Onderstaand artikel stond zaterdag 8 oktober in de Leeuwarder Courant en werd ons toegezonden door Ubel Dijk.
‘Madame Annie’, zoals ze in het boek DE MENS ALS DUURLOPER van Jan Knippenberg wordt genoemd was een tijdje gestopt met de wedstrijdsport, onlangs is ze weer begonnen………..
{b}Wat Annie in de kop heeft, gebeurt ook!
Je hebt mensen die van het uitspreken van het woord wandelen al doodmoe worden. Je hebt echter ook mensen die er lol in hebben om in dik drie etmalen 515 kilometer te lopen. In Oldeholtpade woont zo’n iemand: Annie van der Meer, houdster van drie wereldrecords. Ze is nu bijna drie keer de wereld rond gewandeld. „Weet je wat het is? De honger moet blijven, ’t moet geen ‘gatverdam-me’ worden. Ik trek nog altijd fluitend de schoenen aan.”{eb}
Door Peter van der Meeren
OLDEHOLTPADE – Om meteen over die schoenen door te gaan: Annie van der Meer wandelt nu 35 jaar, maar de ideale schoen heeft ze nog altijd niet gevonden. „Ik heb alle merken geprobeerd, maar er is niet eentje waarvan ik zeg: wat zit-ie heerlijk. Op sommige schoenen heb ik bijna m’n benen gebroken. En blaren, blaren dat ik gehad heb! Ik kan er een boek over schrijven. Ik heb de voeten tot bloedens toe in de schoenen gehad. Maar tijdens een wedstrijd niet laten behandelen hè, ben je gek. Dat kost alleen maar tijd. Een beetje op de tanden bijten en aan iets anders denken.”
Jazeker, de nu 58-jarige Van der Meer is een doordouwster. “Wat Annie in de kop heeft, gebeurt ook”, zegt ze zelf. En daarom kon het gebeuren dat ze in de jaren tachtig drie wereldrecords noteerde. Eerst liep ze 77 uur non-stop (“Nou vooruit, we moesten verplicht vier uurtjes rusten, vreselijk was dat”) om uit te komen op een afstand van 515 kilometer. Daarna liep ze in 24 uur 212 kilometer en in 1986 ook nog eens 228 kilometer in 28 uur. Deze drie prestaties staan nog altijd vermeld in het Guiness Book of Records. Als hoogtepunten wil het wandelwonder van Oldeholtpade niet onvermeld laten dat ze in een week van Parijs naar Amsterdam is gelopen (520 kilometer) en vorig jaar in zeven dagen van Colmar naar Tilburg, over een afstand van 537 kilometer. Voor die krachttoeren kun je je niet opgeven, daar worden slechts de allersterksten voor uitgenodigd. Van der Meer – ze was 37 jaar kleuterjuf – geldt wereldwijd nog altijd als een fenomeen. Daarom kon het gebeuren dat er deze zomer ineens een brief uit Maleisië op de deurmat lag. Of de drievoudig wereldrecordhoudster trek had in een wedstrijd over 24 uur op een hoogte van 1800 meter, dwars door een pretpark en over hellingen met een stijgingspercentage van 12 procent? Als enige Nederlandse mocht ze meedoen
in een veld van 81 dames. “Daar schrok ik toch even van, want ik was al negentien jaar gestopt met wedstrijdwandelen.” Ze besloot zichzelf te testen via extra trainingen. Toen ze in dertien uur 110 kilometer onder de schoenen (“Ik laat een versleten hak herstellen, want ik ben zuinig opgevoed”) had laten verdwijnen, durfde ze de Aziatische handschoen op te nemen.
Uiteraard toverde ze laatstgenoemde prestatie niet zomaar uit de hoge hoed. „Ik wilde af van de wedstrijddruk, maar ik ben al die jaren wel door blijven lopen.” Wat heet: ze is toe aan haar 78ste logboekje en van de daarin genoteerde kilometers is er niet eentje ‘gesmokkeld’. Houdt u vast: Annie van der Meer wandelde in 35 jaar 112.302 kilometers bij elkaar. Honderdtwaalfduizenddriehonderdtwee kilometer! Dat is bijna drie keer de wereld rond. „Verrek, nou je het zegt. Ik loop vijfduizend kilometer per jaar, dus in 2007 moet ik die mijlpaal kunnen nebben. Als ik gezond blijf natuurlijk. Ik klop het af, maar ik heb nog nooit wat gehad. Ja, soms een dikke enkel en af en toe moet ik naar een chiropractor, omdat ik een vernauwing heb tussen de vierde en vijfde ruggenwervel.” En die ene keer dan in Frankrijk? „O ja, toen ben ik uitgevallen. Ik begon te slingeren en ze hebben me naar het ziekenhuis gebracht voor een infuus en een scan. Niks gevonden. Ik vermoed dat het met migraine te maken had.”
Maleisië dus. Een hele dag wandelen over een parcours van 875 meter, in haar geval 198 rondjes. „Het kan erger hoor: wandelen op een sintelbaan van 333 meter”, aldus de door man Joop gecoachte wereldrecordhoudster. 198 rondjes door een pretpark, waar denk je dan aan? „Je let op je tegenstanders, op je ritme, je kijkt wat om je heen en ik begon te denken aan een heerlijk bed met m’n Joop.”
“Ik verveel me onderweg nooit. Zo loop ik al 25 jaar veel samen met Jan Schmidt uit Hurdegaryp. Hij is nu 71, een prachtvent. Echt, we hebben altijd wat te kletsen. Koetjes en kalfjes, de natuur, heel soms staan we even stil bij een mooie bloem. Zoals ik met Jan loop, kan ik niet met iedereen lopen. Soms liep ik met een kerel op, waarvan ik dacht: die is best aardig. Bleek het een enorme zeurzak te zijn. Ja, je leert elkaar tijdens een lange wandeling wel kennen”.
In Maleisië verbaasde Van der Meer -sinds 1970 55 kilo schoon aan de haak -opnieuw alles en iedereen. Dat er geen maat stond op de Russische Irina Put-inseva was verwacht, maar dat de wandelaarster uit Oldeholtpade op slechts 4 kilometer tweede werd, hadden maar weinigen gedacht. Zeker niet de Maleisische minister van sport, die haar de prijs van €800 overhandigde. „Ik heb zestien uur lang een constant tempo kunnen lopen. Wel uitkijken, want als we een helling af-moesten, stond de jury op te letten dat we niet stiekem gingen hardlopen. Het bleek opnieuw dat ik een oude diesel ben. Als ik me een beetje goed voel, kan ik heel lang negen kilometer per uur lopen.”
En dat alles vaak op niet meer dan een broodje, een paar crackers, enkele bananen en een paar liter water. „Als er een volgende keer komt, neem ik zelf pakken vla mee. Dat glijdt er lekker in. In Maleisië kon je onderweg rijst met kip krijgen, maar toen ik dat zag, moest ik bijna over de nek.”
Dat er een volgende keer komt, is aannemelijk. Van der Meer overweegt na een ‘pauze’ van bijna twintig jaar een terugkeer in het wedstrijdcircuit. Aan de andere kant: met eega Joop rondreizen in hun camper is ook schitterend. „Dan moet je niet vastzitten aan een wedstrijdagenda. Maar eerlijk gezegd heb ik nog één wens: centurion worden. Dan moet je, in Engeland, 100 Engelse mijlen lopen in 24 uur, zeg maar 160 kilometer. Joop heeft die titel al, daar plaagt-ie me vaak mee. Als ik centurion word, heb ik alles wel bereikt, vind ik.”