Het zal je maar overkomen, de laatste 10 jaar geen dag ziek geweest. Nu de dag voor de Spartathlon de ganse dag doodziek in bed moeten blijven liggen. Wat is er gebeurd, de nacht van woensdag op donderdag ? Word ik plots wakker en begin te draaien als een tol. Ik moet het bed uit en dat gebeurt niet zonder moeite. Als een stomdronken man en waggelen van links naar rechts bereik ik de badkamer. Daar aangekomen weet ik niet wat ik eerst moet doen. Ik moet in feite alles tegelijk doen. Het spuit er uit langs boven en langs onder. Plots wordt alles donker voor mijn ogen en val ik neer, met mijn hoofd tegen de vuilnisemmer en mijn bekken tegen het bad. Terug recht geraakt val ik opnieuw, nu langs de andere kant, met mijn hoofd tegen de badkamer deur. Na een zekere tijd,ik weet niet hoelang dit allemaal heeft geduurd, ben ik terug naar mijn bed gesukkeld, en mijn 2 kamergenoten Henk en Philip liggen nog goed te slapen. Ik kon niet begrijpen dat die niet wakker geworden zijn, door al dat lawaai en gerommel. Maar ‘s morgens vragen ze aan mij of ik de badkamer aan het afbreken was vannacht. Donderdags ben ik bijna heel de dag in bed blijven liggen doodziek. Ik ben vrijdags om 7 uur in de ochtend, toch gestart in de Spartathlon, ook al wist ik dat ik het einde nooit zou halen. Philip, mijn zoon, heeft ook heel veel pech gehad,maar dat moet hij maar zelf vertellen als hij dat wil.
Groetjes
William Verdonck