TJONGE, WAT EEN GEZELSCHAP!
{b}Chapeau! … zeggen ze in Belgenland.
En daarbij buig ik diep voor zoveel vriendschap en welgemeend medeleven.
Ditmaal geen verslag van een marathon, maar een ode aan de onvoorwaardelijke goedheid die toch nog in sommige van onze aardbewoners schuilt.
En de specimens over wie ik het in ’t kort ga hebben, zijn mijn maats van de lange afstand, die ik her en der, omzeggens wekelijks in de lage landen bij de zee, ontmoet.
En die maats waren op zaterdag 17 september naast 2 Vlamingen, noorderburen.{eb}
Ik beloofde Gijs H. tijdens ons ‘gezamenlijk’ 42K-uitstapje in de Belgische hoofdstad, zo’n drietal weken geleden, dat ik zeker in Oude Weteringen present zou zijn. Gijs zou er immers zijn 200ste marathon lopen.
Ik was er al vroeg, bij de ijsbaan, die momenteel als voetbalveld dienst doet! Een wonder van vindingrijkheid, vanwege de pientere Nederlandse vrienden! Bij vriesweer wordt het hele zootje onder water gezet, en hops! Er kan lekker geschaatst worden!!!
Mark VB, Gijs en ikzelf maken er van bij de start een triootje van. Quasi onmiddellijk wordt de naam van het feestvarken gescandeerd :” Daar is nummer 200, hop, hop, Gijs!” En dat zal onverminderd duren gedurende 4 uur wedstrijd! Maar ook “ha, die twee Belgen en Gijs!” Waarop Gijs :” Ja, ja, ik zit in een Belgische bus!”
Om en bij km 34 krijgt Gijs vleugels. De motor van de Belgische autocar begint te sputteren, en de Blokkeriaan verlaat wijselijk het haperende voertuig. In een mum van tijd slingert de 60’er zich verder doorheen de talloze bochtjes van het 2150 m lange parcours, en weg is Gijs!
Wanneer ik zelfs het sterk vertraagde tempo niet meer aankan, maan ik ook Mark aan om solo zijn weg te vervolgen. Hij kan immers – net als Gijs – nog netjes onder de 4-uur-grens eindigen. En dat doet ie ook. Ik haal die niet, en dien met 4.03 tevreden te zijn. Wat ik ook ben.
Ik heb blijkbaar toch niet geheel zonder kleerscheuren deze sfeerrijke marathon beëindigd.
Mijn wagen staat vlakbij de finish, en ik ben blij dat ik even kan gaan zitten. Maar bij het instappen schiet een kramp in mijn linkerkuit, en ik voel me zowaar ietsjes misselijk worden. Een blik in de achteruitkijkspiegel liegt er niet om, een bleke Micha kijkt zichzelf aan, en denkt :”Dat hoort er soms bij, maar in al mijn miserie overheerst toch het gevoel van ‘I did it again’ , voor de 141ste maal.
Maar nu komt het gedeelte van het verslag waarom alles draait. Bij mij toch. De vriendschap!
Terwijl ik nog in de wagen zit ‘me een beetje ellendig te voelen’, komt Hans B. – al in burgerkleren – voorbij gelopen, op weg naar de cafetaria. Hij ziet dat ik er niet al te ‘presentabel’ uitzie, en vraagt bezorgd : “Kan ik wat doen, Micha?” “Heb je wat te drinken?” Normaal heb ik altijd wat extra drank in de wagen, maar nu net niet. “Zal ik je een colaatje halen,” vraagt de attente De Rijpenaar. En een ogenblik later is ie er al met een flesje van het wondergoedje. “Kom eventjes buiten zitten, doe het portier open, in de frisse lucht gaat het heus wat beter!” aldus nog Hans. Bij het naar buiten keren en het openen van de deur komt ook Theo DJ. langs gewandeld. Hij ziet mijn ‘lijdend’ gezicht dat tot een pijnlijke grimas is verwrongen, en neemt spontaan mijn been en voert een ‘professionele’ rek uit. En ja hoor, ook Gijs hoort van mijn minder fraaie ‘après-ski’ en komt even informeren over mijn toestand. “Kom een lekkere warme douche nemen, toch! Je zal je een stuk beter voelen. Met zulke lange terugweg voor de boeg, moet je dat doen, joh!” Eerlijk gezegd, ik had daartoe de moed niet meer.
Maar ik liet me overhalen, en daar heb ik dus helemaal geen spijt van. Ik kikkerde er zo vlug van op, dat alle leed binnen de 10 minuten smolt als sneeuw voor de zon. In de kleedkamer wist ook Bert dJ. me met de gepaste woorden op te beuren. En wanneer ook mijn 2 Vlaamse maats Mark vB. en Louis H. me met lieve woorden een hart onder de riem staken, kon de dag niet meer stuk.
Jongens, jullie waren super! Geloof me als ik zeg dat dit één van de fijnste momenten in mijn 55-jarig bestaan was. Zoveel vriendschap, warmhartigheid, collegialiteit en lotsverbondenheid tref je zelden of nooit in een andere sport aan, laat staan in het dagelijkse leven.
Ik mag mij dan ook vereerd voelen door zoveel oprechte aandacht van een keur van vrienden, vrienden die ik echter alleen maar eens om de 14 dagen of meer ergens te lande ontmoet.
Nogmaals hartstikke bedankt voor zoveel medevoelen!
Wat een mooie sport, het lange afstandlopen! Wat voor prachtige mensen die ze beoefenen!
Gijs, je bent een kerel van mijn hart: gefeliciteerd met je 200ste!
PS Danke Jannet L. voor de fijne woordjes i.v.m. mijn artikel over Meerssen, alsook Jos A.
En tot slot een dikke proficiat voor de organisatoren van de Oranje Boven Boot Marathon met Joep Vesseur voorop, en zeker ook de inwoners van Oude Weteringen! Jullie waren fantastisch!
{i}Micha{ei}