselijkheid. Hij zal de wedstrijd moeten staken. Het wordt geen dag voor de Verdoncken….
Gelukkig dat ik beschik over een fietser want veel slecht verlichte wegen liggen er niet al te best bij en met pijnlijke spieren maakt dat het er zeker niet makkelijker op.
Voor mezelf zal het mentaal nog een zeer zware wedstrijd worden met stukken wandelen, niet mijn gewoonte. Ik wil wel opgeven maar mag het niet. Ook al wordt het geen supertijd, het is alvast een goede voorbereiding voor mijn 5de deelname aan de Spartathlon eind september dit jaar. Een 3 tal Belgen benen me nog bij met ondermeer Dirk De Pooter, Simon Cleemput en Marcel Meert. Voor mij is een podiumplaats verleden tijd , enige doel is nog de finish bereiken zonder rekening te houden met de tijd. 3 wedstrijden op 3 weekends is teveel, de marathon van 4 dagen geleden is nooit verteerd geweest. Om aan de Nacht deel te nemen moet je fris aan de start staan en dat was ik zeker niet. Als dan op 10km voor het eind nog een grote blein op de kleine teen openspat, die me al 40 km parten speelt is het hek helemaal van de dam.
Teleurgesteld en na 8u35’19” bereik ik de finish, ik ben moe , mentaal kapot, ingestort na 50 km. Dat wordt een tijd om vlug te vergeten. Nu de nodige rust en dan verder opbouwen voor het Griekse avontuur. Naast men vader en mezelf zullen ook Leo Van Tichelen en debutant Leo Pardaens aan de start verschijnen aan het Griekse Acropolis voor de 246km loodzware race.
Hopelijk zijn de benen dan een stuk beter en is de kuitspier dan genezen.
Proficiat aan de kampioenen en succes aan de Belgische delegatie die naar Japan gaat om onze kleuren daar te gaan verdedigen…
Philip Verdonck